جداشدگی شبکیه در چشم چیست؟

درباره جداشدگی شبکیه

جداشدگی شبکیه یک وضعیت اضطراری پزشکی است که در آن لایه نازک بافتی در پشت چشم از موقعیت معمول خود جدا می‌شود. این وضعیت نیازمند درمان فوری است.
جداشدگی شبکیه زمانی رخ می‌دهد که بخشی از بافت حساس شبکیه، که در قسمت پشتی چشم قرار دارد، از محل طبیعی خود جدا شده و به سمت خارج حرکت کند. این جدایی می‌تواند به یک وضعیت اضطراری چشمی منجر شود که نیاز به مداخله جراحی سریع دارد، زیرا عدم درمان به موقع ممکن است به آسیب دائمی به بینایی منجر شود.

وقتی بخشی از بافت در پشت چشم از جایگاه اصلی خود جدا می‌شود، می‌تواند یک وضعیت اضطراری چشمی ایجاد کند که نیازمند درمان جراحی سریع است.
این پدیده زمانی رخ می‌دهد که شبکیه، که مسئول تبدیل تصاویر نوری به سیگنال‌های عصبی برای مغز است، از لایه‌های زیرین خود جدا می‌شود. این جدایی می‌تواند به دلیل پارگی، تجمع مایع یا فشارهای مکانیکی رخ دهد و اگر به سرعت درمان نشود، خطر از دست دادن دائمی بینایی را افزایش می‌دهد.

این وضعیت به نام جداشدگی شبکیه شناخته می‌شود.
جداشدگی شبکیه یک اصطلاح پزشکی است که به جدا شدن لایه شبکیه از بافت‌های پشتیبان آن در پشت چشم اشاره دارد. این وضعیت می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله آسیب‌های چشمی، بیماری‌های زمینه‌ای یا تغییرات ساختاری در چشم ایجاد شود.

چگونه جداشدگی شبکیه رخ می‌دهد؟

وقتی نور از چشم شما عبور می‌کند، عدسی چشم تصویری را روی شبکیه متمرکز می‌کند.
شبکیه، که در قسمت پشتی چشم قرار دارد، نور ورودی را به صورت تصاویر متمرکز شده دریافت می‌کند. عدسی با تنظیم کانون نور، تصویر را به طور دقیق روی سطح شبکیه می‌اندازد تا فرآیند بینایی به درستی انجام شود.

شبکیه، که در پشت چشم قرار دارد، تصویر را به سیگنال‌هایی تبدیل می‌کند که از طریق عصب بینایی به مغز شما ارسال می‌شود. شبکیه با همکاری قرنیه، عدسی و سایر قسمت‌های چشم و مغز شما، بینایی طبیعی را ایجاد می‌کند.
شبکیه به عنوان یک لایه حساس به نور عمل می‌کند که تصاویر را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل کرده و از طریق عصب بینایی به مغز منتقل می‌کند. این فرآیند نیازمند هماهنگی دقیق بین اجزای مختلف چشم، از جمله قرنیه (لایه شفاف جلویی چشم)، عدسی (که نور را متمرکز می‌کند) و شبکیه است تا بینایی واضح و طبیعی ایجاد شود.

وقتی شبکیه از پشت چشم جدا می‌شود، باعث از دست دادن بینایی می‌شود که می‌تواند جزئی یا کامل باشد، بسته به اینکه چه مقدار از شبکیه جدا شده است.
جداشدگی شبکیه منجر به اختلال در عملکرد طبیعی آن می‌شود، زیرا شبکیه از لایه‌های زیرین خود که مسئول تأمین خون و اکسیژن هستند، جدا می‌شود. این جدایی می‌تواند باعث کاهش توانایی شبکیه در دریافت نور و تبدیل آن به سیگنال‌های بینایی شود، که نتیجه آن کاهش بینایی یا حتی نابینایی در ناحیه آسیب‌دیده است.

