کارسینوم: سلول بازال و سلول سنگفرشی

کارسینوم که به عنوان سرطان پوست غیرملانومی نیز شناخته می شود، یک تومور سرطانی  بافت اپیتلیال است که یک بافت محافظ است که سطوح را می پوشاند. در سراسر بدن.

 پوست یا اپیدرم از نوع بافت اپیتلیال است . BCC و SCC روی اپیدرم تأثیر می‌گذارند.

بافت اپیتلیال  نه تنها در زیر پوست وجود دارد، بلکه در همه جای بدن از جمله در دستگاه گوارش، در رگ های خونی و اطراف بسیاری از اندام ها. این بدان معناست که کارسینوم ها می توانند نواحی دیگری از بدن را به جز پوست تحت تاثیر قرار دهند.

متخصصان مراقبت های بهداشتی، سرطان های مختلف را بر اساس نوع سلولی که در آن رخ می دهد، تعریف می کنند.

BCC

BCC را در سلول‌های پایه ایجاد می‌کند، که سلول‌های گرد پوست هستند که در اعماق آن قرار دارند. اپیدرم پوست، زیر سلول های سنگفرشی. آنها لایه پایه اپیدرم را تشکیل می دهند که با درم ملاقات می کند.

بعید است BCC گسترش یابد، اما پزشکانی که مشکوک هستند که فردی به این نوع کارسینوم مبتلا شده است، همچنان آنها را برای ارزیابی بیشتر ارجاع می دهند.

BCC معمولاً افراد مسن با میانگین سنی تشخیص ۶۸ سال را تحت تأثیر قرار می دهد.

SCC

سلول های سنگفرشی بیشتر لایه بالایی اپیدرم را تشکیل می دهند. این سلول ها مسطح و فلس مانند هستند.

SCC دومین سرطان شایع  بعد از BCC است. معمولاً افراد بعد از ۵۰ سال را مبتلا می کند.

پزشکانی که مشکوک به SCC هستند، ارجاع فوری تری ارائه می دهند، زیرا احتمال شیوع آن بیشتر از BCC است.

انواع دیگر سرطان

علاوه بر BCC و SCC، چندین زیرگروه دیگر از کارسینوم وجود دارد که بر بافت اپیتلیال غیر از پوست تأثیر می گذارد. آنها عبارتند از:

• آدنوکارسینوم: این نوعی از کارسینوم است که در غدد ایجاد می‌شود . می تواند بسیاری از قسمت ها یا اندام های بدن از جمله ریه ها، سینه را تحت تاثیر قرار دهد. ، پروستات، معده،  پانکراس و لوله غذا.
• کارسینوم سلول کلیه: این سرطان  در قسمت بیرونی کلیه هادر حال توسعه است.
• کارسینوم اروتلیال پاپیلاری: این سرطان سلول‌ها در قسمت تحتانی کلیه‌ها یا در مثانه  بر اثر می گذارد  .
• کارسینوم مجرای درجا (DCIS): این سرطان سلولهای اپیتلیال در پستان بر اثر می گذاردد .
• کارسینوم مجرای مهاجم: این سرطان در پستان توسعه می یابد  و نوع جدی تر DCIS است.

BCC و SCC هر دو تومورهای پوستی هستند و برخی خصوصیات مشترک دارند. با این حال، این ضایعات پوستی می توانند از نظر ظاهری متفاوت باشند.

برخی از سرطان ها سطح صافی را حفظ می کنند و در نتیجه می توانند شبیه پوست سالم باشند. هرکسی که ضایعات غیرمنتظره ای دارد باید برای چکاپ و نظارت با یک متخصص مراقبت های بهداشتی تماس بگیرد.

غیر از وجود آن، یک توده یا ضایعه اغلب هیچ علامت قابل توجهی در مراحل اولیه ایجاد نمی کند. در نتیجه، ممکن است تا زمانی که نسبتاً بزرگ نشده باشد، زمانی که ممکن است خارش، خونریزی یا ایجاد درد ایجاد کند، قابل توجه نباشد.

BCC

BCC معمولاً به صورت یک پاپول براق ظاهر می شود که یک توده کوچک قرمز یا صورتی است که به آرامی رشد می کند. یک حاشیه براق، مرواریدی یا مومی مانند ممکن است بعد از چند ماه یا سالم تشکیل شود. الف>

یک لبه برجسته اغلب به یک زخم مرکزی زنگ می زند و رگ های خونی با ظاهر غیرعادی ممکن است قابل مشاهده باشند. اینها ممکن است به صورت نواحی آبی، قهوه ای یا سیاه ظاهر شوند. از طرف دیگر، آنها ممکن است توده های صورتی یا نواحی کم رنگ یا زرد رنگ باشند که شبیه اسکار هستند.

با توجه به این طیف وسیع ظاهری، گرفتن تشخیص دقیق از پزشک ضروری است.

