اریتریتول – مانند شکر بدون کالری؟

اریتریتول چیست؟

اریتریتول متعلق به دسته ای از ترکیبات به نام الکل قند است.۱).

تولید کنندگان مواد غذایی از الکل های قند زیادی مانند زایلیتول، سوربیتول و مالتیتول استفاده می کنند.

اکثر آنها به عنوان شیرین کننده های کم کالری در محصولات بدون قند یا کم قند عمل می کنند.

بیشتر الکل های قندی به مقدار کم در طبیعت به خصوص در میوه ها و سبزیجات یافت می شوند.

به دلیل ساختار این مولکول ها، می توانند گیرنده های طعم شیرین را روی زبان شما تحریک کنند.

با این حال، به نظر می رسد اریتریتول کاملاً با سایر الکل های قند متفاوت است.

برای شروع، حاوی کالری بسیار کمتری است:

• شکر سفره: 4 کالری در هر گرم
• زایلیتول: 2.۴ کالری در هر گرم
• اریتریتول: 0.۲۴ کالری در هر گرم

با داشتن تنها ۶ درصد کالری شکر، هنوز ۷۰ درصد شیرینی آن را فراهم می کند.

در تولید در مقیاس بزرگ، اریتریتول زمانی ایجاد می شود که نوعی مخمر گلوکز را از نشاسته ذرت یا گندم تخمیر می کند. محصول نهایی شبیه کریستال های سفید پودری است.

خلاصه

اریتریتول یک الکل قندی است که به عنوان یک شیرین کننده کم کالری استفاده می شود. تنها حدود ۶ درصد از کالری موجود در مقدار مساوی شکر را فراهم می کند.

آیا اریتریتول بی خطر است؟

به طور کلی، اریتریتول بسیار ایمن به نظر می رسد.

مطالعات متعددی در مورد سمیت و اثرات آن بر متابولیسم در حیوانات انجام شده است. اریتریتول هم برای مصرف انسان و هم برای حیوانات بی خطر است.۲).

با این حال، یک اخطار عمده برای اکثر الکل های قند وجود دارد: آنها می توانند باعث مشکلات گوارشی شوند.

بدن شما به دلیل ساختار شیمیایی منحصربه‌فردشان نمی‌تواند آنها را هضم کند و تا زمانی که به روده بزرگ برسند، بدون تغییر از بیشتر سیستم گوارش شما عبور می‌کنند.

در روده بزرگ، آنها توسط باکتری های ساکن تخمیر می شوند که گاز را به عنوان یک محصول جانبی تولید می کنند.

در نتیجه، خوردن مقادیر زیاد الکل قند ممکن است باعث نفخ و ناراحتی گوارشی شود. در واقع، الکل های قند متعلق به دسته ای از الیاف هستند که به نام FODMAP شناخته می شوند.

اما اریتریتول با سایر الکل های قند متفاوت است. بیشتر آن قبل از رسیدن به روده بزرگ در جریان خون شما جذب می شود.۳).

برای مدتی در خون شما گردش می کند و در نهایت بدون تغییر در ادرار دفع می شود. حدود ۹۰ درصد اریتریتول از این طریق دفع می شود (۳).

خلاصه

بیشتر اریتریتولی که می خورید جذب جریان خون می شود و سپس از طریق ادرار دفع می شود. به نظر می رسد اریتریتول دارای مشخصات ایمنی عالی است.

عوارض جانبی اریتریتول

اریتریتول اخیراً به دلیل چندین مطالعه جدید که ارتباط قابل توجهی بین عوارض جانبی قلبی و ترومبوز را نشان می دهد مورد انتقاد قرار گرفته است.

یک مطالعه کوچک شامل هشت فرد سالم نشان داد که مصرف اریتریتول می تواند احتمال لخته شدن خون را افزایش دهد. و دو مطالعه بزرگتر شامل ۱۱۵۷ و ۲۹۸۲ نفر از ایالات متحده و اروپا نشان داد که ارتباط قابل توجهی بین افزایش اریتریتول و خطر حوادث قلبی عروقی و افزایش تشکیل لخته خون وجود دارد.۴، ۵، ۶).

تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص شود آیا این عوارض جانبی بالقوه اریتریتول یک نگرانی معتبر است یا خیر.

حدود ۹۰ درصد اریتریتولی که می خورید در جریان خون شما جذب می شود. ۱۰ درصد باقیمانده بدون هضم به روده بزرگ می رود.

برخلاف اکثر قندهای الکلی دیگر، به نظر می رسد اریتریتول در برابر تخمیر توسط باکتری های روده مقاوم است.۳).

مطالعات تغذیه ای که ۰.۷ تا ۱ گرم به ازای هر کیلوگرم (۲.۲ پوند) وزن بدن را ارائه می دهد نشان می دهد که به خوبی تحمل می شود. (۷).

