اتوفوبیا به اضطراب ناشی از ایده و تجربه گذراندن زمان به تنهایی اشاره دارد.
اتوفوبیا یک تشخیص رسمی نیست. در دستورالعملی که پزشکان از آن برای تشخیص بیماری های روانی استفاده می کنند، به نام راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم، وجود ندارد.
در عوض، در دسته فوبیاهای خاص قرار می گیرد که ترس یا اضطراب در مورد یک شی یا موقعیت خاص است.
هر فوبیایی آزاردهنده است و در صورت عدم دریافت درمان مناسب می تواند تأثیر منفی بر زندگی فرد بگذارد. و مانند سایر اختلالات اضطرابی، اتوفوبیا می تواند علائم فیزیکی و روانی داشته باشد.
درک اتوفوبیا و درمان های آن می تواند به افراد در مدیریت این بیماری کمک کند. این مقاله به بررسی تعریف اتوفوبیا، علائم کلیدی آن و درمان‌های احتمالی می‌پردازد.
اتوفوبیا چیست؟
اتوفوبیا اضطراب ناشی از جدا شدن از دیگران است. فرد مبتلا به این فوبیا لزوماً مجبور نیست از نظر جسمی تنها باشد تا علائم را تجربه کند.
نام های دیگر اتوفوبیا عبارتند از eremophobia، monophobia و isolophobia.
اتوفوبیا یک فوبیای خاص است. این بدان معناست که نوعی اختلال اضطرابی است که شامل ترس مداوم، غیرمنطقی و بیش از حد از یک شی یا موقعیت خاص است.
فرد مبتلا به فوبیای خاص از چیزی که از آن می ترسد دوری می کند و در صورت مواجهه با آن، دچار اضطراب شدید می شود.
دور و بر ۱۲.۵٪ بزرگسالان در ایالات متحده در برخی مواقع فوبیای خاصی را تجربه می کنند. برای مثال، یکی از فوبیای خاص، آراکنوفوبیا، ترس از عنکبوت است.
برای فردی که دچار اتوفوبیا است، ایده و تجربه گذراندن وقت به تنهایی می تواند باعث اضطراب شدید شود.
هنوز هیچ تعریف رسمی از اتوفوبیا وجود ندارد. اتوفوبیا پیچیده است و ممکن است تشخیص آن از اختلال اضطراب جدایی، ترس از رها شدن، دلبستگی نابسامان و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) دشوار باشد.
اتوفوبیا در مقابل تنهایی
اتوفوبیا همان احساس تنهایی نیست.
احساس تنهایی به احساسات منفی اشاره دارد که زمانی ایجاد می شود که فرد احساس کند تعاملات اجتماعی یا ارتباطات معناداری بسیار کمی دارد. افراد حتی زمانی که با دیگران هستند احساس تنهایی می کنند.
ابتلا به اتوفوبیا شامل اضطراب شدیدی است که ناشی از ایده گذراندن وقت به تنهایی است.
افراد همچنین ممکن است هنگام تنهایی احساس اضطراب کنند، اگرچه این اضطراب نسبت به اتوفوبیا شدت کمتری دارد.
علائم
اتوفوبیا دارای مجموعه علائم عمومی مشابه سایر فوبیاهای خاص است. این شامل تجربه اضطراب شدید از چشم انداز گذراندن زمان به تنهایی است.
علائم خاص اتوفوبیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- وقتی تنها هستید یا وقتی به تنهایی فکر می کنید، ترس یا اضطراب فوری را تجربه می کنید
- اجتناب از تنهایی یا موقعیت هایی که ممکن است به آن نیاز داشته باشد
- داشتن حملات پانیک
- داشتن آگاهی از اینکه ترس نامتناسب با موقعیت است
- داشتن اضطراب یا افسردگی عمومی
برای اینکه پزشک فوبیای خاص را تشخیص دهد، فرد باید حداقل به مدت ۶ ماه علائم را تجربه کرده باشد و علائم باید باعث ناراحتی قابل توجهی شده باشد یا زمینه های مهمی از زندگی مانند زندگی اجتماعی یا کاری فرد را مختل کرده باشد.
در کودکان، فوبیای خاص می تواند باعث گریه، عصبانیت، یخ زدن در محل و چسبیدن به مراقب شود.
