بیلی روبین نتیجه تجزیه گلبول های قرمز در بدن است و کبد به دفع آن کمک می کند. شرایط متعددی می تواند باعث افزایش سطح بیلی روبین در کودکان و بزرگسالان شود. بیلی روبین بالا می تواند منجر به زردی شود.
سطوح بالای بیلی روبین ممکن است در بزرگسالان رخ دهد، اما این اختلال در نوزادان شایع تر است. این به این دلیل است که پس از تولد مدتی طول می کشد تا نوزاد شروع به متابولیسم موثر بیلی روبین و دفع آن در مدفوع کند.
محدوده طبیعی تقریبی بیلی روبین در خون کمتر از ۱.۰ میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL) است.
زمانی که سطح آن به ۲ تا ۳ میلی‌گرم در دسی‌لیتر برسد، پوست معمولاً زرد می‌شود. هر فردی که دچار زردی پوست یا چشم می شود باید به پزشک مراجعه کند. ممکن است نشانه یک بیماری جدی باشد.
بیلی روبین چیست؟
از تجزیه گلبول های قرمز (RBC) در بدن تولید می شود سپس بیلی روبین بیلی روبین به کبد می رود، جایی که مجرای صفراوی آن را ذخیره می کند. بدن در نهایت بیلی روبین را از طریق مدفوع دفع می کند. رنگ بیلی روبین قهوه ای و زرد است، رنگدانه ای که مدفوع را قهوه ای می کند.
گلبول های قرمز عمری در حدود۱۲۰ روز دارند. آنها به طور مداوم تجدید می شوند. گلبول های قرمز حاوی هموگلوبین هستند که به انتقال اکسیژن در بدن کمک می کند. در فرآیند حذف آهن از هموگلوبین هر سلول به تجزیه سلول ها به بیلی روبین و سایر مواد کمک می کند. بیلی روبین با کمک آلبومین که یک پروتئین ساده است به کبد می رسد.
هنگامی که بیلی روبین وارد کبد می شود، “کونژوگه” می شود. یعنی محلول در آب می شود و بدن می تواند آن را دفع کند.
بیلی روبین غیر کونژوگه سمی است.
سطح بیلی روبین بالا
سطح بالای بیلی روبین در خون به عنوان هیپربیلی روبینمی شناخته می شود.
سطح بالای بیلی روبین می تواند باعث زردی شود. یرقان باعث ایجاد پوست و سفیدی چشم می شود به نظر می رسد زرد، به دلیل وجود بیلی روبین قهوه ای و زرد در خون.
پزشک معمولاً می تواند سطح بیلی روبین فرد را از طریق آزمایش خون تشخیص دهد. در حالی که هر آزمایشگاه ممکن است محدوده مرجع کمی متفاوت داشته باشد، مقادیر زیر تقریباً نشان دهنده سطوح طبیعی بیلی روبین بر اساس سن است.
یک دکتر به طور کلی هر چیزی بالاتر از این مقادیر، بالا در نظر می گیرد.
| سن | مرحله |
| ۱ روز | ۱.۴ تا ۸.۷ میلی گرم در دسی لیتر |
| ۱ روز – ۲ روز | ۳.۴ تا ۱۱.۵ میلی گرم در دسی لیتر |
| ۲ روز – ۵ روز | ۱.۵ تا ۱۲.۰ میلی گرم در دسی لیتر |
| بیش از ۵ روز | ۰.۳ تا ۱.۲ میلی گرم در دسی لیتر |
دلایل متعددی برای افزایش سطح بیلی روبین در خارج از دوره نوزادی وجود دارد. این علل می توانند قبل، در طول یا بعد از تولید بیلی روبین رخ دهند.
بیلی روبین بالا باعث چه می شود؟
شرایط متعددی وجود دارد که می تواند باعث افزایش سطح بیلی روبین قبل از رسیدن به کبد، پس از خروج از کبد یا داخل خود کبد شود.
قبل از رسیدن به کبد
برخی شرایط باعث بالا رفتن سطح بیلی روبین قبل از رسیدن به کبد می شوند.
این مرحله پیش کبدی است. علت آن کم خونی همولیتیک و بازجذب حوضچه های داخلی خون توسط بدن است.
کم خونی همولیتیک زمانی که تعداد زیادی گلبول قرمز قبل از پایان چرخه زندگی طبیعی خود شکسته می شوند رخ می دهد.