BCC ممکن است پوسته پوسته به نظر برسد و اغلب باعث ایجاد پوسته یا خونریزی مکرر می شود. وقتی پوسته می‌شود، ممکن است شبیه یک دلمه درمان کننده باشد، اما زخم‌ها همچنان می‌توانند ظاهر شوند. افراد مبتلا به BCC اغلب هنگامی که زخمی را پیدا می‌کنند که بهبود نمی‌یابد، به دنبال مشاوره پزشکی هستند.

SCC

SCC معمولابه صورت لکه‌های پایدار، ضخیم، خشن، پوسته‌دار یا به صورت سفت نشان داده می‌شود. ، توده صورتی با سطح صاف، پوسته‌دار و پوسته‌دار.

این ضایعات ممکن است در صورت ضربه زدن، خراشیدن یا خراشیدن آنها خونریزی کنند. اگرچه گاهی اوقات شبیه زگیل هستند، اما می توانند به صورت زخم های باز با سطح پوسته دار یا لبه برجسته ظاهر شوند.

درخواست نظر یک متخصص مراقبت های بهداشتی در مورد ایجاد هر گونه رشد جدید یا هر گونه تغییر در رشد یا زخم پوستی از قبل حیاتی است.

قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش نور خورشید علت اولیه کارسینوم و سایر سرطان های پوست است.

برخی از افراد نسبت به سایرین نسبت به نور ماوراء بنفش حساس‌تر و در برابر تأثیرات نور خورشید بر رشد سرطان آسیب‌پذیرتر هستند. برای مثال، قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش اضافی ناشی از تخت‌های برنزه و لامپ‌های خشک‌کن UV در سالن‌های ناخن، می‌تواند خطر ابتلا به فرد را افزایش دهد.

اشعه ماوراء بنفش می تواند به DNA سلول های پوست آسیب برساند و منجر به جهش در طول تقسیم سلولی و احتمالاً منجر به سرطان پوست شود.

عواملی که احتمال سرطان را افزایش می‌دهند عبارتند از: سابقه شخصی سرطان پوست و درمان پرتودرمانی برای هر نوع سرطان، به‌ویژه در دوران کودکی. سابقه خانوادگی سرطان نیز ممکن است نقش داشته باشد.

سایر عوامل خطر شامل:

• داشتن خال های متعدد، نامنظم یا بزرگ  یا کک و مک
• داشتن یک بیماری خود ایمنی، مانند سیستمیک لوپوس اریتماتوز
• داشتن بیماری‌های ارثی، مانند زیرودرما پیگمنتوزوم و سندرم BCC نووید، که به عنوان سندرم گورلین نیز شناخته می‌شود
• داشتن سیستم ایمنی ضعیف، احتمالاً به دلیل HIV، دریافت پیوند عضو، یا مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی
• مصرف داروهایی که پوست را حساس به نور می‌کنند، مانند واندتانیب (کاپرلسا)، ومورافنیب (زلبوراف) و ووریکونازول (Vfend)، اگرچه کلاس‌ها و انواع مختلف می‌توانند باعث شوند حساسیت به خورشید
• داشتن عفونت ویروس پاپیلومای انسانی ، به خصوص در افرادی که دارای سیستم ایمنی ضعیف  هستند

عوامل خطر خاص SCC

کراتوز اکتینیک، که شامل رشدهای خشن و برجسته است که باعث تغییرات پیش سرطانی در سلول های پوست می شود، یک عامل خطر خاص برای SCC است.

این توده ها شایع ترین نوع ضایعه پیش سرطانی پوست هستند. بدون درمان، این وضعیت ممکن است به سرطان پوست تبدیل شود.

در حالی که اشعه ماوراء بنفش عامل خطر اصلی برای SCC است، آسیب های پوستی زیر نیز می تواند خطر ابتلا به این نوع سرطان را افزایش دهد:

• به پوست می سوزد
• آسیب شیمیایی
• قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس 

BCC ممکن است پس از قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس در دوران کودکی نیز ایجاد شود، اگرچه  علت سرطان نسبت به قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش  به مراتب کمتر رایج است .

نژاد و قومیت

افرادی که قبل از برنزه شدن تمایل به سوختن دارند، مانند افرادی که پوست روشن دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به برخی از انواع سرطان هستند. این شامل افرادی با چشمان آبی یا سبز و کسانی که موهای بلوند، قرمز یا قهوه ای روشن دارند می شود.

با این حال، افرادی که پوست تیره دارند نیز ممکن است به سرطان پوست مبتلا شوند. طبق یک مطالعه در سال ۲۰۱۶، SCC شامل ۳۰-۶۵٪منبع مورد اعتماد از موارد سرطان پوست در میان افراد با پوست تیره است. در مقایسه با ۱۵ تا ۲۵ درصد در میان سفیدپوستان.

