خشکی واژن چیست؟ علائم، علل، تشخیص ..

خشکی واژن زمانی اتفاق می‌افتد که بافت‌های واژن به خوبی چرب و سالم نباشند. این می تواند در هر سنی رخ دهد اما در زنان مسن شایع تر است. ممکن است متوجه شوید:

• درد یا ناراحتی در هنگام مقاربت جنسی دخول
• خونریزی خفیف بعد از مقاربت
• درد، خارش یا سوزش واژن
• ترشحات خفیف واژن

تعدادی از عوامل ممکن است به خشکی واژن یا تناسلی کمک کنند.

کم استروژن خشکی واژن اغلب به دلیل کاهش سطح استروژن ایجاد می شود. استروژن هورمونی است که به روان و سالم ماندن بافت های واژن کمک می کند. عوامل زیادی می توانند باعث کاهش استروژن شوند:۱)

• یائسگی یا قبل از یائسگی
• زایمان
• شیر دادن
• سیگار کشیدن
• برداشتن تخمدان ها با جراحی
• شیمی درمانی و پرتودرمانی در ناحیه لگن
• داروهای ضد استروژن
• درمان سرطان
• افسردگی و استرس شدید

دوش و سایر عوامل تحریک کننده برخی از صابون‌ها، لوسیون‌ها، عطرها و دوش‌ها می‌توانند تعادل طبیعی مواد شیمیایی در واژن را مختل کنند و منجر به خشکی شوند. همچنین برخی تامپون ها و کاندوم ها می توانند باعث تحریک شوند. (۲)

سایر داروها داروهای آلرژی، سرماخوردگی و آسم که حاوی آنتی هیستامین هستند می توانند اثر خشکی بر بدن داشته باشند و به کاهش روانکاری واژن کمک کنند. (۲) برخی از داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است منجر به کاهش ترشحات واژن شوند. (۳)

سندرم شوگرن بیماری خودایمنی معروف به سندرم شوگرن می تواند باعث خشکی چشم، دهان و واژن شود. (۴)

اگر علائم خشکی واژن شدید است یا از بین نمی رود، به پزشک مراجعه کنید. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما در مورد علائم و داروهایی که مصرف می کنید می پرسد و ممکن است آزمایش های زیر را انجام دهد:۵)

• معاینه لگن برای تعیین اینکه آیا دیواره های واژن شما نازک، رنگ پریده یا قرمز هستند
• آزمایش خون برای بررسی سطوح هورمونی و سایر مشکلاتی که ممکن است علت باشد
• آزمایش ترشحات واژن برای بررسی علل دیگر خشکی

پیش آگهی خشکی واژن

خشکی واژن اغلب تحت درمان قرار نمی گیرد، زیرا بسیاری از زنان از رسیدگی به این موضوع با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود خجالت می کشند. تنها یک چهارم زنان مبتلا به این مشکل در واقع به دنبال درمان هستند. در صورت عدم توجه، خشکی واژن می تواند به شدت بر کیفیت زندگی تأثیر بگذارد. با این حال، این مشکل به راحتی با درمان مناسب اصلاح می شود. (۶)

خشکی واژن تا زمانی که درمان نشود یا تا زمانی که علت موقتی – مانند شیردهی یا دارو درمانی – برطرف نشود، ادامه خواهد داشت.