پریاپیسم – علائم و علل

پریاپیسم نعوظ طولانی مدت آلت تناسلی است. نعوظ کامل یا جزئی ساعت ها بعد از آن ادامه می یابد یا در اثر تحریک جنسی ایجاد نمی شود. انواع اصلی پریاپیسم ایسکمیک و غیرسکمیک است. پریاپیسم ایسکمیک یک اورژانس پزشکی است.

اگرچه پریاپیسم به طور کلی یک بیماری غیر معمول است، اما معمولاً در گروه های خاصی مانند افرادی که به بیماری سلول داسی شکل مبتلا هستند، رخ می دهد. درمان سریع پریاپیسم معمولاً برای جلوگیری از آسیب بافتی که می تواند منجر به ناتوانی در ایجاد یا حفظ نعوظ شود (اختلال نعوظ) مورد نیاز است.

پریاپیسم معمولاً مردان ۳۰ ساله و بالاتر را مبتلا می کند، اما می تواند در دوران کودکی برای مردان مبتلا به بیماری سلول داسی شکل شروع شود.

علائم پریاپیسم بسته به نوع پریاپیسم متفاوت است. دو نوع اصلی پریاپیسم پریاپیسم ایسکمیک و پریاپیسم غیرسکمیک هستند.

پریاپیسم ایسکمیک

پریاپیسم ایسکمیک که پریاپیسم جریان کم نیز نامیده می شود، نتیجه عدم خروج خون از آلت تناسلی است. خون در آلت تناسلی به دام می افتد زیرا نمی تواند از وریدهای آلت تناسلی خارج شود یا مشکلی با انقباض عضلات صاف در بافت نعوظ آلت تناسلی وجود دارد. پریاپیسم ایسکمیک شایع‌ترین نوع پریاپیسم است و برای جلوگیری از عوارض ناشی از نرسیدن اکسیژن کافی به بافت آلت تناسلی، به مراقبت‌های پزشکی فوری نیاز دارد.

علائم و نشانه ها عبارتند از:

• نعوظ که بیش از چهار ساعت طول بکشد یا با علاقه یا تحریک جنسی ارتباطی نداشته باشد
• ساقه آلت تناسلی سفت و سخت، اما نوک آلت تناسلی (آلت) نرم است
• بدتر شدن تدریجی درد آلت تناسلی

پریاپیسم لکنت زبان – که پریاپیسم عود کننده یا متناوب نیز نامیده می شود – نوعی پریاپیسم ایسکمیک است. یک بیماری غیر معمول، پریاپیسم لکنت زبان، دوره های مکرر نعوظ طولانی مدت را توصیف می کند و اغلب شامل دوره های پریاپیسم ایسکمیک است. بیشتر در مردانی که دارای یک اختلال ارثی هستند که با گلبول های قرمز غیرطبیعی شکل (بیماری سلول داسی شکل) مشخص می شود، رخ می دهد. سلول های داسی می توانند رگ های خونی آلت تناسلی را مسدود کنند. در برخی موارد، این بیماری با نعوظ های ناخواسته و دردناک با مدت کوتاه شروع می شود و ممکن است در طول زمان به نعوظ های مکرر و طولانی تر تبدیل شود. پریاپیسم لکنت ممکن است در دوران کودکی شروع شود.

پریاپیسم غیرسکمیک

پریاپیسم غیرسکمیک، که به عنوان پریاپیسم جریان بالا نیز شناخته می شود، زمانی رخ می دهد که جریان خون از طریق شریان های آلت تناسلی به درستی کار نمی کند. با این حال، بافت های آلت تناسلی همچنان مقداری جریان خون و اکسیژن دریافت می کنند. پریاپیسم غیرسکمیک اغلب به دلیل تروما رخ می دهد.

علائم و نشانه ها عبارتند از:

• نعوظ که بیش از چهار ساعت طول بکشد یا با علاقه یا تحریک جنسی ارتباطی نداشته باشد
• ساقه آلت تناسلی نعوظ اما نه کاملا سفت و سخت
• معمولا دردناک نیست

اگر نعوظ بیش از چهار ساعت طول بکشد، نیاز به مراقبت اورژانسی دارید. پزشک اورژانس تعیین می کند که آیا پریاپیسم ایسکمیک دارید یا پریاپیسم غیرسکمیک.

اگر نعوظ های مکرر، مداوم و دردناکی را تجربه کردید که خود به خود برطرف می شوند، به پزشک مراجعه کنید. ممکن است برای جلوگیری از حملات بعدی به درمان نیاز داشته باشید.

