هر آنچه باید در مورد مونونوکلئوز عفونی بدانید

علائم مونو

افراد مبتلا به مونو اغلب تب بالا، غدد لنفاوی متورم در گردن و زیر بغل و گلو درد دارند. اکثر موارد مونو خفیف هستند و با حداقل درمان به راحتی برطرف می شوند. عفونت معمولاً جدی نیست و معمولاً طی ۱ تا ۲ ماه خود به خود از بین می رود.

علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سردرد
• خستگی
• ضعف عضلانی
• راش متشکل از لکه های صورتی یا بنفش مسطح روی پوست یا در دهان شما
• لوزه های متورم
• عرق شبانه

گاهی اوقات، طحال یا کبد شما نیز ممکن است متورم شود، اما مونونوکلئوز به ندرت کشنده است.

تشخیص مونو از سایر ویروس های رایج مانند آنفولانزا دشوار است. اگر علائم شما پس از ۱ یا ۲ هفته درمان خانگی مانند استراحت، دریافت مایعات کافی و خوردن غذاهای سالم بهبود نیافت، به پزشک مراجعه کنید.

دوره انکوباسیون مونو

دوره نهفتگی ویروس زمانی بین زمانی که عفونت را درگیر می‌کنید تا شروع علائم است. ۴ تا ۶ هفته طول می کشد. علائم و نشانه های مونو معمولاً ۱ تا ۲ ماه ادامه دارد.

دوره کمون ممکن است در کودکان خردسال کوتاهتر باشد.

برخی علائم مانند گلودرد و تب معمولاً پس از ۱ یا ۲ هفته کاهش می یابد. علائم دیگر مانند تورم غدد لنفاوی، خستگی و بزرگ شدن طحال ممکن است چند هفته بیشتر طول بکشد.

علل

مونونوکلئوز معمولاً توسط EBV ایجاد می شود. ویروس از طریق تماس مستقیم با بزاق دهان فرد مبتلا یا سایر مایعات بدن مانند خون منتقل می شود. همچنین از طریق تماس جنسی و پیوند اعضا پخش می شود.

شما می توانید از طریق سرفه یا عطسه، بوسیدن، یا اشتراک گذاری غذا یا نوشیدنی با فردی که مونو دارد در معرض ویروس قرار بگیرید. معمولاً ۴ تا ۸ هفته طول می کشد تا علائم پس از آلوده شدن ظاهر شوند.

در نوجوانان و بزرگسالان، عفونت گاهی اوقات ایجاد نمی کند علائم قابل توجه. در کودکان، ویروس معمولاً هیچ علامتی ایجاد نمی کند و عفونت اغلب ناشناخته می ماند.

ویروس اپشتین بار (EBV)

ویروس اپشتین بار (EBV) یکی از اعضای خانواده ویروس هرپس است. بر اساس CDCاین یکی از رایج ترین ویروس هایی است که انسان را در سراسر جهان آلوده می کند.

بعد از اینکه به EBV آلوده شدید، تا آخر عمر در بدن شما غیر فعال می ماند. در موارد نادر می تواند دوباره فعال شود، اما معمولاً هیچ علامتی وجود نخواهد داشت.

علاوه بر ارتباط آن با مونو، کارشناسان به دنبال ارتباط احتمالی بین EBV و شرایطی مانند سرطان و بیماری‌های خودایمنی هستند.

آیا مونو مسری است؟

مونو مسری است، اگرچه کارشناسان واقعاً مطمئن نیستند که این دوره چقدر طول می کشد.

از آنجایی که EBV در گلوی شما می ریزد، می توانید فردی را که با بزاق شما در تماس است، مثلاً با بوسیدن آنها یا استفاده از وسایل غذاخوری مشترک، آلوده کنید. با توجه به طولانی بودن دوره نهفتگی، ممکن است حتی متوجه نباشید که مونو دارید.

مونو می تواند تا ۳ ماه یا بیشتر پس از تجربه علائم، مسری باشد.

