بیماری منیر: علائم، علل، درمان

بیماری منیر افزایش مایع در لوله های گوش داخلی، به ویژه کیسه اندولنفاتیک و هزارتوی غشایی است. علت ناشناخته است، اما علل پیشنهادی شامل بیماری خودایمنی، آلرژی و ژنتیک است.

علائم بیماری منیر معمولاً به صورت “اپیزود” یا “حمله” ظاهر می شوند. این علائم عبارتند از:

• سرگیجه، با حملاتی که از چند دقیقه تا ۲۴ ساعت طول می کشد
• از دست دادن شنوایی در گوش آسیب دیده
• وزوز گوش که اغلب به صورت صدای غرش در گوش آسیب دیده تجربه می شود
• پری گوش، یا احساس پر بودن گوش یا گرفتگی
• از دست دادن تعادل
• سردرد
• حالت تهوع، استفراغ و تعریق ناشی از سرگیجه شدید

فرد مبتلا به بیماری منیر حداقل دو تا سه مورد از علائم زیر را در یک زمان تجربه خواهد کرد:

• سرگیجه
• از دست دادن شنوایی
• وزوز گوش
• پری شنیداری

برخی از افراد مبتلا به بیماری منییر علائمی را بین دوره های مختلف تجربه نمی کنند. برخی دیگر ممکن است علائمی مانند وزوز گوش و کاهش شنوایی را بین حملات تجربه کنند. اغلب کم شنوایی با گذشت زمان به هر دو گوش پیشرفت می کند.

بسیاری از این علائم می توانند ناشی از مشکلات دیگری در گوش باشند، اگر در دوره ای بدون حمله رخ دهند. بیماری منیر ممکن است با سایر اختلالات گوش داخلی مانند لابیرنتیت اشتباه گرفته شود.

اگر علائم بیماری منیر را تجربه می کنید، پزشک آزمایشاتی را برای بررسی تعادل و شنوایی شما و رد سایر علل علائم شما تجویز می کند.

تست شنوایی

تست شنوایی یا شنوایی سنجی برای تعیین اینکه آیا شما دچار کم شنوایی هستید یا خیر استفاده می شود. در این تست، هدفون قرار می‌دهید و صداهای مختلفی از زیر و بم و صدا را می‌شنوید. باید مشخص کنید که چه زمانی می‌توانید یا نمی‌توانید صدایی را بشنوید، بنابراین تکنسین می‌تواند تشخیص دهد که آیا دچار کم شنوایی هستید یا خیر.

شنوایی شما همچنین برای تعیین اینکه آیا می توانید تفاوت بین صداهای مشابه را تشخیص دهید، آزمایش می شود. در این بخش از تست، کلمات را از طریق هدفون می شنوید و آنچه را می شنوید تکرار می کنید. اگر مشکل شنوایی در یک یا هر دو گوش دارید، نتایج این آزمایش به پزشک اطلاع می‌دهد.

کاهش شنوایی ناشی از منیر اغلب یک کاهش فرکانس پایین است که برای تشخیص آن از علل دیگر، مانند کاهش فرکانس بالا به دلیل سن یا دلایل دیگر، مفید است.

مشکل در گوش داخلی یا عصب در گوش می تواند باعث کاهش شنوایی شود. آزمایش الکتروکوکلوگرافی (ECog) برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی در گوش داخلی انجام می شود.

تست پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR) عملکرد اعصاب شنوایی و مرکز شنوایی در مغز را بررسی می کند. این آزمایشات می تواند به پزشک شما بگوید که آیا مشکل ناشی از گوش داخلی است یا عصب گوش شما.

تست های تعادل

تست تعادل برای آزمایش عملکرد گوش داخلی شما انجام می شود. افرادی که به بیماری منیر مبتلا هستند، پاسخ تعادلی در یکی از گوش های خود کاهش می یابد. تست تعادلی که معمولاً برای آزمایش بیماری منیر استفاده می شود، الکترونیستاگموگرافی (ENG) است.

در این آزمایش، الکترودهایی در اطراف چشمانتان قرار می‌دهند تا حرکت چشم را تشخیص دهند. این کار به این دلیل انجام می شود که پاسخ تعادل در گوش داخلی باعث حرکات چشم می شود.

در طول این آزمایش، آب سرد و گرم هر دو به داخل گوش شما فشار داده می شود. آب باعث می شود عملکرد تعادل شما کار کند. حرکات غیر ارادی چشم شما ردیابی خواهد شد. هر گونه ناهنجاری می تواند نشان دهنده مشکل در گوش داخلی باشد.

تست صندلی چرخشی کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. این به پزشک شما نشان می دهد که آیا مشکل شما ناشی از مشکلی در گوش یا مغز شما است.