اگر شبکیه جدا شود، سلول‌های آن ممکن است به شدت از اکسیژن محروم شوند.
شبکیه برای عملکرد صحیح به اکسیژن و مواد مغذی وابسته است که از طریق عروق خونی لایه‌های زیرین تأمین می‌شود. وقتی شبکیه از این لایه‌ها جدا می‌شود، جریان خون و اکسیژن به سلول‌های شبکیه مختل شده و می‌تواند به مرگ سلولی و آسیب دائمی منجر شود.

جداشدگی شبکیه یک وضعیت اضطراری پزشکی است.
این وضعیت به دلیل خطر بالای از دست دادن بینایی، یک فوریت پزشکی محسوب می‌شود. درمان سریع برای جلوگیری از آسیب‌های دائمی به شبکیه و حفظ بینایی ضروری است.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که باید به آن‌ها توجه داشت، به‌ویژه اگر سابقه خانوادگی جداشدگی شبکیه دارید یا با سایر بیماری‌های چشمی زندگی می‌کنید که ممکن است خطر ابتلا به این نوع جداشدگی را افزایش دهند.
برخی عوامل مانند ژنتیک، بیماری‌های چشمی مزمن یا آسیب‌های قبلی به چشم می‌توانند احتمال جداشدگی شبکیه را افزایش دهند. افرادی که سابقه خانوادگی این مشکل را دارند یا به بیماری‌هایی مانند نزدیک‌بینی شدید مبتلا هستند، باید به طور منظم تحت معاینه چشمی قرار گیرند.

خطر از دست دادن دائمی بینایی وجود دارد اگر جداشدگی شبکیه درمان نشود یا درمان به تأخیر بیفتد.
عدم درمان یا تأخیر در مداخله پزشکی می‌تواند باعث گسترش جداشدگی و آسیب بیشتر به شبکیه شود، که ممکن است به نابینایی دائمی در ناحیه آسیب‌دیده منجر گردد.

علائم جداشدگی شبکیه

ممکن است هنگام پارگی شبکیه که می‌تواند به جداشدگی شبکیه منجر شود، هیچ دردی احساس نکنید.
پارگی شبکیه اغلب بدون درد است، اما می‌تواند نشانه‌ای از شروع یک مشکل جدی‌تر مانند جداشدگی باشد. این پارگی‌ها ممکن است به دلیل فشارهای مکانیکی یا تغییرات ساختاری در شبکیه ایجاد شوند.

اما ممکن است علائمی قبل از جدا شدن شبکیه وجود داشته باشد. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
قبل از وقوع جداشدگی کامل، برخی علائم هشداردهنده ممکن است ظاهر شوند که نشان‌دهنده مشکلات اولیه در شبکیه هستند. این علائم می‌توانند به بیمار کمک کنند تا به موقع به پزشک مراجعه کند.

• تاری دید
  تاری دید به کاهش وضوح تصاویر اشاره دارد که می‌تواند به دلیل اختلال در عملکرد شبکیه یا تجمع مایع در پشت آن رخ دهد. این علامت ممکن است به تدریج یا ناگهانی ظاهر شود.
• از دست دادن بخشی از بینایی، که به نظر می‌رسد گویی پرده‌ای در مقابل میدان دید شما کشیده شده است، با اثر سایه‌ای تیره
  این علامت به صورت کاهش بینایی در بخشی از میدان دید ظاهر می‌شود، به طوری که بیمار ممکن است احساس کند بخشی از دید او توسط یک سایه یا پرده تاریک پوشیده شده است. این پدیده اغلب به دلیل جدا شدن بخشی از شبکیه از لایه‌های زیرین رخ می‌دهد.
• فلاش‌های ناگهانی نور در بینایی شما
  فلاش‌های نور یا جرقه‌های نوری معمولاً به دلیل کشش یا فشار بر شبکیه ایجاد می‌شوند، به‌ویژه زمانی که زجاجیه (ماده ژله‌ای داخل چشم) از شبکیه جدا می‌شود و به آن فشار وارد می‌کند.
• دیدن ناگهانی تعداد زیادی شناور، که قطعات کوچک زباله‌ای هستند که به صورت لکه‌ها یا رشته‌های سیاه در مقابل چشم شما شناور به نظر می‌رسند
  شناورها (floaters) به صورت لکه‌ها یا رشته‌های شناور در میدان دید ظاهر می‌شوند و معمولاً به دلیل جدا شدن زجاجیه یا وجود مایعات و سلول‌های شناور در داخل چشم ایجاد می‌گردند. افزایش ناگهانی تعداد شناورها می‌تواند نشانه‌ای از پارگی یا جداشدگی شبکیه باشد.

