درمان اسکیزوفرنی

با این حال، هیچ درمانی برای اسکیزوفرنی وجود ندارد.

اکثر افراد مبتلا به این بیماری به ترکیبی از داروها و روان درمانی (صحبت کردن با یک درمانگر آموزش دیده) و خدمات اجتماعی نیاز دارند. (۱)

کنترل کردن علائم اسکیزوفرنی

ممکن است پزشک به شما پیشنهاد دهد که ابتدا در بیمارستان بستری شوید تا علائم شما تحت کنترل باشد.

شیوع اسکیزوفرنی: این بیماری چقدر شایع است؟

به گفته اتحادیه ملی بیماری های روانی (NAMI) تقریباً ۱۰۰۰۰۰ جوان در ایالات متحده هر سال یک دوره روان پریشی را تجربه می کنند. (۲) روان پریشی گسست از واقعیت است که می تواند شامل پارانویا، شنیدن صداها یا داشتن توهمات یا افکار هذیانی دیگر باشد.

همه کسانی که روان پریشی را تجربه می کنند، بیماری روانی ندارند. روان پریشی یک علامت است، نه یک بیماری: مشخصه اسکیزوفرنی است، اما روان پریشی می تواند در اثر سایر اختلالات روانپزشکی، مواد و انواع شرایط پزشکی نیز ایجاد شود. ( ۳)

اهمیت تشخیص و درمان اولیه در اسکیزوفرنی

اگر شما یا کسی که می شناسید ممکن است علائم روان پریشی یا اسکیزوفرنی را تجربه کنید، فوراً به دنبال درمان پزشکی باشید. تشخیص زودهنگام – و درمان – می تواند شانس بهبود موفقیت آمیز را افزایش دهد. (۳)

با درمان مناسب، می توان کیفیت زندگی خود را با به حداقل رساندن علائم اسکیزوفرنی بهبود بخشید. برخی از افراد در کنترل علائم خود نسبت به دیگران مشکل تر دارند.

برای اکثر افراد، اسکیزوفرنی نیاز به درمان مداوم دارد، حتی پس از فروکش کردن علائم. (۴)

داروها برای درمان اسکیزوفرنی

داروهای ضد روان پریشی اغلب برای درمان اسکیزوفرنی استفاده می شود. این داروها به تسکین توهمات، هذیان ها و مشکلات فکری کمک می کنند.

داروهای ضد روان پریشی با تغییر نحوه عملکرد برخی مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی در مغز عمل می کنند. با تغییر این مواد شیمیایی، داروهای ضد روان پریشی می توانند بر مدارهای مغز درگیر در تفکر، خلق و خو و ادراک تأثیر بگذارند. (۵)

داروهای ضد روان پریشی زیادی در بازار وجود دارد. ممکن است بشنوید که پزشکتان به آنتی‌سایکوتیک‌های نسل اول (“معمول”) یا نسل دوم (“غیر معمول”) اشاره می‌کند.

داروهای جدیدتر لزوماً داروهای بهتری نیستند. چندین بررسی و مطالعه در بزرگسالان و کودکان نشان داده است که تفاوت‌های بین کلاس‌ها نسبتاً کوچک است و پیش‌بینی آن دشوار است. هر دو گروه ممکن است تقریباً در کاهش علائم اسکیزوفرنی به اصطلاح “مثبت” مانند توهم یا هذیان موثر باشند، اگرچه آنتی سایکوتیک های نسل دوم ممکن است در درمان علائم به اصطلاح “منفی” مانند خلق افسرده و کناره گیری اجتماعی بهتر باشند. هر دارویی برای هر فردی موثر نیست. (۶،۷،۸)

عوارض جانبی داروهای مورد استفاده برای درمان اسکیزوفرنی

آنتی سایکوتیک های قدیمی و جدیدتر می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند.

آنتی سایکوتیک های نسل اول، که در دهه ۱۹۵۰ شروع به توسعه کردند، می توانند به عنوان یک عارضه جانبی باعث حرکات بی قرار یا اسپاسم عضلانی شوند. در حالی که برخی از حرکات یا تغییرات در تون عضلانی قابل درمان هستند، در برخی موارد افراد ممکن است حرکات غیرطبیعی طولانی مدت یا حتی دائمی داشته باشند. این عارضه جانبی به طور معمول مربوط به مدت زمان درمان است و در افراد مسن شایع تر است.

آنتی سایکوتیک های نسل دوم بعدها ساخته شدند و مشکلات حرکتی زیادی ایجاد نمی کنند. با این حال، احتمال بیشتری دارد که عوارض جانبی دیگری مانند افزایش وزن و همچنین ایجاد مشکلات مرتبط مانند دیابت و کلسترول بالا ایجاد کنند.

