آنچه باید در مورد سلولیت بدانید

سلولیت چیست؟

سلولیت یک عفونت باکتریایی دردناک لایه های عمیق تر پوست است.

ممکن است به طور ناگهانی شروع شود و بدون درمان سریع ممکن است تهدید کننده زندگی شود .

موارد خفیف شامل عفونت موضعی با قرمزی در یک ناحیه است. موارد جدی تر شامل یک عفونت سریع در حال گسترش است که می تواند منجر به سپسیس شود.

گسترش تا حدی به میزان قوی بودن سیستم ایمنی فرد بستگی دارد.

سلولیت انواع مختلفی دارد، بسته به محل وقوع عفونت.

برخی از انواع عبارتند از:

• سلولیت دور چشم، که در اطراف چشم ایجاد می شود
• سلولیت صورت که در اطراف چشم ها، بینی و گونه ها ایجاد می شود
• سلولیت سینه
• سلولیت پری آنال که در اطراف دهانه مقعد ایجاد می شود

سلولیت می تواند در هر جایی از بدن از جمله دست و پا ایجاد شود . بزرگسالان تمایل به ایجاد سلولیت در ساق پا دارند، در حالی که کودکان تمایل به ایجاد سلولیت در صورت یا گردن دارند.

علائم

سلولیت معمولاً به صورت یک لکه متورم، صورتی یا قرمز پوست شروع می شود که با گسترش عفونت ممکن است اندازه و شدت آن افزایش یابد.

علائم زیر ممکن است در ناحیه آسیب دیده رخ دهد :

• تغییر رنگ و تورم
• گرما
• حساسیت و درد

برخی از افراد دچار تاول، گودی پوستی یا لکه می شوند.

فرد ممکن است علائم دیگری از عفونت را نیز تجربه کند، مانند:

• خستگی
• لرز و عرق سرد
• لرزیدن
• تب
• حالت تهوع

علاوه بر این، غدد لنفاوی ممکن است متورم و حساس شوند. به عنوان مثال، سلولیت در ساق پا، ممکن است غدد لنفاوی در کشاله ران را تحت تاثیر قرار دهد.

سایر شرایط مشابه

چندین بیماری دیگر وجود دارد که علائم مشابهی با سلولیت دارند.

چند مثال عبارتند از:

• اریسیپل: مشابه سلولیت، اریسیپل یک عفونت باکتریایی پوست است که با قرمزی و درد مشخص می شود . با این حال، اریسیپلا معمولاً لایه‌های بیرونی پوست را درگیر می‌کند، در حالی که سلولیت لایه‌های عمیق‌تر را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
• درماتیت استازی: این وضعیت به دلیل جریان ناکافی خون رخ می دهد و به طور معمول پاها را تحت تاثیر قرار می دهد. می تواند باعث تغییر رنگ پوست، زخم و تورم شود و ممکن است با تغییر سبک زندگی و روش های پزشکی یا جراحی قابل درمان باشد.
• درماتیت: مشابه سلولیت، درماتیت می تواند باعث تغییر رنگ پوست، تورم و تاول شود. با این حال، معمولاً نتیجه تحریک پوست است و ممکن است با داروهای موضعی و آنتی هیستامین ها قابل درمان باشد .
• ترومبوز ورید عمقی: این عارضه معمولاً پاها را درگیر می کند و نتیجه لخته شدن خون در ورید عمقی است. اگرچه باعث درد، تورم و قرمزی مشابه سلولیت می شود، درمان آن معمولاً شامل مصرف رقیق کننده خون مانند وارفارین است.

درمان

درمان اولیه با آنتی بیوتیک معمولا موفقیت آمیز است. اکثر مردم درمان را در خانه دریافت می کنند، اما برخی باید آن را در بیمارستان دریافت کنند.

پزشک ممکن است یک یا چند درمان زیر را پیشنهاد کند:

دارو

یک مورد خفیف سلولیت معمولاً طی ۷ تا ۱۴ روز به درمان آنتی بیوتیکی خوراکی پاسخ می دهد . علائم ممکن است در ابتدا بدتر شوند، اما معمولاً در عرض ۲ روز شروع به کاهش می‌کنند.

انواع مختلف آنتی بیوتیک ها می توانند سلولیت را درمان کنند. پزشک پس از در نظر گرفتن نوع باکتری عامل عفونت و عوامل خاص برای هر فرد، بهترین گزینه را انتخاب می کند.

اکثر افراد در عرض ۲ هفته بهبود می یابند، اما اگر علائم شدید باشد ممکن است بیشتر طول بکشد.

پزشک ممکن است یک آنتی بیوتیک خوراکی با دوز پایین را برای فرد تجویز کند تا مدت طولانی مصرف کند تا از عود مجدد آن جلوگیری کند.