نعوظ معمولاً در پاسخ به تحریک فیزیکی یا روانی رخ می دهد. این تحریک باعث شل شدن برخی از ماهیچه های صاف و افزایش جریان خون به بافت های اسفنجی آلت تناسلی می شود. در نتیجه آلت تناسلی پر از خون نعوظ پیدا می کند. پس از پایان تحریک، خون به بیرون جریان می یابد و آلت تناسلی به حالت غیر سفت (شل) خود باز می گردد.

پریاپیسم زمانی اتفاق می افتد که بخشی از این سیستم – خون، عروق، ماهیچه های صاف یا اعصاب – جریان خون طبیعی را تغییر دهد و نعوظ ادامه یابد. علت اصلی پریاپیسم اغلب نمی تواند تعیین شود، اما شرایط متعددی ممکن است نقش داشته باشند.

اختلالات خونی

بیماری های مرتبط با خون ممکن است به پریاپیسم کمک کنند – معمولاً پریاپیسم ایسکمیک، زمانی که خون قادر به خروج از آلت تناسلی نیست. این اختلالات عبارتند از:

• بیماری سلول داسی‌شکل
• سرطان خون
• سایر بیماری های خونی (دیسکرازی های هماتولوژیک)، مانند تالاسمی و مولتیپل میلوما

شایع ترین تشخیص مرتبط در کودکان، بیماری سلول داسی شکل است.

داروهای تجویزی

پریاپیسم، معمولاً پریاپیسم ایسکمیک، یکی از عوارض جانبی احتمالی تعدادی از داروها است، از جمله:

• داروهایی که مستقیماً به آلت تناسلی برای درمان اختلال نعوظ تزریق می شوند، مانند آلپروستادیل (Caverject، Edex، دیگران)، پاپاورین، فنتولامین (Oraverse) و غیره
• داروهای ضد افسردگی، مانند فلوکستین (پروزاک)، بوپروپیون (ولبوترین XL، ولبوترین SR)، ترازودون و سرترالین (زولوفت)
• مسدود کننده های آلفا شامل پرازوسین (مینی پرس)، ترازوسین، دوکسازوسین (کاردورا) و تامسولوسین (فلوماکس)
• داروهایی که برای درمان اضطراب یا اختلالات روان پریشی استفاده می شوند، مانند هیدروکسیزین (ویستاریل)، ریسپریدون (ریسپردال)، الانزاپین (زیپرکسا)، لیتیوم (لیتوبید)، کلوزاپین (کلوزاریل)، کلرپرومازین و تیوریدازین
• رقیق کننده های خون، مانند وارفارین (جانتوون) و هپارین
• هورمون هایی مانند تستوسترون یا هورمون آزاد کننده گنادوتروپین
• داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD)، مانند متیل فنیدات (کنسرتا، ریتالین، و دیگران) و اتوموکستین (Strattera)

مصرف الکل و مواد مخدر

الکل، ماری جوانا، کوکائین و سایر مواد مخدر می توانند باعث پریاپیسم، به ویژه پریاپیسم ایسکمیک شوند.

جراحت

یکی از علل شایع پریاپیسم غیرسکمیک، ضربه یا آسیب به آلت تناسلی، لگن یا ناحیه بین قاعده آلت تناسلی و مقعد (پرینه) است.

عوامل دیگر

علل دیگر پریاپیسم عبارتند از:

• نیش عنکبوت، نیش عقرب یا سایر عفونت های سمی
• اختلالات متابولیک از جمله نقرس یا آمیلوئیدوز
• اختلالات نوروژنیک، مانند آسیب نخاعی یا سیفلیس
• سرطان هایی که آلت تناسلی را درگیر می کنند

پریاپیسم ایسکمیک می تواند عوارض جدی ایجاد کند. خون محبوس شده در آلت تناسلی از اکسیژن محروم است. هنگامی که نعوظ بیش از حد طول می کشد – معمولاً بیش از چهار ساعت – این کمبود اکسیژن می تواند باعث آسیب یا تخریب بافت های آلت تناسلی شود. پریاپیسم درمان نشده می تواند باعث اختلال نعوظ شود.

اگر پریاپیسم لکنت زبان دارید، برای جلوگیری از اپیزودهای بعدی، پزشک ممکن است توصیه کند:

• درمان یک بیماری زمینه ای مانند بیماری سلول داسی شکل که ممکن است باعث پریاپیسم شده باشد
• استفاده از فنیل افرین خوراکی یا تزریقی
• داروهای مسدودکننده هورمون – فقط برای مردان بالغ
• استفاده از داروهای خوراکی مورد استفاده برای مدیریت اختلال نعوظ