با این حال، یک مطالعه قدیمی نشان داد که ۵۰ گرم اریتریتول در یک دوز واحد باعث افزایش حالت تهوع و غرش معده می شود.۸).

تا زمانی که مقادیر زیادی اریتریتول را در یک زمان مصرف نکنید، بعید است که باعث ناراحتی معده شود. با این حال، حساسیت اریتریتول ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.

خلاصه

حدود ۱۰ درصد اریتریتول خورده شده در خون شما جذب نمی شود و به سمت روده بزرگ می رود. به همین دلیل، مصرف زیاد اریتریتول ممکن است باعث ایجاد برخی عوارض گوارشی شود. مطالعات جدید ارتباطی بین سطوح بالای اریتریتول و مشکلات قلبی و لخته شدن خون پیدا کرده است که نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.

قند خون یا انسولین را افزایش نمی دهد

انسان آنزیم های لازم برای تجزیه اریتریتول را ندارد.

جذب جریان خون می شود و سپس بدون تغییر از طریق ادرار دفع می شود.

در مطالعات حیوانی، اریتریتول از افزایش قند خون و سطح انسولین جلوگیری می کند.۹).

برای افرادی که اضافه وزن دارند یا مبتلا به دیابت یا سایر مسائل مربوط به سندرم متابولیک هستند، به نظر می رسد اریتریتول جایگزین عالی برای شکر باشد.

خلاصه

اریتریتول سطح قند خون را افزایش نمی دهد. این باعث می شود که جایگزین قند عالی برای افراد مبتلا به دیابت باشد.

ممکن است برای سلامت دندان مفید باشد

یکی از اثرات منفی رایج مصرف بیش از حد قند، سلامت ضعیف دندان، از جمله پوسیدگی و پوسیدگی دندان است.

باکتری های مضر در دهان شما از قند برای انرژی استفاده می کنند. در این فرآیند، اسیدهایی آزاد می کنند که می تواند مینای دندان را فرسایش دهد.

در نتیجه، الکل های قندی با طعم شیرین مانند زایلیتول و اریتریتول راه خود را به محصولات “دوست دندان” پیدا کرده اند، زیرا باکتری های دهان نمی توانند از آنها برای انرژی استفاده کنند.

زایلیتول و اریتریتول نیز مستقیماً رشد باکتری ها را سرکوب می کنند. با این حال، اریتریتول کار بهتری انجام می دهد. بر اساس یک بررسی در سال ۲۰۱۶، اریتریتول در مهار رشد باکتری های دهان موثرتر از سایر الکل های قندی از جمله زایلیتول است.۱۰).

مطالعات متعدد اثرات اریتریتول را بر روی حفره ها بررسی کرده اند و نتایج متفاوت است.

برخی از مطالعات کاهش پلاک و باکتری های مضر را نشان می دهند، در حالی که برخی دیگر هیچ کاهشی در حفره ها نشان نمی دهند. با این حال، یک مطالعه ۳ ساله روی ۴۸۵ دانش آموز نشان داد که اریتریتول حتی از زایلیتول و سوربیتول در برابر حفره ها محافظت می کند.۱۱، ۱۲).

نویسندگان یک بررسی تحقیقاتی در سال ۲۰۱۶ همچنین به این نتیجه رسیدند که اریتریتول در برابر پلاک و حفره های دندانی موثرتر از زایلیتول یا سوربیتول است.۱۰).

خلاصه

اریتریتول ممکن است رشد باکتری ها را در دهان سرکوب کند. همچنین، برخلاف شکر، باکتری های ایجاد کننده حفره را تغذیه نمی کند.

خلاصه

به طور کلی، به نظر می رسد اریتریتول به چند دلیل یک شیرین کننده جایگزین خوب است:

• تقریباً هیچ کالری ندارد.
• ۷۰ درصد شیرینی شکر را دارد.
• سطح قند خون یا انسولین را افزایش نمی دهد.
• مطالعات انسانی عمدتاً عوارض جانبی بسیار کمی را نشان داده اند، اگرچه برخی از آنها اخیراً پیدا شده اند و نیاز به مطالعه بیشتر دارند.
• مطالعاتی که در آن حیوانات با مقادیر انبوه اریتریتول برای دوره های طولانی تغذیه می شوند، هیچ اثر نامطلوبی را نشان نمی دهند.

افراد مراقب سلامتی ممکن است غذاهای خود را با استویا یا عسل شیرین کنند. با این حال، عسل حاوی کالری و فروکتوز است و بسیاری از مردم از مزه استویا قدردانی نمی کنند.

به نظر می رسد اریتریتول به طور کلی بی خطر است، اگرچه مطالعات بیشتری مورد نیاز است.