در کبد
اگر کبد به درستی کار نکند، ممکن است نتواند بیلی روبین را محلول در آب کند. این ممکن است منجر به تجمع بیش از حد بیلی روبین در کبد شود. علل این امر عبارتند از:
- ویروس ها، مانند هپاتیت A
- بیماری کبد الکلی
- مصرف بیش از حد برخی داروها، از جمله استامینوفن
- خودایمنی، که در آن اختلال سیستم ایمنی باعث می شود که به سلول های بدن حمله کند نه سلول هایی که باعث بیماری می شوند.
پس از خروج از کبد
هنگامی که بیلی روبین از کبد خارج شد، در “مرحله پس از کبدی”، سطح آن ممکن است بالا باشد زیرا قادر به خروج از بدن نیست.
این ممکن است نتیجه انسداد یکی از اندام های دیگر باشد که به دفع کمک می کند، مانند سنگ های صفراوی در کیسه صفرا.
علل دیگر ممکن است عبارتند از التهاب یا سرطان کیسه صفرا، که صفرا تولید می کند، یا پانکراتیت.
سندرم گیلبرت
سندرم گیلبرت شکل خفیف بیلی روبین بالا است. سطوح بالا و پایین می رود زیرا سندرم گیلبرت روند حذف آن را از بدن کند می کند.
این نوسان به ندرت به اندازه ای است که باعث زرد شدن پوست شود، اما برخی از افراد ممکن است علائمی مانند درد معده یا خستگی را تجربه کنند.
پزشکان تخمین می زنند که حدود ۱ در ۳ مردم با سندرم گیلبرت به هیچ وجه علائمی را تجربه نمی کنند. در واقع، پزشکان اغلب با آزمایش خونی که به دلایل دیگری انجام می شود، این بیماری را کشف می کنند.
یک ژن مرتبط با سندرم گیلبرت وجود دارد که الگوهای وراثتی خانوادگی را نشان می دهد. این ژن آنزیمی را کد می کند که کبد را قادر می سازد بیلی روبین را به شکل کونژوگه خود تبدیل کند. عدم وجود این ژن در سندرم گیلبرت به این معنی است که این آنزیم کار نمی کند.
بیلی روبین بالا در نوزادان
نوزادان با سطوح بالای بیلی روبین دارای شرایطی هستند که پزشکان آن را هیپربیلی روبینمی نوزادی یا زردی در نوزادان می نامند.
تقریبا ۵۰% در نوزادان و ۸۰ درصد از نوزادان نارس در ۲ تا ۴ روز اول پس از تولد زردی قابل مشاهده هستند اگر سطح سرمی بیلی روبین آنها از ۵ میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر باشد.
در بزرگسالان، باکتری‌های روده، بیلی‌روبین کونژوگه را تجزیه می‌کنند و محصول جانبی به نام اوروبیلینوژن ایجاد می‌کنند که برخی از آنها به‌صورت اوروبیلین توسط کلیه‌ها دفع می‌شود. اوروبیلین نیز همان چیزی است که به ادرار رنگ زرد می دهد.
در نوزادان، کبد چندین روز طول می کشد تا به اندازه کافی بیلی روبین را پردازش کند. زردی نوزاد زمانی رخ می دهد که کبد برای پردازش بیلی روبین کاملا آماده نیست و تجمع در خون باعث می شود بافت های خاصی زرد به نظر برسند.
جدیت و اهمیت پزشکی افزایش بیلی روبین به علت آن بستگی دارد. سن نوزاد و همچنین اینکه آیا آنها نارس به دنیا آمده اند نیز یک عامل است. در یک نوزاد سالم که به موقع به دنیا می‌آید، سطح بیلی روبین وقتی بیشتر از ۱۸ میلی گرم در دسی لیتر باشد باعث نگرانی می‌شود.
برای نوزادان نارس، هرچه زایمان زودتر در دوره بارداری اتفاق بیفتد، آستانه ای که متخصصان بهداشت سطح بیلی روبین را بیش از حد می دانند، کمتر می شود.
سطح بیلی روبین بالا برای سیستم عصبی سمی است و باعث آسیب مغزی می شود.
بیشتر زردی در نوزادان شدید نیست و علائم به طور طبیعی برطرف می شوند.
پزشک نوزاد ممکن است در صورت تشخیص زردی، مراجعه به مشاور شیردهی را در میان درمان‌های دیگر توصیه کند.
برخی از نوزادان فتوتراپی دریافت می کنند، جایی که پزشک نوزاد را در معرض نور سبز آبی خاصی قرار می دهد. این یک درمان استاندارد است که در آن نور بیلی روبین را به شکل دیگری تبدیل می کند که کبد و کلیه می توانند آن را حذف کنند.
