مننژیت ویروسی یک نوع شایع مننژیت است که به دلیل یک ویروس رخ می دهد. این باعث التهاب در غشایی می شود که نخاع و مغز را احاطه کرده است.
در حالی که هر کسی ممکن است به مننژیت ویروسی مبتلا شود، کودکان خردسال و افراد با سیستم ایمنی ضعیف‌تر با خطر بیشتری روبرو هستند.
اکثر افراد بدون درمان به طور کامل از موارد خفیف بهبود می یابند، اما مننژیت شدیدتر می تواند عوارض جدی ایجاد کند.
برخی موارد می تواند کشنده باشد. مننژیت ویروسی می تواند علائمی مشابه مننژیت باکتریایی داشته باشد که می تواند شدید باشد و نیاز به درمان فوری دارد.
این مقاله به بررسی مننژیت ویروسی، از جمله علائم، عوارض، علل، عوامل خطر و گزینه های درمانی می پردازد.
علائم می تواند در گروه های سنی متفاوت باشد. گاهی اوقات، تشخیص علائم مننژیت ویروسی در نوزادان می تواند چالش برانگیز باشد.
علائم مننژیت در نوزادان می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تب
- مشکل بیدار شدن از خواب
- انرژی کم
- امتناع از خوردن
- تحریک پذیری یا گریه اغلب
علائم در کودکان و بزرگسالان می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تب
- گرفتگی گردن
- بدن درد
- کمبود انرژی
- کاهش یا عدم اشتها
- مشکل بیدار شدن از خواب
- حالت تهوع
- استفراغ
- تحریک پذیری
- حساسیت به نور
- تشنج
- گیجی
این علائم می توانند به سرعت ظاهر شوند.
اکثر افراد به تنهایی از مننژیت ویروسی بهبود می یابند. با این حال، در برخی موارد شدید، این بیماری می تواند عوارضی از جمله:
- تب شدید
- اختلالات عصبی، که می تواند بر عملکرد مغز یا سیستم عصبی تأثیر بگذارد
- التهاب مغز، قلب یا بافت های اطراف آنها
- فلج شدن
- مرگ
اگر فرد یا فرزندش علائم مننژیت ویروسی را تجربه کند، باید فوراً با پزشک تماس بگیرد.
در حالی که بیشتر افراد به تنهایی از مننژیت ویروسی بهبود می یابند، برخی ممکن است به بیماری شدید مبتلا شوند.
مننژیت ویروسی و باکتریایی نیز علائم مشابهی دارند و مننژیت باکتریایی یک بیماری جدی است که می تواند به سرعت منجر به مرگ شود.
پزشک قادر به تشخیص بیماری و ارائه گزینه های درمانی خواهد بود.
مننژیت ویروسی بیشتر از انتروویروس های غیر فلج اطفال ناشی می شود. این ویروس ها می توانند طیف گسترده ای از عفونت ها را ایجاد کنند، اگرچه معمولا خفیف هستند.
انتروویروس هایی که می توانند باعث مننژیت شوند عبارتند از:
- آنفولانزا
- پاراآنفلوانزا
- اوریون
- سرخک
- هرپس ویروس ها مانند ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) 1 و ۲ و ویروس اپشتین بار (EBV)
- آربوویروس‌ها، مانند ویروس نیل غربی یا ویروس زیکا
- ویروس کوریومننژیت لنفوسیتی، که در موش های خانگی می توان یافت
یک فرد نمی تواند مننژیت ویروسی را از شخص دیگری بگیرد. در عوض، آنها می توانند انتروویروسی را که باعث بیماری می شود، بگیرند. با این حال، این همیشه به این معنی نیست که آنها به مننژیت ویروسی نیز مبتلا خواهند شد.
انتروویروس ها می توانند به روش های مختلفی پخش شوند. به عنوان مثال، برخی از آنها می توانند با لمس چشم ها، بینی یا دهان با دست های شسته نشده پس از تماس با مدفوع فرد مبتلا به ویروس یا سطح آلوده به ویروس سرایت کنند.
برخی دیگر از طریق تماس با چشم، بینی یا مایعات دهان فرد مبتلا به عفونت پخش می شوند. پشه ها همچنین می توانند ویروس هایی مانند ویروس نیل غربی را منتقل کنند.