عوامل خطر

گروه های زیر خطر بیشتری برای ابتلا به مونو دارند:

• جوانان بین ۱۵ تا ۳۰ سال
• دانش آموزان
• کارورزان پزشکی
• پرستاران
• مراقبین
• افرادی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند

هرکسی که به طور منظم با تعداد زیادی از افراد تماس نزدیک داشته باشد در معرض خطر ابتلا به مونو قرار دارد. به همین دلیل است که دانش آموزان دبیرستانی و کالج اغلب مبتلا می شوند.

تشخیص مونو

از آنجایی که سایر ویروس‌های جدی‌تر مانند هپاتیت A می‌توانند علائمی مشابه مونو ایجاد کنند، پزشک شما برای رد این احتمالات تلاش می‌کند.

امتحان اولیه

هنگامی که به پزشک خود مراجعه می کنید، معمولاً از شما می پرسند که چه مدت علائم را داشته اید. اگر بین ۱۵ تا ۲۵ سال سن دارید، ممکن است پزشک از شما بپرسد که آیا با افرادی که مونو دارند در تماس بوده اید یا خیر.

سن یکی از عوامل اصلی تشخیص مونو همراه با شایع ترین علائم تب، گلودرد و غدد متورم است.

پزشک دمای شما را اندازه گیری می کند و غدد گردن، زیر بغل و کشاله ران شما را بررسی می کند. آنها همچنین ممکن است قسمت بالای سمت چپ معده شما را بررسی کنند تا مشخص کنند طحال شما بزرگ شده است یا خیر.

شمارش کامل خون

گاهی اوقات پزشک شما درخواست شمارش کامل خون می کند. این آزمایش خون با بررسی سطوح مختلف سلول های خونی به تعیین شدت بیماری شما کمک می کند. به عنوان مثال، تعداد بالای لنفوسیت ها اغلب نشان دهنده عفونت است.

شمارش گلبول های سفید

یک عفونت مونو معمولاً باعث می شود بدن شما در تلاش برای دفاع از خود گلبول های سفید بیشتری تولید کند. تعداد بالای گلبول های سفید نمی تواند عفونت با EBV را تایید کند، اما نتیجه نشان می دهد که احتمال قوی وجود دارد.

تست تک نقطه ای

آزمایشات آزمایشگاهی بخش دوم تشخیص پزشک است. یکی از مطمئن ترین راه ها برای تشخیص مونونوکلئوز، آزمایش تک نقطه ای (یا تست هتروفیل) است. این آزمایش خون به دنبال آنتی‌بادی‌ها می‌گردد—این‌ها پروتئین‌هایی هستند که سیستم ایمنی شما در پاسخ به عناصر مضر تولید می‌کند.

با این حال، به دنبال آنتی بادی های EBV نیست. درعوض، آزمایش مونوسپات سطح گروه دیگری از آنتی بادی‌ها را تعیین می‌کند که بدن شما احتمالاً در هنگام آلوده شدن به EBV تولید می‌کند. این آنتی بادی های هتروفیل نامیده می شوند.

نتایج این آزمایش زمانی که بین ۲ تا ۴ هفته پس از ظاهر شدن علائم مونو انجام شود، بیشترین ثبات را دارند. در این مرحله، مقدار کافی آنتی بادی هتروفیل برای ایجاد یک پاسخ مثبت قابل اعتماد خواهید داشت.

این آزمایش همیشه دقیق نیست، اما انجام آن آسان است و نتایج معمولاً در عرض یک ساعت یا کمتر در دسترس است.

تست آنتی بادی EBV

اگر تست تک لکه ای شما منفی شد، ممکن است پزشک آزمایش آنتی بادی EBV را تجویز کند. این آزمایش خون به دنبال آنتی بادی های اختصاصی EBV است. این آزمایش می‌تواند مونو را در همان هفته اول علائم تشخیص دهد، اما دریافت نتایج بیشتر طول می‌کشد.

درمان

هیچ درمان خاصی برای مونونوکلئوز عفونی وجود ندارد. با این حال، پزشک ممکن است یک داروی کورتیکواستروئیدی برای کاهش تورم گلو و لوزه ها تجویز کند. علائم معمولاً طی ۱ تا ۲ ماه خود به خود برطرف می شوند.

