داروهای ضد قارچ: اطلاعات، موارد استفاده و خطرات

• ضد قارچ های تریازول: فلوکونازول، ایتراکونازول، پوزاکونازول، وریکونازول.
• ضد قارچ های ایمیدازول: کلوتریمازول، اکونازول، میکونازول، کتوکونازول و تیوکونازول.
• ضد قارچ های پلی ین: آمفوتریسین، نیستاتین.
• ضد قارچ های اکینوکاندین: آنیدولافونگین، کاسپوفونژین و میکافونگین.
• سایر ضد قارچ ها: فلوسیتوزین، گریزئوفولوین و تربینافین و آمورولفین هستند.

NB: قرص های گریزئوفولوین هنوز در دسترس هستند اما تا حد زیادی توسط سایر عوامل ضد قارچ جایگزین شده اند. با این حال، هنوز هم داروی انتخابی در عفونت های تریکوفیتون در کودکان است.

داروهای ضد قارچ ممکن است به صورت موضعی یا سیستمیک استفاده شوند. بیشتر عفونت‌های قارچی موضعی با داروهای موضعی درمان می‌شوند، اما درمان سیستمیک ممکن است برای بیماری پوست سر، عفونت گسترده، گسترش سیستمیک، عفونت غیرقابل درمان و افراد دارای نقص ایمنی مورد نیاز باشد.

نحوه استفاده از داروهای ضد قارچ

ولوواژینیت کاندیدیایی^[۲]

مقاله جداگانه در مورد کاندیدیاز واژن و ولو را ببینید.

• فلوکونازول خوراکی به صورت تک دوز درمان خط اول است.
• ایمیدازول های موضعی (به عنوان مثال، کرم کلوتریمازول ۱٪) ممکن است مکمل مفیدی برای فلوکونازول خوراکی در صورت وجود علائم ولو باشد.
• داروهای ایمیدازول داخل واژینال (کلوتریمازول، اکونازول، فنتیکونازول و میکونازول) را می توان در صورت منع مصرف یا عدم تحمل فلوکونازول استفاده کرد.
• داروهای ایمیدازول (کلوتریمازول، اکونازول، فنتیکونازول و میکونازول) در درمان کاندیدیازیس ولوواژینال موثر هستند.درمان خوراکی با فلوکونازول یا ایتراکونازول نیز موثر است.
• در دوران بارداری باید از درمان ضد قارچ خوراکی اجتناب شود. در این شرایط کلوتریمازول داخل واژینال ترجیح داده می شود.
• در کاندیدیازیس عود کننده ولوواژینال، ممکن است از یک رژیم القایی و نگهداری استفاده شود: سه دوز فلوکونازول خوراکی ۱۵۰ میلی گرم هر سه روز مصرف شود، و سپس یک دوز فلوکونازول خوراکی هر هفته تا شش ماه مصرف شود.
• برای ولوواژینیت کاندیدیایی شدید، درمان باید در ۷۲ ساعت تکرار شود. یعنی فلوکونازول ۱۵۰ میلی گرم خوراکی در روز ۱ و ۴ یا کلوتریمازول ۵۰۰ میلی گرم پساری در روز ۱ و روز ۴.

در افراد دارای نقص ایمنی، داروهای ضد قارچ خوراکی به مدت هفت روز یا داروهای داخل واژینال به مدت ۶-۱۴ روز توصیه می شود.

کاندیدیازیس دهان^[۳]

مقاله جداگانه در مورد کاندیدیازیس را ببینید.

• درمان خط اول با درمان موضعی با ژل میکونازول است.
• سوسپانسیون نیستاتین درمان خط دوم است.
• برای کاندیدیازیس شدید یا شدید، فلوکونازول خوراکی ۵۰ میلی گرم در روز به مدت ۱۴ روز تجویز شود.
• در افراد مبتلا به HIV و کاندیدیازیس دهان، فلوکونازول خوراکی ۲۰۰ میلی گرم در روز اول و فلوکونازول خوراکی ۱۰۰-۲۰۰ میلی گرم روزانه به مدت ۱۴ روز تجویز شود.
• کودکان فقط باید درمان موضعی ضد کاندیدا دریافت کنند. ژل خوراکی میکونازول خط اول را پیشنهاد دهید (مصرف بدون برچسب در کودکان کمتر از ۴ ماه). اگر ژل خوراکی میکونازول نامناسب است، سوسپانسیون نیستاتین (مصرف بدون برچسب در نوزادان) را پیشنهاد دهید.