درمان در بیمارستان

برخی از افراد مبتلا به سلولیت شدید نیاز به درمان بیمارستانی دارند، به خصوص اگر:

• تب بالایی دارند
• دارند استفراغ می کنند
• آنها در حال عود مجدد سلولیت هستند
• درمان فعلی کار نمی کند
• علائم آنها شدیدتر می شود

در بیمارستان، اکثر افراد مبتلا به این نوع عفونت، درمان آنتی بیوتیکی را از طریق IV، با قطره ای که دارو را از طریق ورید بازو تحویل می دهد، دریافت می کنند.

علل

سلولیت معمولاً نتیجه باکتری های گروه استرپتوکوک و استافیلوکوک است.

این باکتری ها در سطح پوست شایع هستند، جایی که مضر نیستند.

با این حال، اگر آنها معمولاً از طریق یک بریدگی یا خراش وارد پوست شوند، می توانند باعث عفونت شوند.

سلولیت معمولا مسری نیست، اما اگر فردی با زخم باز پوستی را لمس کند که عفونت فعال دارد، از طریق تماس منتقل می شود.

عوامل خطر

عواملی که می توانند خطر سلولیت را افزایش دهند عبارتند از:

• سن: سلولیت بیشتر در دوران میانسالی یا بعد از آن رخ می دهد .
• چاقی: سلولیت در بین افرادی که اضافه وزن یا چاقی دارند شایع تر است.
• مشکلات پا: تورم (ادم) و زخم می تواند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد.
• سلولیت گذشته: تحقیقات نشان می دهد که هر فردی که قبلاً سلولیت داشته است، ۸ تا ۲۰ درصد احتمال بازگشت آن را دارد و عفونت می تواند چندین بار در طول یک سال دوباره عود کند.
• قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی: این عوامل شامل آب آلوده و برخی از حیوانات از جمله ماهی و خزندگان است.
• سایر مشکلات پوستی: آبله مرغان، اگزما، پای ورزشکاران، آبسه ها و سایر بیماری های پوستی می توانند خطر ورود باکتری ها به بدن را افزایش دهند .
• لنف ادم: این می تواند منجر به تورم پوست شود که می تواند ترک بخورد و اجازه ورود باکتری ها را بدهد.
• سایر شرایط: افراد مبتلا به بیماری کبدی یا کلیوی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سلولیت هستند.
• دیابت: اگر فردی نتواند دیابت خود را به طور موثر مدیریت کند، مشکلات سیستم ایمنی، گردش خون یا هر دو می تواند منجر به زخم های پوستی شود.
• تضعیف سیستم ایمنی: افراد در سنین بالا، اگر مبتلا به HIV یا ایدز هستند، یا اگر تحت شیمی درمانی یا رادیوتراپی هستند، ممکن است دچار این مشکل شوند.
• مشکلات گردش خون: افرادی که گردش خون ضعیفی دارند در معرض خطر بیشتری برای سرایت عفونت به لایه های عمیق تر پوست هستند.
• جراحی یا جراحت اخیر: این امر خطر عفونت را افزایش می دهد.
• داروهای تزریقی: تزریق داروها، به ویژه با سوزن هایی که قبلا استفاده کرده اند، می تواند منجر به آبسه و عفونت در زیر پوست شود و خطر سلولیت را افزایش دهد.

تشخیص

پزشک فرد را معاینه می کند و علائم او را ارزیابی می کند.

پزشک ممکن است در مورد داروهایی که فرد مصرف می کند، علائم و سابقه پزشکی او سوال کند.

آنها همچنین ممکن است یک نمونه سواب جمع آوری کنند یا نمونه برداری کنند تا بفهمند کدام نوع باکتری وجود دارد. آزمایش‌های آزمایشگاهی می‌توانند به رد سایر علل احتمالی کمک کنند، زیرا سایر بیماری‌ها می‌توانند شبیه سلولیت به نظر برسند.

شناسایی علت و نوع باکتری، پزشک را قادر می سازد تا مناسب ترین درمان را تجویز کند. با این حال، این می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا وجود انواع مختلف باکتری روی پوست می تواند منجر به نتایج نادرست شود.

سوالاتی که ممکن است فرد بخواهد از پزشک خود بپرسد عبارتند از:

• درمان چه مدت طول می کشد؟
• چه عوارضی ممکن است توسط این دارو ایجاد شود؟
• چگونه می توان از عفونت در آینده جلوگیری کرد؟
• چند راه برای مدیریت سایر شرایط پزشکی موجود چیست؟

عوارض

در موارد نادر ممکن است عوارض جدی ایجاد شود. آنها عبارتند از:

• تورم دائمی: بدون درمان، ممکن است فرد دچار تورم دائمی در ناحیه آسیب دیده شود.
• عفونت خون و سپسیس: این وضعیت تهدید کننده زندگی ناشی از ورود باکتری به جریان خون است و نیاز به درمان سریع دارد. علائم سپسیس عبارتند از تب، ضربان قلب سریع، تنفس سریع، فشار خون پایین، سرگیجه هنگام ایستادن، کاهش جریان ادرار و پوستی که عرق کرده، رنگ پریده و سرد است.
• عفونت در مناطق دیگر: در موارد بسیار نادر، باکتری هایی که باعث سلولیت شده اند ممکن است گسترش یافته و سایر قسمت های بدن از جمله ماهیچه ها، استخوان ها یا دریچه های قلب را آلوده کنند. اگر این اتفاق بیفتد، فرد نیاز به درمان فوری دارد.

