آنچه در مورد لیمرنس باید بدانید

لیمرنس زمانی اتفاق می‌افتد که یک فرد وابستگی وسواسی به کسی پیدا کند. ممکن است شبیه شکل بسیار شدید عاشقی باشد که ممکن است غیرمنطقی، مزاحم و غیرارادی باشد. دکتر دوروتی تنوف، روانشناس، اولین بار در سال ۱۹۷۹ آن را توصیف کرد.

ممکن است فرد مبتلا به هوشیاری دائماً در مورد LO خود فکر کند، که ممکن است احساس ناتوانی کند.

آنها ممکن است بارها و بارها با LO برخورد کنند و نشانه هایی از احساس LO در مورد آنها جستجو کنند. Limerence ممکن است مانند یک ارتباط “عمیق” تر از عاشقانه باشد.

فردی که بی‌حالی را تجربه می‌کند، ممکن است وقتی LO او به طور مثبت با آنها تعامل داشته باشد، احساس سرخوشی کند. علاوه بر این، اگر تعامل منفی یا درک شده با LO داشته باشند، ممکن است احساس ناامیدی کنند.

به طور کلی، LO قادر به پاسخگویی به احساسات فرد مبتلا به آرامش نیست. یک مطالعه موردی از سال ۲۰۲۱ بیان می کند که عدم اطمینان در مورد احساسات LO متمایز می کند بیداری از مراحل اولیه یک رابطه عاشقانه متقابل.

هر چه احساسات LO نامشخص تر باشد، ممکن است افکار فردی که دارای هوشیاری است در مورد آنها شدیدتر باشد. فردی که لیمرنس را تجربه می کند ممکن است در مورد LO خود آنقدر وسواس داشته باشد که بر بهره وری و عملکرد روزانه او تأثیر بگذارد.

یک فرد ممکن است چندین دوره مداوم در زندگی خود و چندین LO داشته باشد.

لیمرنس جدا از اروتومانیا است، که شکل نادری از هذیان پارانوئید است که در آن شخصی معتقد است که فرد دیگری با وجود شواهد واضح مبنی بر این که چنین نیست، عاشق اوست.

در حال حاضر، تحقیقات بیشتری در مورد لیمرنس ضروری است، و بنابراین میزان افرادی که آن را تحت تاثیر قرار می دهد نامشخص است.

لیمرنس می تواند افراد در هر جنسیت و سن را تحت تاثیر قرار دهد. یک فرد ممکن است نسبت به فردی که جنسیتی است که معمولاً جذبش نمی‌شود، احساسات آرامی داشته باشد. آنها ممکن است در سطحی به سمت این فرد جذب شوند که فراتر از هر جاذبه ای که قبلاً تجربه کرده اند، باشد.

یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ بیان کرد که limerence ممکن است انجمنی داشته باشد با اختلالات دلبستگی، که شرایط رفتاری است که باعث می شود فرد در ایجاد و حفظ روابط سالم با مشکل مواجه شود.

محققان همچنین خاطرنشان می‌کنند که سبک‌های دلبستگی ناایمن ممکن است بر افراد مبتلا به اشتها تأثیر بگذارد. سبک دلبستگی الگوی رفتاری است که فرد هنگام تعامل با افرادی که با آنها روابط نزدیک دارند نشان می دهد.

این هست بطور کلی یک مراقب در کودکی و یک شریک عاشقانه در بزرگسالی.

این شامل چهار سبک دلبستگی مختلف است:

• امن است: اگر شخصی سبک دلبستگی ایمن داشته باشد، احتمالاً مراقب اصلی او در دوران کودکی راحتی، حمایت و محافظت را برای او فراهم کرده است. یک بزرگسال با سبک دلبستگی ایمن ممکن است از مجرد بودن یا در یک رابطه راضی باشد.
• مشتاق: اگر فردی سبک دلبستگی مضطرب داشته باشد، ممکن است مراقبی داشته باشد که پیش‌بینی اعمال او سخت بود. مراقب آنها ممکن است گاهی اوقات در دسترس و حمایت کننده بوده باشد و گاهی اوقات در دسترس نبوده است. سبک دلبستگی مضطرب می‌تواند باعث ترس بزرگسالان از طرد شدن، به نظر رسیدن «چسبیده» به دیگران و در تنهایی شود.
• اجتنابی: اگر فردی در کودکی نادیده گرفته شود یا طرد شود، سبک دلبستگی اجتنابی ممکن است رخ دهد. ممکن است مراقب آنها دائماً در دسترس نبوده یا نامهربان بوده باشد. بزرگسالی با سبک دلبستگی اجتنابی ممکن است به تنهایی راحت باشد، اما نه در روابط. همچنین ممکن است در بیان احساسات خود مشکل داشته باشند و ممکن است به نظر دور یا بی علاقه به دیگران بیایند.
• بی نظم: اگر شخصی دارای سبک دلبستگی نامنظم است، که متخصصان مراقبت های بهداشتی ممکن است آن را سبک دلبستگی اجتنابی ترسناک نیز بدانند، ممکن است مورد سوء استفاده یا رفتار منفی مراقب خود قرار گرفته باشد. این سبک دلبستگی می تواند باعث شود که بزرگسالان به سختی به دیگران اعتماد کنند. همچنین ممکن است در احساس نزدیکی به دیگران و برقراری ارتباط موثر مشکل داشته باشند.