تجربه اتوفوبیا می تواند منجر به رفتارهای زیر شود:
- برای پرهیز از تنها ماندن تا حد زیادی تلاش کنید
- تلاش برای پیدا کردن شرکت در اسرع وقت
- نمی خواهیم مردم بروند، حتی زمانی که این کار غیرعملی است
- عدم استقلال در روابط
در واقع، علائم و رفتارهای مربوط به اتوفوبیا می تواند بر روابط شخصی فشار وارد کند.
افراد مبتلا به اتوفوبیا ممکن است بترسند که عزیزانشان آنها را رها کنند و منزوی شوند. اگر این تنها علامتی است که فرد تجربه می کند، ممکن است در عوض به اختلال اضطراب جدایی مبتلا شود.
علل
مانند سایر فوبیاهای خاص، علت اتوفوبیا همیشه مشخص نیست. ممکن است به آسیب های قبلی یا تجربیات منفی در زمان تنهایی مربوط باشد.
فوبیا اغلب در دوران کودکی ایجاد می شود و بسیاری از مردم منبع خاص ترس را به خاطر نمی آورند. اتوفوبیا ممکن است به تجربه دوران کودکی مرتبط باشد که منجر به ترس از رها شدن، مانند طلاق والدین یا مرگ در خانواده شده است.
در برخی افراد، فوبیا با شرایط دیگری مرتبط است.
شرایط مرتبط
اتوفوبیا ممکن است در نتیجه سایر اختلالات اضطرابی ایجاد شود.
برای مثال، فردی که حملات پانیک را تجربه می‌کند، ممکن است از داشتن یک حمله بدون کمک کسی در اطراف خود ترس داشته باشد.
همچنین، اتوفوبیا ممکن است یک علامت باشد. به عنوان مثال خدمات بهداشت ملی (NHS) در بریتانیا ترس از تنها ماندن را نشانه آگورافوبیا می دانند، ترس از قرار گرفتن در مکان ها یا موقعیت هایی که فرار ممکن است دشوار باشد.
آگورافوبیا همچنین می تواند اعتماد فرد را نسبت به توانایی آنها برای انجام وظایف خود به تنهایی کاهش دهد. این ممکن است به ترس از گذراندن وقت به تنهایی تبدیل شود.
در برخی موارد، اتوفوبیا ممکن است با اختلال اضطراب فراگیر، سایر فوبیاها یا PTSD مرتبط باشد.
تشخیص
اگر فردی مشکوک به اتوفوبیا است، می‌تواند برای مشاوره و درمان با پزشک یا متخصص سلامت روان صحبت کند.
پزشک در مورد رفتار و احساسات فرد می پرسد. این به آنها کمک می کند تا وضعیت ذهنی فرد را ارزیابی کنند و بفهمند که آیا شرایط سلامت روانی ممکن است بر آنها تأثیر بگذارد یا خیر.
در صورتی که ترس و احساسات منفی بیش از ۶ ماه طول کشیده باشد و در بخش های مهم زندگی فرد مانند زندگی اجتماعی یا کاری سد راه باشد، پزشک ممکن است فوبیای خاصی را تشخیص دهد.
زمانی که فرد علت علائم خود را بداند، می تواند اقداماتی را برای یافتن موثرترین راه های درمان و غلبه بر آنها انجام دهد.
مدیریت و درمان
درمان های اتوفوبیا مانند سایر فوبیاهای خاص است. آنها می توانند شامل موارد زیر باشند:
- درمان شناختی رفتاری: معمولاً CBT نامیده می شود، این روش تکنیک های عملی را برای کمک به فرد برای مقابله با اضطراب ارائه می دهد و یک درمان رایج برای فوبیاهای خاص است.
- مواجهه درمانی: این نوع دیگری از رفتار درمانی است. این شامل قرار گرفتن تدریجی با موقعیت ترسناک، به روشی ایمن و کنترل شده، برای کمک به کاهش اضطراب کلی است.
- دارو: در ترکیب با روان درمانی، این می تواند به کاهش اضطراب در مورد موقعیت های خاص کمک کند.
از جمله گزینه های دارو، بتا بلوکرها هستند که اثرات آدرنالینی را که بدن در هنگام اضطراب آزاد می کند، کاهش می دهد. پزشک ممکن است در موارد شدید بنزودیازپین ها را تجویز کند، اما سازمان غذا و دارو (FDA) هشدار می دهد که اینها می توانند منجر به اعتیاد شوند. آنها همچنین در صورت استفاده با الکل یا مواد مخدر می توانند اثرات تهدید کننده زندگی داشته باشند.