شکستگی

بیشتر شکستگی ها در هنگام آسیب اولیه با درد شدید همراه هستند. ممکن است هنگام حرکت یا لمس ناحیه آسیب دیده بدتر شود. در برخی موارد حتی ممکن است از درد بیهوش شوید. همچنین ممکن است در اثر شوک احساس سرگیجه یا سرد شدن کنید.

سایر علائم بالقوه شکستگی عبارتند از:

• صدای ضربه ناگهانی یا ساییدن در هنگام آسیب دیدگی
• تورم، قرمزی و کبودی در ناحیه آسیب دیده
• مشکل در تحمل وزن با ناحیه آسیب دیده
• تغییر شکل قابل مشاهده در ناحیه آسیب دیده

در برخی موارد، ممکن است شکستگی استخوان را در پوست خود مشاهده کنید.

شکستگی ها را می توان به صورت بسته یا باز و همچنین ناقص یا کامل طبقه بندی کرد.

بسته در مقابل باز

به شکستگی بسته، شکستگی ساده نیز گفته می شود. در شکستگی بسته، استخوان شکسته پوست شما را نمی شکند.

به شکستگی باز، شکستگی مرکب نیز گفته می شود. در شکستگی باز، انتهای استخوان شکسته پوست شما را پاره می کند. هنگامی که استخوان و سایر بافت های داخلی شما در معرض خطر قرار می گیرند، شما را در معرض خطر عفونت قرار می دهد.

ناقص در مقابل کامل

در یک شکستگی ناقص، استخوان شما به طور کامل نمی شکند. به عبارت دیگر، بدون شکستن تمام راه ترک می خورد. انواع شکستگی ناقص عبارتند از:

• شکستگی خط مو، که در آن استخوان شما در یک ترک نازک شکسته می شود
• شکستگی چوب سبز، که در آن استخوان شما از یک طرف شکسته و طرف دیگر خم شده است
• شکستگی سگک یا چنبره، که در آن استخوان شما از یک طرف شکسته و در طرف دیگر یک برآمدگی یا سگک برجسته ایجاد می شود.

در شکستگی کامل، استخوان شما کاملا می شکند. به دو یا چند تکه خرد یا خرد شده است. انواع شکستگی کامل عبارتند از:

• شکستگی منفرد، که در آن استخوان شما در یک مکان به دو تکه شکسته می شود
• شکستگی خرد شده، که در آن استخوان شما به سه یا چند قطعه شکسته یا له می شود
• شکستگی فشاری، که در آن استخوان شما تحت فشار فرو می ریزد
• شکستگی بدون جابجایی، که در آن استخوان شما به قطعاتی تبدیل می شود که در تراز طبیعی خود باقی می مانند
• شکستگی جابجا شده، که در آن استخوان شما به قطعاتی تبدیل می شود که از تراز طبیعی خود خارج می شوند
• شکستگی سگمنتال، که در آن استخوان شما در دو مکان شکسته می شود به گونه ای که حداقل یک بخش شناور و بدون چسب باقی می ماند.

شکستگی های ناقص در کودکان شایع تر است. استخوان‌های آن‌ها نرم‌تر از استخوان‌های بزرگسالان است. در نتیجه، احتمال خم شدن آنها بیشتر از شکستن است. شکستگی کامل ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد.

زمانی که استخوان شما با فشار یا نیرویی بیشتر از توانایی تحمل ضربه خورده باشد، می توانید دچار شکستگی شوید. این نیرو معمولاً ناگهانی یا بسیار شدید است. قدرت نیرو تعیین کننده شدت شکستگی است.

برخی از علل شایع شکستگی عبارتند از:

• سقوط
• ضربه های مستقیم به بدن شما
• حوادث آسیب زا، مانند تصادفات رانندگی یا جراحات ناشی از گلوله
• آسیب های ناشی از ورزش

هر کسی ممکن است شکستگی را تجربه کند. اما اگر استخوان‌های شکننده یا تراکم استخوانی پایینی دارید، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است. اگر:

• بزرگتر هستند
• پوکی استخوان دارند
• اختلالات غدد درون ریز یا روده ای دارند
• کورتیکواستروئید مصرف می کنند
• از نظر بدنی غیر فعال هستند
• الکل بنوشید
• دود

اگر مشکوک به شکستگی هستید، فورا به پزشک مراجعه کنید. پزشک احتمالاً از شما در مورد علائم سؤال می کند و یک معاینه بصری از ناحیه آسیب دیده انجام می دهد. آنها ممکن است از شما بخواهند که ناحیه را به روش های خاصی حرکت دهید تا درد یا سایر علائم آسیب را بررسی کنید.

اگر آنها فکر می کنند که ممکن است شکستگی داشته باشید، پزشک شما احتمالاً عکسبرداری با اشعه ایکس را تجویز می کند. بر اساس آکادمی جراحان ارتوپد آمریکا، اشعه ایکس رایج ترین روش تشخیص شکستگی است. آنها می توانند تصاویری از استخوان شما ایجاد کنند و شکستگی یا سایر علائم آسیب را نشان دهند. اشعه ایکس همچنین به تعیین نوع و محل شکستگی کمک می کند.

در برخی موارد، پزشک ممکن است تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT یا اسکن CAT) را برای بررسی استخوان‌ها یا بافت‌های اطراف شما تجویز کند.