در صورت بدتر شدن علائم یا درد شدید شکم با پزشک خود تماس بگیرید. درباره درمان مونو بیشتر بدانید.

درمان های خانگی مونو

درمان در خانه با هدف کاهش علائم شما انجام می شود. این شامل استفاده از داروهای بدون نسخه (OTC) برای کاهش تب و تکنیک هایی برای آرام کردن گلودرد، مانند غرغره کردن آب نمک است.

سایر داروهای خانگی که ممکن است علائم را کاهش دهند عبارتند از:

• استراحت زیاد
• هیدراته ماندن، به طور ایده آل با نوشیدن آب
• خوردن سوپ مرغ گرم
• تقویت سیستم ایمنی بدن با خوردن غذاهای ضد التهابی و غنی از آنتی اکسیدان ها مانند سبزیجات برگ سبز، سیب، برنج قهوه ای و ماهی قزل آلا
• استفاده از داروهای مسکن OTC مانند استامینوفن (تیلنول)

هرگز به کودکان یا نوجوانان آسپرین ندهید زیرا می تواند منجر به سندرم ری شود، یک اختلال نادر که می تواند باعث آسیب مغزی و کبدی شود. درباره درمان های خانگی مونو بیشتر بدانید.

عوارض

مونو معمولاً جدی نیست. در برخی موارد، افرادی که مونو دارند به عفونت‌های ثانویه مانند گلودرد استرپتوکوکی، عفونت سینوسی یا التهاب لوزه مبتلا می‌شوند. در موارد نادر، برخی از افراد ممکن است دچار عوارض زیر شوند:

طحال بزرگ شده

قبل از انجام هر گونه فعالیت شدید، بلند کردن اجسام سنگین یا ورزش های تماسی باید حداقل ۱ ماه صبر کنید تا طحال خود را که ممکن است در اثر عفونت متورم شده است، پارگی نکنید.

در مورد اینکه چه زمانی می توانید به فعالیت های عادی خود بازگردید، با پزشک خود صحبت کنید.

پارگی طحال در افرادی که مونو دارند نادر است، اما یک اورژانس تهدید کننده زندگی است. اگر مونو دارید و درد ناگهانی و تیز در قسمت بالای سمت چپ شکم خود تجربه کردید، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید.

التهاب کبد

هپاتیت (التهاب کبد) یا زردی (زردی پوست و چشم) ممکن است گاهی در افرادی که مونو دارند رخ دهد.

عوارض نادر

طبق گفته کلینیک مایو، مونو همچنین می تواند برخی از این عوارض بسیار نادر را ایجاد کند:

• کم خونی، که کاهش تعداد گلبول های قرمز شما است
• ترومبوسیتوپنی، که کاهش پلاکت ها، بخشی از خون شما است که فرآیند لخته شدن را آغاز می کند.
• التهاب قلب
• عوارضی که سیستم عصبی را درگیر می کند، مانند مننژیت یا سندرم گیلن باره
• لوزه های متورم که می تواند تنفس را مسدود کند

شعله ور شدن

علائم مونو مانند خستگی، تب و گلودرد معمولاً چند هفته طول می‌کشد. در موارد نادر، علائم ممکن است ماه‌ها یا حتی سال‌ها بعد تشدید شوند.

EBV، که معمولاً عامل ایجاد عفونت مونو است، تا پایان عمر در بدن شما باقی می ماند. معمولاً در حالت خاموش است، اما ویروس می تواند دوباره فعال شود.

مونو در بزرگسالان

مونو بیشتر افراد در سنین نوجوانی و ۲۰ سالگی را تحت تاثیر قرار می دهد.

در بزرگسالان کمتر اتفاق می افتد بالای ۳۰ سال. افراد مسن مبتلا به مونو معمولاً تب خواهند داشت اما ممکن است علائم دیگری مانند گلودرد، تورم غدد لنفاوی یا بزرگ شدن طحال نداشته باشند.