برخی از آنتی سایکوتیک های نسل اول رایج:

• هالوپریدول (Haldol)
• کلرپرومازین (تورازین)
• پرفنازین (Trilafon)
• فلوفنازین (پرولکسین)

آنتی سایکوتیک های نسل دوم رایج:

• ریسپریدون (ریسپردال)
• آریپیپرازول (Abilify)
• کلوزاپین (کلوزاریل)
• کوتیاپین (Seroquel)
• اولانزاپین (Zyprexa)
• زیپراسیدون (Geodon)
• پالیپریدون (Invega)
• لورازیدون (لاتودا)
• بریکس پیپرازول (Rixolati)
• کاریپرازین (Vraylar)
• ایلوپریدون (Fanapt)

داروهای ضد روان پریشی و عوارض جانبی احتمالی

داروهای آنتی سایکوتیک قدیمی و جدیدتر می توانند عوارض جانبی از جمله موارد زیر ایجاد کنند:

• حرکات غیرقابل کنترل، مانند تیک، لرزش، یا اسپاسم عضلانی (این خطر با آنتی سایکوتیک های نسل اول بیشتر است)
• افزایش وزن (این خطر با داروهای ضد روان پریشی نسل دوم بیشتر است) و سایر اثرات متابولیک مانند ابتلا به دیابت و کلسترول بالا.
• خواب آلودگی
• بی قراری

آنتی سایکوتیک های مختلف عوارض جانبی احتمالی متفاوتی دارند. مهم است که با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی داروهای خاص خود صحبت کنید.

داروهای ضد روان پریشی همچنین می توانند با برخی داروها و مکمل ها تداخل ایجاد کنند.

قبل از شروع یک آنتی سایکوتیک، درباره سایر داروها یا مکمل هایی که مصرف می کنید با پزشک خود صحبت کنید.

این شامل داروهای بدون نسخه (OTC)، مکمل ها، و داروهای غیرقانونی و تفریحی، از جمله ماری جوانا، می شود. نشان داده شده است که علائم روان پریشی را در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و مستعد ابتلا به آن بدتر می کند.

پیروی از دارو و درمان اسکیزوفرنی

مصرف صحیح داروها می تواند برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مشکل ساز باشد. بر اساس تحقیقات منتشر شده در مجله، تخمین زده می شود که یک سوم از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی داروهای خود را به طور نادرست استفاده می کنند یا به طور کلی آنها را نادیده می گیرند. معیارهای پیامد مرتبط با بیمار. ( ۹)

این ممکن است تا حدی به دلیل ماهیت خود بیماری باشد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است فکر کنند که نیازی به دارو ندارند یا ممکن است مصرف آنها را فراموش کنند. آنها ممکن است درک نکنند که چه اتفاقی می افتد یا ممکن است احساس سردرگمی یا ناراحتی کنند.

درمان های غیردارویی برای درمان اسکیزوفرنی

علاوه بر دارو، پزشک شما ممکن است درمان های دیگری را برای کمک به شما برای مقابله با چالش های روزمره اسکیزوفرنی توصیه کند.

در سال ۲۰۰۹، مؤسسه ملی بهداشت روانی مجموعه ای از آزمایشات بالینی معروف به ابتکار RAISE را برای بهبود درمان اسکیزوفرنی تامین مالی کرد. (۱۰)

مراقبت تخصصی هماهنگ برای اسکیزوفرنی چیست؟

یک مطالعه در سال ۲۰۱۶ نشان داد که مداخله زودهنگام پس از شروع اولین دوره روان پریشی با رویکردی هماهنگ و مبتنی بر تیم و دوزهای پایین داروهای ضد روان پریشی منجر به درمان موثرتری برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی (۱۱)

این رویکرد تیمی به عنوان مراقبت تخصصی هماهنگ شناخته می شود.

یک تیم مراقبت تخصصی هماهنگ ممکن است شامل پزشکان، درمانگران و کارکنان مورد با تجربه در زمینه های زیر باشد: (۱۲)

• روان درمانی
• حمایت خانواده
• مدیریت دارویی
• پشتیبانی کار یا تحصیل

سایر درمان‌های اسکیزوفرنی ممکن است شامل این گزینه‌ها باشد: (۱)

درمان رفتاری شناختی شما با یک درمانگر ملاقات خواهید کرد تا روی تفکر و رفتار شما کار کند.

درمانگر ممکن است به شما بیاموزد که چگونه واقعیت افکار یا ادراکات خود را آزمایش کنید و به شما کمک کند تا راه هایی را برای نادیده گرفتن صداهای درون ذهن خود ایجاد کنید.

گروه‌های پشتیبانی همتایان این‌ها مکان‌های امنی هستند که می‌توانید با افرادی ملاقات کنید که در همان شرایط شما هستند. درمانگران حرفه ای معمولاً در این کار دخالت نمی کنند.

خانواده درمانی این شامل دیدن یک درمانگر همراه با اعضای خانواده شما است.

مهم است که خانواده شما تا حد امکان درباره اسکیزوفرنی شما بدانند. درمانگران می توانند به خانواده شما کمک کنند تا راهبردهای مقابله و مهارت های حل مسئله را توسعه دهند.

توانبخشی این برنامه‌ها می‌تواند شامل مشاوره شغلی، مدیریت پول، و آموزش ارتباطات باشد.

توانبخشی بر مهارت هایی تأکید دارد که می تواند به افراد مبتلا به اسکیزوفرنی کمک کند تا در جوامع خود عملکرد بهتری داشته باشند.

درمان یکپارچه سوء مصرف مواد برخی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نیز مشکلات سوء مصرف مواد دارند. آنها اغلب زمانی که درمان مواد مخدر و الکل بخشی از برنامه درمان اسکیزوفرنی آنها باشد، نتایج بهتری می گیرند.