علائم جداشدگی شبکیه معمولاً به سرعت رخ می‌دهند.
این علائم اغلب به صورت ناگهانی و در مدت زمان کوتاهی ظاهر می‌شوند، که نشان‌دهنده پیشرفت سریع مشکل در شبکیه است. این سرعت در ظهور علائم اهمیت مراجعه فوری به پزشک را نشان می‌دهد.

اگر مشکل به سرعت برطرف نشود، بخش بیشتری از شبکیه ممکن است جدا شود و این می‌تواند خطر از دست دادن دائمی بینایی را افزایش دهد.
پیشرفت جداشدگی شبکیه می‌تواند به سرعت رخ دهد و هرچه ناحیه بیشتری از شبکیه جدا شود، احتمال آسیب دائمی به سلول‌های بینایی و از دست دادن بینایی افزایش می‌یابد.

چه چیزی باعث جداشدگی شبکیه می‌شود؟

علل جداشدگی شبکیه بستگی به نوع آن دارد که یکی از سه نوع ممکن است.
جداشدگی شبکیه به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود که هر کدام علل و مکانیسم‌های متفاوتی دارند. این انواع شامل رگماتوژنوس، تراکشنال و اگزوداتیو هستند.

هر نوع به دلیل مشکل متفاوتی ایجاد می‌شود که باعث می‌شود شبکیه از پشت چشم جدا شود.
هر نوع جداشدگی شبکیه نتیجه یک مکانیسم پاتولوژیک خاص است که شبکیه را از لایه‌های زیرین خود جدا می‌کند. این مکانیسم‌ها می‌توانند شامل پارگی، فشار مکانیکی یا تجمع مایع باشند.

به طور کلی، دلایل هر نوع شامل پارگی، بافت اسکار، یا بیماری‌هایی است که در وقوع جداشدگی شبکیه نقش دارند.
عوامل اصلی جداشدگی شبکیه شامل آسیب‌های فیزیکی به شبکیه (مانند پارگی)، تغییرات ساختاری ناشی از بافت اسکار، یا بیماری‌های چشمی هستند که ساختار یا عملکرد شبکیه را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

نوع	علت	توضیحات	شیوع
رگماتوژنوس	پارگی یا سوراخ در شبکیه	مایع از طریق بازشدگی به پشت شبکیه نفوذ کرده و شبکیه را از غشای تأمین‌کننده اکسیژن و مواد مغذی جدا می‌کند	شایع‌ترین نوع
تراکشنال	بافت اسکار	بافت اسکار روی سطح شبکیه منقبض شده و باعث کشیده شدن شبکیه به سمت خارج می‌شود	ممکن است افراد مبتلا به دیابت را تحت تأثیر قرار دهد
اگزوداتیو	بیماری‌های شبکیه	تجمع مایع یا رگ‌های خونی باعث نشت پروتئین و تجمع آن در پشت شبکیه می‌شود	بیماری‌های شبکیه (کوتس، اختلال التهابی، سرطان چشم)

عوامل خطر جداشدگی شبکیه

هر کسی ممکن است دچار جداشدگی شبکیه شود، اما تعدادی از عوامل ممکن است خطر شما را افزایش دهند. این عوامل می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
جداشدگی شبکیه می‌تواند در هر فردی رخ دهد، اما برخی شرایط و عوامل خطر خاص می‌توانند احتمال وقوع آن را افزایش دهند. شناخت این عوامل می‌تواند به پیشگیری یا تشخیص زودهنگام کمک کند.