مونو در کودکان

کودکان می توانند با استفاده از وسایل مشترک غذا خوردن یا لیوان های نوشیدنی یا قرار گرفتن در نزدیکی فرد مبتلا که سرفه یا عطسه می کند به مونو مبتلا شوند.

از آنجایی که کودکان ممکن است فقط علائم خفیفی مانند گلودرد داشته باشند، عفونت مونو ممکن است تشخیص داده نشود.

کودکانی که مبتلا به مونو تشخیص داده شده اند، معمولاً می توانند به مدرسه یا مهدکودک ادامه دهند. ممکن است لازم باشد در حین بهبودی از برخی فعالیت های بدنی اجتناب کنند. کودکان مبتلا به مونو باید به طور مکرر دست های خود را بشویید، به خصوص بعد از عطسه یا سرفه. درباره علائم تک در کودکان بیشتر بدانید.

مونو در کودکان نوپا

اکثر افراد در اوایل زندگی به EBV مبتلا می شوند. همانند کودکان بزرگتر، کودکان نوپا می توانند با استفاده از وسایل مشترک غذا خوردن یا لیوان های نوشیدنی به مونو آلوده شوند. آنها همچنین می توانند با گذاشتن اسباب بازی هایی که در دهان سایر کودکان مبتلا به مونو بوده است در دهان خود آلوده شوند.

کودکان نوپا مبتلا به مونو به ندرت علائمی دارند. اگر تب و گلودرد دارند، ممکن است با سرماخوردگی یا آنفولانزا اشتباه گرفته شود.

اگر پزشک شما مشکوک باشد که کودک نوپا شما مونو دارد، احتمالاً به شما توصیه می‌کند که مطمئن شوید کودکتان استراحت کرده و مایعات زیادی مصرف می‌کند.

عود

مونو معمولاً توسط EBV ایجاد می شود که پس از بهبودی در بدن شما خفته باقی می ماند.

ممکن است، اما غیرمعمول، EBV دوباره فعال شود و ماه ها یا سال ها بعد علائم مونو عود کند. درک بهتری از خطر عود مونو داشته باشید.

مونو تکرار شونده

اکثر مردم فقط یک بار مونو دارند. در موارد نادر، علائم ممکن است به دلیل فعال شدن مجدد EBV عود کنند.

اگر مونو برگردد، ویروس در بزاق شما است، اما احتمالاً هیچ علامتی نخواهید داشت مگر اینکه سیستم ایمنی ضعیفی داشته باشید.

در موارد نادر، مونو می تواند منجر به چیزی شود که به آن گفته می شود بیماری مزمن فعال EBV (CAEBV).. این یک وضعیت جدی است که در آن علائم مونو بیش از ۶ ماه باقی می ماند.

اگر علائم مونو را تجربه می کنید و قبلاً آن را داشته اید، به پزشک خود مراجعه کنید.

پیشگیری

جلوگیری از مونو تقریبا غیرممکن است. این به این دلیل است که افراد سالمی که در گذشته به EBV آلوده شده‌اند، می‌توانند عفونت را به صورت دوره‌ای تا پایان عمر خود حمل و پخش کنند.

تقریباً همه بزرگسالان به EBV آلوده شده اند و آنتی بادی هایی برای مبارزه با عفونت ساخته اند. افراد به طور معمول فقط یک بار در زندگی خود مونو می گیرند.

چشم انداز وبازیابی از مونو

علائم مونو به ندرت بیش از ۴ ماه طول می کشد. اکثر افرادی که مونو دارند طی ۲ تا ۴ هفته بهبود می یابند.

EBV یک عفونت مادام العمر و غیرفعال را در سلول های سیستم ایمنی بدن ایجاد می کند. در برخی موارد بسیار نادر، افرادی که حامل ویروس هستند، به لنفوم بورکیت یا کارسینوم نازوفارنکس مبتلا می شوند که هر دو سرطان نادر هستند.

به نظر می رسد EBV در ایجاد این سرطان ها نقش داشته باشد. با این حال، EBV احتمالا تنها علت نیست.