اگر شکستگی برای شما تشخیص داده شود، طرح درمان به نوع و محل آن بستگی دارد.

به طور کلی، پزشک شما سعی می کند قطعات استخوان شکسته را به موقعیت مناسب خود بازگرداند و در حین بهبودی آنها را تثبیت کند. مهم است که تکه های استخوان شکسته را تا زمانی که ترمیم نشوند، بی حرکت نگه دارید. در طول فرآیند بهبودی، استخوان جدید در اطراف لبه های قطعات شکسته تشکیل می شود. اگر آنها به درستی تراز و تثبیت شوند، استخوان جدید در نهایت قطعات را به هم متصل می کند.

پزشک شما ممکن است از گچ برای تثبیت استخوان شکسته شما استفاده کند. گچ شما احتمالاً از گچ یا فایبرگلاس ساخته خواهد شد. این کمک می کند تا ناحیه آسیب دیده تثبیت شود و از حرکت تکه های استخوان شکسته در حین بهبودی جلوگیری کند.

در موارد نادر، ممکن است برای تثبیت ناحیه آسیب دیده به کشش نیاز داشته باشید. کشش ماهیچه ها و تاندون های اطراف استخوان شما را کش می دهد. پزشک شما آن را با استفاده از سیستمی از قرقره ها و وزنه ها که در یک قاب فلزی روی تخت شما قرار گرفته اند، تجویز می کند. این سیستم یک حرکت کششی ملایم ایجاد می کند که پزشک می تواند از آن برای تثبیت ناحیه آسیب دیده استفاده کند.

برای شکستگی های پیچیده تر یا مرکب، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. پزشک ممکن است از جااندازی باز و فیکساسیون داخلی یا فیکساسیون خارجی برای جلوگیری از حرکت استخوان‌های شما استفاده کند.

در جااندازی باز و تثبیت داخلی، پزشک ابتدا قطعات استخوان شکسته را در تراز طبیعی خود تغییر می دهد یا “کاهش” می دهد. سپس آنها استخوان شکسته را به هم متصل می کنند یا “تثبیت” می کنند. این با استفاده از پیچ، صفحات فلزی یا هر دو اتفاق می افتد. در برخی موارد، پزشک ممکن است میله هایی را از وسط استخوان شما وارد کند.

در تثبیت خارجی، پزشک پین ها یا پیچ هایی را در استخوان شما در بالا و پایین محل شکستگی قرار می دهد. آنها این پین ها یا پیچ ها را به یک نوار تثبیت کننده فلزی که در قسمت بیرونی پوست شما قرار دارد متصل می کنند. میله استخوان شما را در زمان بهبودی در جای خود نگه می دارد.

پزشک شما همچنین ممکن است برای کنترل درد، مبارزه با عفونت، یا مدیریت سایر علائم یا عوارض دارویی تجویز کند. پس از مراحل اولیه درمان، آنها ممکن است فیزیوتراپی یا سایر استراتژی‌ها را برای کمک به شما در استفاده عادی توصیه کنند.

اگر شکستگی را تجربه کنید، محل و شدت آن به تعیین مدت زمان بهبودی کمک می کند. سن و سابقه پزشکی شما نیز می تواند بر روند بهبودی شما تأثیر بگذارد. برخی از شرایط پزشکی ممکن است توانایی بدن شما برای ترمیم استخوان های شکسته را مختل کند.

ممکن است چندین هفته یا گاهی ماه ها طول بکشد تا شکستگی شما بهبود یابد. در بیشتر موارد، درد قبل از کامل شدن روند بهبودی کاهش می یابد. احتمالاً باید حرکت ناحیه آسیب دیده را در حین ترمیم محدود کنید. ممکن است نتوانید در برخی از فعالیت های عادی خود شرکت کنید. همچنین ممکن است مجبور شوید تا زمانی که شفا پیدا کنید، تغییراتی در روال خود ایجاد کنید.

هنگامی که شکستگی شما بهبود یافت، ممکن است بتوانید به فعالیت ها و روال عادی خود بازگردید. در برخی موارد ممکن است به فیزیوتراپی نیاز داشته باشید. این به شما کمک می کند تا استفاده عادی خود را از ناحیه آسیب دیده به دست آورید. بی حرکت کردن بخشی از بدن برای مدت طولانی می تواند باعث از دست دادن قدرت عضلانی و دامنه حرکتی شما شود. فیزیوتراپی می تواند به بهبودی کامل تری کمک کند.

برای ارتقای بهبودی خود، دستورالعمل های پزشکی پزشک خود را به دقت دنبال کنید.

شما نمی توانید از همه شکستگی ها جلوگیری کنید. اما می توانید برای محکم نگه داشتن استخوان های خود کار کنید تا کمتر در معرض آسیب قرار گیرند. برای حفظ استحکام استخوان‌ها، از یک رژیم غذایی مغذی استفاده کنید، از جمله غذاهایی که سرشار از کلسیم و ویتامین D هستند. همچنین ورزش منظم مهم است. تمرینات تحمل وزن به ویژه برای ساخت و حفظ استحکام استخوان مفید هستند. به عنوان مثال می توان به پیاده روی، پیاده روی، دویدن، رقصیدن و تمرین با وزنه اشاره کرد.