• سابقه خانوادگی جداشدگی شبکیه
  وجود سابقه جداشدگی شبکیه در خانواده می‌تواند نشان‌دهنده یک استعداد ژنتیکی یا شرایط چشمی ارثی باشد که خطر این مشکل را افزایش می‌دهد.
• آسیب جدی به چشم در گذشته
  ضربه‌های شدید به چشم، مانند تصادفات یا صدمات ورزشی، می‌توانند ساختار شبکیه را تضعیف کرده و خطر پارگی یا جداشدگی را افزایش دهند.
• انجام جراحی چشم در گذشته (مثلاً درمان آب‌مروارید)
  جراحی‌های چشمی، مانند جراحی آب‌مروارید، ممکن است باعث تغییرات ساختاری در چشم شوند که خطر جداشدگی شبکیه را افزایش می‌دهند.
• تشخیص قبلی بیماری‌های خاص چشمی
  برخی بیماری‌های چشمی مانند رتینوپاتی دیابتی یا دژنراسیون لاتیس می‌توانند ساختار شبکیه را ضعیف کرده و خطر جداشدگی را افزایش دهند.
• نزدیک‌بینی شدید
  افراد مبتلا به نزدیک‌بینی شدید (میوپی بالا) دارای چشمان بلندتری هستند که می‌تواند شبکیه را نازک‌تر و مستعد پارگی کند.
• افزایش سن
  با افزایش سن، تغییرات طبیعی در زجاجیه و شبکیه می‌توانند خطر جداشدگی را افزایش دهند، به‌ویژه در افراد بالای 50 سال.

بیماری‌های چشمی و مشکلات کلی چشم ممکن است شما را در معرض خطر بیشتری برای جداشدگی شبکیه قرار دهند. این مشکلات چشمی می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
برخی بیماری‌های چشمی می‌توانند ساختار یا عملکرد شبکیه را تحت تأثیر قرار داده و احتمال جداشدگی را افزایش دهند. این بیماری‌ها نیازمند نظارت منظم توسط متخصص چشم هستند.

• رتینوپاتی دیابتی (دیابت بر رگ‌های خونی شبکیه تأثیر می‌گذارد)
  این بیماری ناشی از دیابت باعث آسیب به عروق خونی شبکیه می‌شود و می‌تواند منجر به تشکیل بافت اسکار یا نشت مایع شود که خطر جداشدگی را افزایش می‌دهد.
• جداشدگی خلفی زجاجیه (مایع ژله‌مانند در مرکز چشم از شبکیه جدا می‌شود)
  این پدیده که با افزایش سن شایع‌تر است، می‌تواند باعث کشش شبکیه و ایجاد پارگی یا جداشدگی شود.
• رتینوشیزیس (شبکیه به دو لایه جدا می‌شود)
  این بیماری باعث شکاف در لایه‌های شبکیه می‌شود و می‌تواند خطر جداشدگی را افزایش دهد.
• دژنراسیون لاتیس (نازک شدن شبکیه)
  این وضعیت باعث نازک شدن مناطق خاصی از شبکیه می‌شود که آن را مستعد پارگی و جداشدگی می‌کند.

تشخیص جداشدگی شبکیه

برای تشخیص جداشدگی شبکیه، پزشک شما معاینه چشمی با گشاد کردن مردمک انجام خواهد داد. آن‌ها موارد زیر را بررسی خواهند کرد:
تشخیص جداشدگی شبکیه معمولاً از طریق معاینه دقیق چشم توسط متخصص انجام می‌شود. گشاد کردن مردمک به پزشک امکان می‌دهد تا شبکیه و سایر ساختارهای داخلی چشم را به طور کامل بررسی کند.