علائم سطح بیلی روبین بالا
سطوح بالای بیلی روبین در خون می تواند باعث زردی شود ممکن است باعث شود علائم، مانند:
- زرد شدن پوست
- زرد شدن سفیدی چشم
- ادرار تیره رنگ
- خارش پوست
- مدفوع رنگ پریده
از آنجا که یک بیماری زمینه ای، مانند بیماری کبد یا کم خونی همولیتیک، ممکن است باعث افزایش سطح بیلی روبین شود، فرد ممکن است علائم دیگری را نیز تجربه کند. شامل:
- حالت تهوع
- استفراغ
- دل درد
- نفخ
- کاهش وزن ناخواسته
- سردرد
- گیجی
- خستگی
- خواب آلودگی
آزمایشات بیلی روبین
آزمایش خون می تواند سطح بیلی روبین را اندازه گیری کند. در حالی که آزمایش ادرار برای بیلی روبین وجود دارد، اما دقت کمتری دارد و اغلب مثبت کاذب است.
اگر یک آزمایش معمول ادرار بیلی روبین را تشخیص دهد، پزشک آزمایش‌های سرم خون را برای تأیید نتایج و شناسایی هرگونه آسیب به کبد بررسی می‌کند.
سایر آزمایشات ممکن عبارتند از:
- آزمایش خون بیشتر برای ارزیابی عملکرد کبد و آزمایش هپاتیت، در صورت لزوم
- یک معاینه فیزیکی، که در آن پزشک ممکن است ناحیه شکم را احساس کند تا ببیند آیا کبد متورم یا حساس است
- تست های تصویربرداری برای تجسم کبد، که ممکن است شامل سونوگرافی، اشعه ایکس کامپیوتری با سی تی اسکن، یا تصاویر پرقدرت با اسکن MRI باشد.
- آندوسکوپی برای مشاهده مجاری که در آن صفرا به روده می رود
- بیوپسی کبد، اگرچه غیر معمول است، شامل نمونه کوچکی از بافت کبد است که در آزمایشگاه ارزیابی می شود
درمان
درمان بستگی به علت اصلی بیلی روبین بالا دارد. اگر علت شناخته شده باشد، ممکن است فرد از طریق درمان یا تغییر شیوه زندگی، مانند اجتناب از الکل، بیلی روبین را حذف کند.
نوزادان ممکن است نیاز به فتوتراپی داشته باشد ، که به کبد کمک می کند تا بیلی روبین را با استفاده از نوع خاصی از نور آبی-سبز تجزیه کند تا سطوح بالای بیلی روبین خود را درمان کند.
همچنین ممکن است نیاز به انتقال خون از طریق یک لوله پلاستیکی نازک و جایگزینی آن با خون اهداکننده باشد.
سوالات متداول
در اینجا چند سوال رایج در مورد سطح بالای بیلی روبین وجود دارد.
آیا بیلی روبین بالا زندگی را تهدید می کند؟
سطوح بالای بیلی روبین اغلب نشانه ای از یک بیماری زمینه ای دیگر است که می تواند از نظر شدت و پیش آگهی متفاوت باشد.
در نوزادان، سطوح بالای بیلی روبین در خون در صورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض جدی شود، از جمله کرنیکتروس، یک بیماری که میتواند منجر به آسیب های مغزی، ناتوانی های ذهنی، و مشکلات شنوایی یا بینایی شود .
چه کسانی در معرض خطر افزایش سطح بیلی روبین هستند؟
با توجه به بررسی ۲۰۲۲، نوزادان و افراد مسن در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به زردی ناشی از افزایش سطح بیلی روبین هستند. با این حال، شیوع علل خاص افزایش بیلی روبین نیز می تواند بسته به عوامل مختلفی از جمله سن و جنس متفاوت باشد.
افزایش بیلی روبین با آنزیم های طبیعی کبدی به چه معناست؟
اگر فردی دارای سطوح طبیعی آنزیم های کبدی باشد، ممکن است به این معنی باشد که علاوه بر بیماری کبدی، وضعیت دیگری نیز در افزایش سطح بیلی روبین نقش دارد.
با این حال، به خاطر داشته باشید که یک فرد هنوز هم می تواند آسیب کبدی با سطوح طبیعی آنزیم های کبدی داشته باشد، بنابراین بهتر است برای تعیین علت و بهترین راه درمان با یک متخصص پزشکی صحبت کنید.
مطلب خوب ولی ترجمه گوگلی
کاش حداقل یک بار مطلب را قبل از بار گزاری مطالعه می کردید
ترجمه مقالات معتبری است که بسادگی در سایتهای فارسی پیدا نمیکنید. بجز ایراد لغوی اگر ایراد علمی دارد بفرمایید.