عفونت ناخن^[۴]

مقاله جداگانه در مورد عفونت قارچی ناخن را ببینید.

• برای عفونت های خفیف از لاک موضعی خط اول آمورولفین ناخن استفاده کنید. ۶ ماه برای ناخن دست و ۹ تا ۱۲ ماه برای ناخن پا استفاده کنید.
• تربینافین خوراکی خط اول درمان خوراکی است. برای ناخن های دست بین شش هفته تا سه ماه و برای ناخن های پا بین سه تا شش ماه درمان کنید.
• تربینافین خوراکی می تواند باعث آسیب کبدی ناشی از دارو شود و نیاز به نظارت بر تست های عملکرد کبد در طول درمان دارد. با این حال، این خطر نسبتاً کوچک است – با احتمال تخمینی افزایش سطح آمینوترانسفراز سرم که نیاز به توقف درمان ۰.۴۴٪ برای درمان طولانی‌تر از هشت هفته دارد، و آسیب کبدی آشکار بالینی ناشی از تربینافین به ندرت اتفاق می‌افتد (بین ۱ در ۵۰۰۰۰ تا ۱ در ۱۲۰۰۰ نسخه ).^[۵]
• ایتراکونازول خوراکی یک جایگزین است. (تربینافین در برابر عفونت های درماتوفیت ناخن مؤثرتر است. دارای فعالیت قارچی بر ضد کاندیدا آلبیکنس. ایتراکونازول در برابر آن بسیار فعال است کاندیدا spp اما در برابر درماتوفیت ها بسیار کمتر. دو نبض برای ناخن دست و سه نبض برای ناخن پا استفاده شود.
• اگر تربینافین و ایتراکونازول هر دو منع مصرف داشته باشند، می توان گریزئوفولوین را در نظر گرفت.

عفونت های پوستی^[۶]

به مقالات جداگانه در مورد کاندیدیاز، کچلی، پیتریازیس ورسیکالر و درماتوفیتوز (عفونت کچلی) مراجعه کنید.

• در بیشتر موارد باید ضد قارچ های موضعی تجویز شود. تربینافین و ایمیدازول ها (کلوتریمازول، اکونازول و میکونازول) همگی موثر هستند.
• درمان سیستمیک تنها در عفونت شدید و گسترده پوست، یا اگر عفونت سیستمیک مرتبط وجود داشته باشد (مثلاً در افراد دچار سرکوب سیستم ایمنی)، یا در افراد نادری که به درمان موضعی پاسخ نمی‌دهند، نشان داده می‌شود.
• درمان خوراکی خط اول برای کچلی سر توصیه می شود.^[۷] این می تواند گریزئوفولوین یا تربینافین باشد (خارج از برچسب). نمونه برداری میکروبیولوژیکی باید قبل از شروع درمان انجام شود تا بعداً انتخاب ضد قارچی هدایت شود. شامپوی موضعی را می توان در کنار داروهای ضد قارچ خوراکی، برای دو تا چهار هفته اول درمان خوراکی استفاده کرد تا خطر انتقال به دیگران کاهش یابد. کرم های ایمیدازول برای یک هفته گزینه دیگری است. اگر تشخیص قطعی باشد و تخصص و تجربه مناسب در دسترس باشد، می توان درمان را در مراقبت های اولیه آغاز کرد. در غیر این صورت باید به دنبال مشاوره تخصصی باشید.

عفونت های قارچی گوش

مقاله جداگانه در مورد عفونت قارچی گوش (اتومیکوز) را ببینید.

عفونت قارچی چشم

بیشتر قارچ‌هایی که باعث عفونت‌های مداری می‌شوند، موجودات هوازی در همه جا هستند که همسویی طبیعی دستگاه‌های تنفسی، گوارشی و دستگاه تناسلی زنانه هستند و گاهی اوقات روی ملتحمه طبیعی نیز وجود دارند.