• کیفیت کلی بینایی شما
  پزشک با استفاده از نمودارهای بینایی یا سایر ابزارها، میزان وضوح و دقت بینایی شما را ارزیابی می‌کند.
• سطح فشار چشم
  فشار داخل چشم (فشار داخل‌چشمی) با دستگاه‌هایی مانند تونومتر اندازه‌گیری می‌شود تا مشکلات احتمالی مانند گلوکوم رد شوند.
• ظاهر فیزیکی چشم شما
  پزشک ظاهر شبکیه، زجاجیه و سایر ساختارهای داخلی چشم را بررسی می‌کند تا علائم پارگی، جداشدگی یا تجمع مایع را شناسایی کند.
• توانایی دیدن رنگ‌ها
  توانایی تشخیص رنگ‌ها ممکن است برای ارزیابی سلامت شبکیه و عصب بینایی بررسی شود، زیرا جداشدگی می‌تواند بر این عملکرد تأثیر بگذارد.

پزشک شما ممکن است توانایی شبکیه شما را برای ارسال تکانه‌ها به مغز آزمایش کند. آن‌ها ممکن است جریان خون در سراسر چشم شما، به‌ویژه در شبکیه، را بررسی کنند.
برای ارزیابی عملکرد شبکیه، پزشک ممکن است از ابزارهای خاصی مانند الکترورتینوگرام (ERG) برای اندازه‌گیری پاسخ‌های الکتریکی شبکیه استفاده کند. همچنین، بررسی جریان خون در عروق شبکیه می‌تواند اطلاعات مهمی درباره سلامت آن فراهم کند.

پزشک شما ممکن است سونوگرافی چشم را نیز تجویز کند. این آزمایش بدون درد از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از چشم شما استفاده می‌کند.
سونوگرافی چشم (اولتراسوند) به پزشک امکان می‌دهد تا ساختارهای داخلی چشم، مانند شبکیه و زجاجیه، را حتی در صورت وجود کدورت (مانند خونریزی) بررسی کند. این روش غیرتهاجمی و ایمن است.

جراحی و درمان جداشدگی شبکیه

در اکثر موارد، جراحی برای ترمیم شبکیه جدا شده ضروری است.
جداشدگی شبکیه معمولاً یک وضعیت جدی است که نیازمند مداخله جراحی برای بازگرداندن شبکیه به موقعیت طبیعی خود و جلوگیری از از دست دادن بینایی است.

در موارد دیگر جداشدگی‌های جزئی یا پارگی‌های شبکیه، ممکن است یک روش در مطب پزشک انجام شود.
برای پارگی‌های کوچک یا جداشدگی‌های محدود، روش‌های غیرجراحی یا کم‌تهاجمی ممکن است کافی باشد، به شرطی که به موقع تشخیص داده شوند.

برای پارگی‌های شبکیه، جراحی لیزر یا انجماد (کریوپکسی) رایج‌ترین گزینه‌های درمانی هستند. گزینه‌های درمانی دیگری برای جداشدگی شبکیه وجود دارد، بسته به نوع و سایر عوامل.
روش‌های لیزر و کریوپکسی برای تثبیت پارگی‌های کوچک و جلوگیری از پیشرفت جداشدگی استفاده می‌شوند. انتخاب روش درمانی به نوع جداشدگی، شدت آن و شرایط بیمار بستگی دارد.

