از عفونت MRSA واژینال (استاف) چه انتظاری باید داشت؟
باکتری MRSA اغلب در چین های اندام تناسلی خارجی از جمله فرج یافت می شود. عفونت های داخلی کانال واژن نیز امکان پذیر است.
MRSA مخفف استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین است. این باکتری معمولاً با عفونت های پوستی مرتبط است و معمولاً در چین های دستگاه تناسلی خارجی یافت می شود.
“واژن” به کانال داخلی گفته می شود که رحم را به خارج از بدن متصل می کند. “فرج” به بخش های خارجی اندام تناسلی مانند لابیا، کلیتوریس و کلاهک کلیتورال اشاره دارد.
اگرچه “MRSA واژینال” اغلب به عنوان یک اصطلاح جامع برای عفونت های داخلی و خارجی ناشی از باکتری استفاده می شود، این مقاله تا آنجا که ممکن است بین عفونت های واژن داخلی و خارجی ولو تمایز قائل می شود.
مشخص نیست که عفونت‌های MRSA واژن و ولو چقدر شایع هستند.
محققان در مطالعه ۲۰۱۱ نمونه‌های مونت مرطوب را برای ۳۱۵ نوجوان فعال جنسی در سنین ۱۳ تا ۲۴ بررسی کردند.
آنها باکتری استافیلوکوکوس اورئوس را در ۱۶ نمونه پیدا کردند و MRSA را در دو نمونه شناسایی کردند. این یافته ها باعث شد که محققان شیوع کلی واژن را کمتر از ۱ درصد تخمین بزنند.
مطالعه ۲۰۰۶ نشان می دهد که MRSA واژینال در دوران بارداری شایع تر است.
عفونت های خارجی MRSA معمولاً علائم قابل مشاهده ای دارند، مانند:
- آبسه ها
- می جوشد
- کیست ها
- سرخی
- تورم
مونته سواراپ، MD، OB-GYN، بنیانگذار سایت اطلاعات سلامت، “اغلب شبیه موهای زائد ناحیه تناسلی است.” مرکز سلامت واژن، به Healthline گفت.
بری پسکین، MD، OB-GYN، مشاور پزشکی در گفت: عفونت‌های داخلی MRSA که بر کانال واژن تأثیر می‌گذارند ممکن است علائمی مشابه واژینوز باکتریایی، عفونت‌های مخمری یا سایر عفونت‌های رایج واژن ایجاد کنند.
علائم عفونت داخلی MRSA عبارتند از:
- خارش یا سوزش در داخل کانال واژن یا اطراف دهانه واژن
- افزایش ترشحات واژن یا تغییر قوام
- درد در هنگام دخول از هر نوع
- بوی بد
MRSA در درجه اول از طریق تماس پوست به پوست منتقل می شود. باکتری می تواند از یک مکان به مکان دیگر گسترش یابد. اغلب، MRSA در طول فعالیت جنسی شریک وارد کانال واژن می شود.
عوامل خاصی می توانند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهند، مانند:
- پاک کردن پشت به جلو
- زمان ضعف ایمنی
- اختلالات نقص ایمنی
- مصرف اخیر آنتی بیوتیک
- استفاده از کاتتر
Swarup گفت: “افراد همچنین زمانی که در مناطقی که افراد بیمار در شرایط شلوغ هستند، مانند بیمارستان ها و پناهگاه ها، اقامت می کنند، بیشتر احتمال دارد به MRSA مبتلا شوند.”
پزشکان می توانند عفونت MRSA را به چند روش تشخیص دهند. برای مثال، اگر جوش یا پوست شما شکسته است، یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند نمونه ای از چرک یا ترشح را برای آزمایش جمع آوری کند.
اگر هیچ زخم قابل مشاهده ای ندارید، یک متخصص مراقبت های بهداشتی احتمالا آزمایش خون یا ادرار را توصیه می کند.
آبسه ها، کورک ها و کیست ها را می توان پس از تشخیص تخلیه یا برداشت. یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است دارویی را برای کمک به کاهش درد و تسکین سوزش تجویز کند.
به گفته Swarup، همانطور که قسمت «مقاوم به متی سیلین» از نام آن پیداست، باکتری MRSA به آنتی بیوتیک هایی که معمولاً برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شوند، مقاوم هستند.
یک متخصص مراقبت های بهداشتی دوره خاصی از آنتی بیوتیک های خوراکی، موضعی یا داخل وریدی را تجویز می کند. آنها همچنین ممکن است به شما توصیه کنند که پس از تکمیل دوره کامل درمان برای “آزمایش درمان” مراجعه کنید.
تشخیص و درمان سریع می تواند به کاهش خطر عوارض کمک کند. در صورت بروز موارد زیر فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید:
- تب یا لرز
- ادرار خونی
- درد شدید
عفونت‌های داخلی واژینال MRSA در صورت عدم درمان می‌توانند باعث بیماری التهابی لگن شوند. این در نهایت می تواند منجر به زخم شدن اندام های تولید مثل شود.