افراد همچنین ممکن است از سبک های دلبستگی مضطرب، اجتنابی و آشفته به عنوان سبک های دلبستگی ناایمن یاد کنند.

اگر فرد مبتلا به سبک دلبستگی ناایمن باشد، ممکن است باور داشته باشد که LO او می تواند دلبستگی هایی را برای او فراهم کند که مراقبان در کودکی او را انکار کرده اند. آنها ممکن است LO خود را بت کنند و نتوانند عیب های خود را ببینند.

علاوه بر این، تحقیقات ۲۰۲۱ حاکی از لیمرنس همچنین با اختلال وسواس فکری اجباری (OCD) و اختلال مصرف مواد (SUD) ارتباط دارد. با این حال، این پدیده جداگانه خود است.

لیمرنس ممکن است باعث شود که یک فرد دچار یک تنوع از علائم اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سرخوشی، خلسه، و اطمینان به دنبال برخورد مثبت با LO آنها
• دائماً تعاملات واقعی و خیالی را با LO خود مرور می کنند
• علائم ترک زمانی که از LO خود دور هستند، مانند:
  • تحریک پذیری
  • افسردگی، که ممکن است شامل احساس ناامیدی، بیزاری از خود و احساس گناه باشد
  • اختلال خواب
  • درد در قفسه سینه یا شکم
• اضطراب، که ممکن است شامل علائم فیزیکی مانند ضربان قلب سریع و حالت تهوع باشد
• نیاز دائمی به تعامل با LO آنها برای تسکین اضطراب
• تمایل به نزدیک بودن فیزیکی و عاطفی به LO خود

فرد مبتلا به لیمرنس ممکن است با وسواس پیام های LO خود را بخواند یا به عکس های آنها در رسانه های اجتماعی نگاه کند. آنها ممکن است هنگام عبور از خانه LO خود یا رستوران خاصی که LO آنها دوست دارد، خوشحال شوند.

یک فرد ممکن است تمایلی به یک رابطه واقعی با LO خود نداشته باشد. عدم قطعیت احساسات LO نسبت به آنها ممکن است وسواس های فردی را که بی حوصلگی را تجربه می کند تقویت کند.

تحقیقات علمی محدودی در مورد لیمرنس وجود دارد. این بدان معنی است که هیچ معیار تشخیصی برای پزشک وجود ندارد که بتواند فردی مبتلا به لیمرنس را تشخیص دهد یا درمان استانداردی برای این پدیده داشته باشد.

با این حال، یک مطالعه موردی در سال ۲۰۲۱ اشاره می کند که فردی که لیمرنس داشت کاهش علائم را تجربه کرد ۹ ماه پس از انجام پیشگیری از واکنش مواجهه (ERP).

متخصصان مراقبت های بهداشتی معمولاً این درمان را برای افرادی که OCD دارند توصیه می کنند.

ERP شامل پزشک است که کسی را در معرض محرکی قرار می دهد که باعث ترس یا اضطراب او می شود. سپس فرد سعی می کند در فعالیت های اجباری که اضطراب او را کاهش می دهد شرکت نکند.

اگر فردی لیمرنس داشته باشد، پزشک ممکن است از او بخواهد که تصور کند از LO خود جدا یا طرد شده است.

لیمرنس شامل یک دلبستگی غیرارادی وسواسی به شخص دیگر است.

ممکن است فردی که دارای هوشیاری است دائماً در مورد LO خود و این که آیا آنها احساسات خود را متقابل می کنند وسواس داشته باشد. این ممکن است طاقت فرسا باشد و بر بهره وری و عملکرد روزانه فرد تأثیر بگذارد.

اطلاعات علمی محدودی در مورد لیمرنس وجود دارد. برخی از محققان بر این باورند که ممکن است به سبک های دلبستگی ناایمن مرتبط باشد. دیگران پیشنهاد می کنند که ممکن است شباهت هایی به OCD و SUD داشته باشد.

لیمرنس با اروتومانی که نوعی هذیان پارانوئید است یکسان نیست.

اگر فردی فکر می‌کند که لیمرنس را تجربه می‌کند و در زندگی روزمره‌شان اختلال ایجاد می‌کند، باید با پزشک خود صحبت کند.