ترمیم جداشدگی شبکیه ممکن است شامل روش‌های زیر باشد:

• لیزر: اگر سوراخ یا پارگی در شبکیه شما وجود داشته باشد اما شبکیه هنوز جدا نشده باشد، پزشک شما ممکن است روشی به نام فوتوکواگولاسیون با لیزر انجام دهد. لیزر اطراف محل پارگی را می‌سوزاند و اسکار حاصل شبکیه را به پشت چشم متصل می‌کند.
  در این روش، پرتو لیزر به طور دقیق اطراف پارگی را هدف قرار می‌دهد تا بافت اسکار تشکیل شود. این اسکار مانند یک چسب طبیعی عمل کرده و شبکیه را در جای خود نگه می‌دارد.
• کریوپکسی: برای این درمان انجمادی، پزشک شما یک پروب انجمادی را در خارج از چشم در ناحیه بالای محل پارگی شبکیه اعمال می‌کند و اسکار حاصل به نگه داشتن شبکیه در جای خود کمک می‌کند.
  کریوپکسی با استفاده از سرمای شدید باعث ایجاد اسکار در اطراف پارگی می‌شود. این اسکار شبکیه را به لایه‌های زیرین متصل کرده و از پیشرفت جداشدگی جلوگیری می‌کند.
• جراحی: اگر بخش بزرگ‌تری از شبکیه شما جدا شده باشد، جراحی برای بازگرداندن آن به جای خود انجام خواهد شد. سه جراحی رایج عبارتند از رتینوپکسی پنوماتیک، بستن اسکلرال، و ویترکتومی. این ممکن است شامل روش‌های جراحی پیچیده‌تری باشد که نیاز به بیهوشی و برش‌های مختلف دارند، بسته به نیازهای جداشدگی شبکیه شما.
  در رتینوپکسی پنوماتیک، یک حباب گازی به داخل چشم تزریق می‌شود تا شبکیه را به جای خود فشار دهد. در بستن اسکلرال، یک نوار سیلیکونی دور چشم قرار می‌گیرد تا شبکیه را پشتیبانی کند. ویترکتومی شامل برداشتن زجاجیه و جایگزینی آن با گاز یا روغن سیلیکون برای تثبیت شبکیه است.

پس از هر یک از روش‌های بالا، ممکن است لازم باشد اقدامات احتیاطی خاصی را پس از عمل رعایت کنید. این ممکن است شامل دراز کشیدن به پشت، اجتناب از فعالیت‌های خاص، و پوشیدن پچ چشمی برای چند روز باشد.
دوره نقاهت پس از جراحی ممکن است شامل محدودیت‌های حرکتی، مانند اجتناب از خم شدن یا بلند کردن اجسام سنگین، و استفاده از پچ برای محافظت از چشم باشد. این اقدامات برای اطمینان از ترمیم صحیح شبکیه ضروری هستند.

پیشگیری از جداشدگی شبکیه

به طور کلی، معمولاً راهی برای پیشگیری از جداشدگی شبکیه وجود ندارد.
جداشدگی شبکیه اغلب غیرقابل پیش‌بینی است، اما برخی اقدامات می‌توانند خطر وقوع آن را کاهش دهند، به‌ویژه در افرادی که عوامل خطر شناخته‌شده‌ای دارند.

با این حال، می‌توانید گام‌هایی بردارید تا از جداشدگی شبکیه ناشی از آسیب یا بیماری جلوگیری کنید. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اقدامات پیشگیرانه می‌توانند به کاهش احتمال وقوع جداشدگی شبکیه، به‌ویژه در شرایط مرتبط با آسیب یا بیماری‌های قابل‌کنترل، کمک کنند.

• استفاده از عینک محافظ هنگام ورزش، بلند کردن اجسام سنگین، یا استفاده از ابزارها
  عینک‌های محافظ می‌توانند چشم را از ضربه‌های مستقیم یا آسیب‌های ناشی از فعالیت‌های پرخطر محافظت کنند.
• مدیریت خوب قند خون اگر دیابت دارید
  کنترل دقیق قند خون در بیماران دیابتی می‌تواند از بروز یا پیشرفت رتینوپاتی دیابتی، که یکی از عوامل خطر جداشدگی شبکیه است، جلوگیری کند.
• انجام معاینات منظم چشمی با گشاد کردن مردمک
  معاینات دوره‌ای چشم توسط متخصص می‌تواند مشکلات احتمالی مانند پارگی‌های کوچک یا تغییرات اولیه در شبکیه را شناسایی کرده و درمان زودهنگام را ممکن سازد.