عفونت قارچی چشم در کشورهای غربی نادر است. آنها بیشتر در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری دیده می شوند.

عفونت قارچی چشم ممکن است باعث سلولیت اربیت، داکریوسیستیت، ورم ملتحمه، کراتیت و اندوفتالمیت شود.^[۸] بنابراین، آنها می توانند در سطحی کار کنند یا به عمق چشم نفوذ کنند.^[۹]

درمان دارویی ضد قارچ توسط یک تیم متخصص چشم پزشکی آغاز و تحت نظارت است. نمونه هایی مانند خراش قرنیه قبل از شروع درمان گرفته می شود. هرگونه درمان استروئیدی باید قطع شود. داروهای ضد قارچ برای چشم معمولاً در دسترس نیستند و باید به طور خاص تحت نظر متخصص برای هر بیمار ساخته شوند.^[۱]

عفونت های قارچی سیستمیک

همچنین به مقالات جداگانه در مورد آسپرژیلوزیس، کاندیدیاز، کریپتوکوکوز، عفونت های قارچی ریه و قارچ های سیستمیک مراجعه کنید.

درمان تخصصی در اکثر اشکال عفونت های قارچی سیستمیک یا منتشر مورد نیاز است.

بیماران دچار نقص ایمنی^[۱]

بیماران دچار نقص ایمنی در معرض خطر ابتلا به عفونت های قارچی هستند و ممکن است به داروهای ضد قارچی پیشگیرانه نیاز داشته باشند. مدیریت یک چالش و یک زمینه تخصصی است و دستورالعمل ها متفاوت است.^[۱۰]

ضد قارچ های تریازول خوراکی داروهای انتخابی برای پیشگیری هستند. فلوکونازول با اطمینان بیشتری نسبت به ایتراکونازول جذب می شود اما در برابر آن موثر نیست آسپرژیلوس spp بنابراین، ایتراکونازول در بیماران در معرض خطر آسپرژیلوزیس مهاجم ترجیح داده می شود. (وریکونازول درمان انتخابی برای آسپرژیلوزیس ایجاد شده است.)

پوزاکونازول را می توان برای پیشگیری در بیمارانی که تحت پیوند سلول های بنیادی خونساز هستند یا شیمی درمانی برای لوسمی میلوئید حاد و سندرم میلودیسپلاستیک دریافت می کنند، به خصوص اگر شیوع بیماری های قارچی مهاجم زیاد باشد، استفاده شود.^[۱۱] هنگامی که فلوکونازول، ایتراکونازول یا پوزاکونازول نمی تواند استفاده شود، میکافونژین می تواند استفاده شود.

آمفوتریسین با انفوزیون داخل وریدی یا کاسپوفانگین برای درمان تجربی عفونت‌های قارچی جدی استفاده می‌شود. Caspofungin در برابر عفونت های قارچی سیستم عصبی مرکزی موثر نیست.

هشدارها و موارد منع مصرف^[۱]

NB: بسیاری از داروهای نیستاتین در حال حاضر حذف شده اند. این شامل کرم واژینال، پساری، پاستیل و Tri-Adcortyl Otic است.

اثرات نامطلوب^[۱]

بسیاری از داروهای ضد قارچ اثرات نامطلوب مشابهی دارند. همه آنها ممکن است باعث ناراحتی گوارشی، بثورات، سردرد و غیره شوند.

• آمفوتریسین ممکن است باعث درد عضلات و مفاصل، هیپوکالمی/هیپومنیزمی، کاهش شنوایی، دوبینی، تشنج یا نوروپاتی محیطی شود.
• فلوکونازول ممکن است باعث ناهنجاری های LFT شود و نکرولیز اپیدرمی سمی راش و سندرم استیونز جانسون گزارش شده است.
• گریزئوفولوین ممکن است باعث تشدید یا تشدید لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) شود.
• فلوسیتوزین ممکن است باعث آپلازی مغز شود.
• استفاده از ایمیدازول های موضعی می تواند در برخی موارد که التهاب شدید وجود دارد دردناک باشد.
• تربینافین با از دست دادن چشایی همراه است.