در بیشتر موارد، درمان موثر می تواند به جلوگیری از عوارض کمک کند.

درمانهای خانگی

سلولیت نیاز به درمان فوری پزشکی دارد، به این معنی که به درمان خانگی پاسخ نمی دهد.

با این حال، یک فرد می تواند برخی از کارها را انجام دهد تا در زمان انتظار برای مراقبت های پزشکی و در طول درمان احساس راحتی بیشتری کند.

نکات عبارتند از :

• نوشیدن آب فراوان
• بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده برای کمک به کاهش تورم و درد
• حرکت منظم قسمت آسیب دیده بدن برای کمک به جلوگیری از سفتی
• مصرف داروهای مسکن مانند ایبوپروفن
• تا زمان بهبودی عفونت از جوراب های فشاری استفاده نکنید

برخی از افراد داروهای طبیعی را امتحان می کنند که دارای خواص ضد باکتریایی هستند، از جمله روغن آویشن و سرو. با این حال، شواهد علمی کافی وجود ندارد که نشان دهد هر داروی گیاهی می تواند سلولیت را درمان کند.

هر فردی که علائمی دارد باید فوراً کمک پزشکی دریافت کند، زیرا سلولیت درمان نشده می‌تواند زندگی را تهدید کند.

جلوگیری

یک فرد همیشه نمی تواند از ایجاد سلولیت جلوگیری کند، اما راه هایی برای کاهش خطر وجود دارد .

درمان بریدگی ها و چریدن ها: هرگونه بریدگی، گزیدگی، چریدگی یا زخم را – از جمله موارد جراحی اخیر – تمیز نگه دارید تا خطر عفونت کاهش یابد.

بهداشت کامل را رعایت کنید: دست ها را اغلب بشویید، مرتب دوش بگیرید و لباس تمیز بپوشید تا تماس پوست با باکتری ها کاهش یابد .

از خاراندن خودداری کنید: برای مثال اگر نیش حشره با خارش همراه است، از داروساز بپرسید که چگونه این احساس را کاهش دهید. هنگامی که خاراندن اجتناب ناپذیر است، تمیز و کوتاه نگه داشتن ناخن ها می تواند به جلوگیری از عفونت کمک کند.

مراقب پوست باشید: مرطوب کننده ها می توانند به جلوگیری از ترک خوردن پوست خشک کمک کنند، اما اگر عفونت از قبل وجود داشته باشد، کمکی نمی کنند.

محافظت از پوست: هنگام باغبانی از دستکش و آستین بلند استفاده کنید و در صورت احتمال چرای پوست از پوشیدن شلوارک خودداری کنید. همچنین پوشاندن می تواند به جلوگیری از نیش حشرات کمک کند.

وزن مناسب برای فرد را حفظ کنید: چاقی ممکن است خطر ابتلا به سلولیت را افزایش دهد.

از سیگار کشیدن خودداری کنید و مصرف الکل را محدود کنید: اینها همچنین ممکن است خطر ابتلا به سلولیت را افزایش دهند.

برای سایر شرایط پزشکی کمک بخواهید: از آنجایی که افراد مبتلا به مشکلات سلامتی خاص ممکن است در معرض خطر بیشتری برای عفونت باشند، باید با پزشک خود برای مدیریت شرایط خود همکاری کنند.

دیابت را مدیریت کنید: به طور منظم ورزش کنید، داروها را طبق دستور مصرف کنید و مصرف غذاهای فرآوری شده و قند اضافه شده را محدود کنید تا سطح قند خون ایمن را حفظ کنید و خطر عفونت را کاهش دهید .

خلاصه

سلولیت یک عفونت بالقوه شدید در لایه های عمیق تر پوست و بافت زیرین است.

این می تواند باعث ناراحتی شدید شود و می تواند تهدید کننده زندگی باشد. اگر فردی به محض ظاهر شدن علائم به دنبال درمان باشد، شانس خوبی برای موثر بودن درمان وجود دارد.

یک بار ابتلا به سلولیت خطر بازگشت آن را افزایش می دهد. با این حال، فرد می تواند اقداماتی را برای جلوگیری از این امر انجام دهد.