همچنین مهم است که علائم جداشدگی شبکیه را بشناسید و اگر در معرض خطر هستید و هر یک از علائم را تجربه کردید، فوراً با تیم مراقبت چشمی خود مشورت کنید.
آگاهی از علائم هشداردهنده، مانند فلاش‌های نوری یا شناورها، و مراجعه سریع به پزشک در صورت بروز آن‌ها، می‌تواند از پیشرفت جداشدگی و آسیب دائمی جلوگیری کند.

چشم‌انداز جداشدگی شبکیه

چشم‌انداز ممکن است به شدت جداشدگی شبکیه و سرعت دریافت مراقبت پزشکی تخصصی بستگی داشته باشد.
نتایج درمان جداشدگی شبکیه به عوامل متعددی از جمله میزان آسیب به شبکیه، نوع جداشدگی و زمان شروع درمان بستگی دارد.

برخی افراد می‌توانند به طور کامل بهبود یابند، به‌ویژه اگر ماکولا آسیب ندیده باشد. ماکولا بخشی از چشم است که مسئول واضح‌ترین بینایی است و نزدیک به مرکز شبکیه قرار دارد.
ماکولا، که مسئول دید مرکزی و توانایی‌هایی مانند خواندن یا تشخیص چهره‌ها است، در صورت عدم آسیب و درمان به موقع، شانس بهبود کامل را افزایش می‌دهد.

برخی افراد ممکن است بینایی کامل خود را بازنگردانند اگر ماکولا آسیب دیده باشد و درمان ترمیمی به سرعت انجام نشود.
آسیب به ماکولا، به‌ویژه اگر جداشدگی برای مدت طولانی درمان نشود، می‌تواند به کاهش دائمی وضوح بینایی منجر شود.

به طور کلی، جراحی جداشدگی شبکیه نرخ موفقیت بالایی دارد.
روش‌های جراحی مدرن، مانند ویترکتومی یا بستن اسکلرال، معمولاً نتایج خوبی دارند، به‌ویژه اگر جداشدگی به موقع تشخیص داده شود.

بسته به شدت پارگی، پزشک شما با شما مشورت خواهد کرد و بهترین گزینه درمانی را توصیه می‌کند.
متخصص چشم با توجه به نوع و شدت جداشدگی، مناسب‌ترین روش درمانی را انتخاب کرده و بیمار را در مورد مراحل و انتظارات آگاه می‌کند.

نکات کلیدی

جداشدگی شبکیه می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، از شرایط سلامتی یا چشمی موجود گرفته تا تروما یا آسیب به شبکیه.
این وضعیت می‌تواند نتیجه بیماری‌هایی مانند دیابت، تغییرات ساختاری در چشم، یا آسیب‌های فیزیکی باشد که شبکیه را از جایگاه طبیعی خود جدا می‌کنند.

این مشکل چشمی یک وضعیت اضطراری پزشکی محسوب می‌شود و نیازمند درمان فوری برای کمک به جلوگیری از از دست دادن دائمی بینایی است.
به دلیل خطر بالای آسیب دائمی به شبکیه، جداشدگی شبکیه باید به سرعت تشخیص داده شده و درمان شود.

درمان ممکن است شامل لیزر، انجماد، یا انواع مختلف روش‌های جراحی برای اتصال مجدد و ترمیم شبکیه باشد.
روش‌های درمانی متنوعی وجود دارند که بسته به نوع و شدت جداشدگی، از روش‌های کم‌تهاجمی مانند لیزر تا جراحی‌های پیچیده‌تر انتخاب می‌شوند.

https://www.healthline.com/health/retinal-detachment