مننژیت ویروسی معمولا کودکان کوچکتر را تحت تاثیر قرار می دهد، اما ممکن است در هر کسی رخ دهد.
برخی از عواملی که می توانند فرد را در معرض خطر بیشتری قرار دهند عبارتند از:
- داشتن سیستم ایمنی ضعیف
- داشتن عفونت HIV
- کمتر از ۵ سال سن دارد
- تاریخچه های خاص سفر
بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)افراد با سیستم ایمنی ضعیف و نوزادان کمتر از یک ماه بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری شدید هستند.
بسیاری از افراد به تنهایی ۷-۱۰ روز از مننژیت ویروسی خفیف بهبود می یابند .
درمان معمولاً شامل مراقبت های حمایتی است. مدیریت می تواند شامل دارو برای مقابله با ویروس زمینه ای و داروهایی برای تسکین علائم باشد.
پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند تا زمانی که مننژیت باکتریایی را رد کند.
موارد شدیدتر ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد.
چشم انداز مننژیت ویروسی به طور کلی خوب است، اما می تواند باعث عوارض جدی و در برخی موارد مرگ شود.
برای موارد خفیف، بیشتر افراد در عرض چند روز بهبود می یابند. کودکان بزرگتر و نوزادان می تواند بهبود یابد به طور کامل، حتی اگر بیماری آنها بیش از یک هفته طول بکشد.
بزرگسالان معمولاً بیماری خفیف‌تری را نسبت به کودکان تجربه می‌کنند. نوزادان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، شانس بیشتری برای ابتلا به موارد شدیدتر دارند که می تواند تهدید کننده زندگی باشد.
استراتژی‌های پیشگیری در وهله اول بر اجتناب از عفونت انتروویروس تمرکز دارند.
انتروویروس ها به روش های مختلف پخش می شوند. استراتژی های پیشگیری عبارتند از:
- شستن کامل دست ها، به ویژه پس از تعویض پوشک یا استفاده از حمام
- بدون شستن دست ها ابتدا صورت را لمس نکنید
- اجتناب از نیش پشه و حشرات
- واکسیناسیون از ویروس های خاص
- در خانه ماندن هنگام بیماری
- ضد عفونی کردن سطوحی که معمولاً لمس می شوند
- اجتناب از تماس نزدیک با افرادی که بیمار هستند
- پرهیز از بوسیدن یا به اشتراک گذاشتن ظروف، نوشیدنی ها و سایر موارد در هنگام بیماری
مننژیت ویروسی و باکتریایی می تواند علائم مشابهی ایجاد کند. با این حال، عفونت باکتریایی باعث مننژیت باکتریایی می شود. اغلب شدید است و همیشه نیاز به درمان فوری دارد.
مننژیت باکتریایی می تواند به سرعت منجر به عوارض جدی شود. اکثر افراد بهبود می یابند، اما برخی ممکن است اثرات طولانی مدتی مانند کاهش شنوایی، کاهش بینایی، مشکلات یادگیری و آسیب مغزی را تجربه کنند.
برخی از موارد مننژیت می تواند کشنده باشد بنابراین اگر کسی علائمی دارد، نباید درمان را به تاخیر بیندازد.
مننژیت ویروسی یک نوع شایع مننژیت است که باعث التهاب غشای اطراف نخاع و مغز می شود. این می تواند ناشی از عفونت با انتروویروس های خاص مانند سرخک، آنفولانزا، هرپس ویروس ها و غیره باشد.
معمولاً کودکان کوچکتر را تحت تأثیر قرار می دهد، اما می تواند در هر فردی ایجاد شود. نوزادان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، شانس بیشتری برای ابتلا به بیماری شدید دارند.
اکثر افراد بدون درمان از موارد خفیف بهبود می یابند، اما موارد جدی تر می توانند عوارض جدی ایجاد کرده و نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند.
اگر فرد یا کودکی علائمی را تجربه کرد، باید فوراً با پزشک تماس بگیرد. مننژیت ویروسی و باکتریایی علائم مشابه زیادی دارند و مننژیت باکتریایی می تواند به سرعت منجر به مرگ شود.