این آزمایش علاوه بر تست ENG استفاده می شود زیرا اگر گوش شما آسیب دیده باشد یا موم یکی از کانال های گوش شما را مسدود کند، نتایج ENG می تواند نادرست باشد. در این تست حرکات چشم شما در حین حرکت صندلی به دقت ثبت می شود.

تست پتانسیل میوژنیک برانگیخته دهلیزی (VEMP) حساسیت صوتی دهلیز گوش داخلی را اندازه گیری می کند. و تست پوسچروگرافی به تعیین اینکه کدام قسمت از سیستم تعادل شما به درستی کار نمی کند کمک می کند. شما به چالش های مختلف تعادل واکنش نشان خواهید داد در حالی که بند ایمنی به سر دارید و پابرهنه می ایستید.

تست های دیگر

مشکلات مربوط به مغز، مانند MS (MS) یا تومورهای مغزی، می تواند علائمی مشابه بیماری منیر ایجاد کند. پزشک شما ممکن است آزمایشاتی را برای رد این شرایط و سایر شرایط تجویز کند. آنها همچنین ممکن است دستور MRI سر یا سی تی اسکن جمجمه را برای ارزیابی مشکلات احتمالی مغز شما بدهند.

بیماری منیر یک بیماری مزمن بدون درمان است. با این حال، طیف وسیعی از درمان‌ها وجود دارد که می‌تواند به علائم شما کمک کند، از دارو تا جراحی برای شدیدترین موارد.

دارو

تصور می شود مشکل با مایع در گوش داخلی باعث بیماری منیر می شود. اگر این اتفاق بیفتد، پزشک ممکن است یک دیورتیک برای کمک به کاهش میزان مایعات در بدن شما تجویز کند. برای کاهش احتباس آب ممکن است یک رژیم غذایی کم نمک توصیه شود.

پزشک ممکن است برای کمک به علائم بیماری منیر دارو تجویز کند. داروهای بیماری حرکت می توانند علائم سرگیجه، حالت تهوع و استفراغ را کاهش دهند. اگر تهوع و استفراغ مشکل ساز شود، پزشک ممکن است یک داروی ضد تهوع یا ضد تهوع تجویز کند.

پزشک شما همچنین می‌تواند دارو را از طریق گوش میانی به گوش داخلی تزریق کند تا به کاهش علائم سرگیجه کمک کند.

فیزیوتراپی

تمرینات توانبخشی دهلیزی می تواند علائم سرگیجه را بهبود بخشد. این تمرینات به آموزش مغز شما کمک می کند تا تفاوت تعادل بین دو گوش شما را محاسبه کند. یک فیزیوتراپیست می تواند این تمرینات را به شما آموزش دهد.

این تمرینات معمولاً در منیر به دلیل ماهیت اپیزودیک آن کمتر مفید هستند. با این حال، ممکن است پس از جراحی مانند برداشتن فشار کیسه اندولنفاتیک یا لابیرنتکتومی توصیه شود.

سمعک

شنوایی شناس می تواند کم شنوایی را درمان کند، معمولاً با نصب سمعک.

عمل جراحی

اکثر افراد مبتلا به بیماری منیر نیازی به جراحی ندارند، اما این یک گزینه برای کسانی است که حملات شدید دارند و با درمان های دیگر موفقیت آمیز نبوده اند. یک روش رفع فشار کیسه اندولنفاتیک برای کمک به کاهش تولید مایع و ترویج تخلیه مایع در گوش داخلی انجام می شود.

تغییر رژیم غذایی ممکن است به کاهش میزان مایعات در گوش داخلی و کاهش علائم کمک کند. غذاها و موادی که باید از رژیم غذایی خود محدود یا حذف شوند عبارتند از:

• نمک
• کافئین
• شکلات
• الکل
• مونوسدیم گلوتامات (MSG)

همچنین نوشیدن شش تا هشت لیوان آب در روز مهم است تا بدن شما مایعات را در خود نگه ندارد. درباره رژیم غذایی بیماری منیر بیشتر بدانید.

تغییرات سبک زندگی، جدای از رژیم غذایی، که ممکن است به بهبود علائم شما کمک کند عبارتند از:

• استراحت در هنگام حملات سرگیجه
• خوردن منظم، برای کمک به تنظیم مایعات در بدن شما
• مدیریت استرس و اضطراب از طریق روان درمانی یا دارو

همچنین مهم است که سیگار را ترک کنید و از هرگونه آلرژن اجتناب کنید. هم نیکوتین و هم آلرژی می توانند علائم بیماری منیر را بدتر کنند.

اگرچه هیچ درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد، استراتژی های زیادی وجود دارد که ممکن است بخواهید برای کاهش علائم خود در نظر بگیرید. در بیشتر افراد، بهبودی خودبه‌خودی شایع است، اگرچه ممکن است سال‌ها طول بکشد. پزشک شما می تواند به یافتن درمانی مناسب برای شما کمک کند.

Source link