BCC در میان افرادی که سفید پوست هستند شایع‌تر است و حدود ۶۵ تا ۷۵ درصد از موارد سرطان پوست در این گروه را شامل می‌شود، در حالی که این میزان در بین افراد رنگین پوست ۲۰ تا ۳۰ درصد است.

علاوه بر این، BCC در میان جمعیت‌های لاتین، چینی و ژاپنی بیشتر از آمریکایی‌های آفریقایی تبار و سرخپوستان آسیایی شایع است.

در بسیاری از موارد، افرادی که پوست تیره دارند، سرطان پوست خیلی دیرتر تشخیص داده می‌شود، زمانی که این بیماری بیشتر تهدید کننده زندگی است.

برای تشخیص هر نوع سرطان پوست، پزشک معاینه فیزیکی را انجام می دهد. آنها ضایعه پوستی را بررسی می کنند و اندازه، شکل، بافت و سایر ویژگی های فیزیکی آن را ثبت می کنند.

همچنین ممکن است از ضایعه برای بررسی تخصصی یا ثبت اندازه و ظاهر فعلی آن برای مقایسه های بعدی عکس بگیرند. پزشک اغلب بقیه بدن را برای علائم پوستی اضافی بررسی می کند.

آنها همچنین یک تاریخچه پزشکی با تمرکز بر ضایعه و هر شرایط مرتبط، مانند آفتاب‌سوختگی می‌گیرند.

پزشک موارد مشکوک SCC را به دلیل تمایل به گسترش فورا برای بررسی و درمان تخصصی ارجاع می دهد. تومورهای مشکوک به BCC نیازی به چنین ارجاع فوری ندارند، زیرا احتمال انتشار آنها کمتر است.

اگر پزشک فکر می‌کند که ضایعه‌ای ممکن است سرطانی باشد، احتمالاً بیوپسی نیز انجام می‌دهد. چهار نوع مختلف بیوپسی پوست وجود دارد که همگی شامل برداشتن بافت پوست برای ارزیابی آزمایشگاهی است.

انواع مختلف عبارتند از:

• بیوپسی اصلاح: با استفاده از یک تیغ جراحی تیز، پزشک لایه‌های بالای سلول‌های پوست را اصلاح می‌کند معمولا تا درم اما گاهی عمیق تر است. این نوع بیوپسی اغلب منجر به خونریزی می‌شود، اما می‌توان با سوزاندن زخم، به معنی مهر و موم کردن آن با استفاده از گرما، آن را متوقف کرد.
• بیوپسی پانچ: پزشک از یک ابزار جراحی تیز و توخالی که شبیه یک برش کوکی کوچک است برای برداشتن دایره‌ای از پوست از زیر درم استفاده می‌کند. ممکن است فردی برای بستن زخم ایجاد شده به یک بخیه نیاز داشته باشد.
• بیوپسی برشی: پزشک بخشی از زائده را با چاقوی جراحی برمی دارد و یک گوه یا برش کامل ضخیم پوست را برش می دهد. این نوع بیوپسی اغلب به بیش از یک بخیه بعد از آن نیاز دارد.
• بیوپسی برش: پزشک کل رشد و برخی از بافت‌های اطراف را با چاقوی جراحی برمی‌دارد. زخم ایجاد شده معمولاً نیاز به بخیه دارد.

پس از گرفتن نمونه بافت، پزشک آن را برای بررسی زیر میکروسکوپ به آزمایشگاه پاتولوژی می فرستد. تیم آسیب شناسی سلول ها را برای جستجوی صفات سرطانی ارزیابی می کند. در صورت وجود سرطان، آسیب شناسان نوع آن را تعیین می کنند.

 آکادمی پوست آمریکا (AAD) حذف ضایعات BCC را توصیه می‌کند. در حالی که این ضایعات به ندرت گسترش می یابند، بسته به محل آنها می توانند رشد کرده و مخدوش و خطرناک شوند. ضایعات می توانند در عمق پوست رشد کنند و روی استخوان ها تأثیر بگذارند. در موارد نادر، BCC به‌طور تهاجمی گسترش می‌یابد.

افراد مبتلا به SCC ممکن است آزمایش‌های سرطان در سایر بافت‌ها  نیاز داشته باشند..

آزمایش‌های اضافی معمولاً شامل تصویربرداری است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اشعه ایکس
• سی تی اسکن
• اسکن های ام آر آی
• اسکن PET

گزینه های درمانی برای هر دو نوع کارسینوم مشابه هستند، اگرچه تیم پزشکی تاکید بیشتری بر نظارت بر افراد مبتلا به SCC برای علائم متاستاز خواهد داشت.

درمان یا درمان های خاصی که پزشک توصیه می کند به اندازه، نوع، مرحله و محل کارسینوم بستگی دارد. پزشک عوامل دیگری مانند عوارض جانبی احتمالی و ترجیحات فرد را نیز در نظر می گیرد.

در هر صورت، درمان احتمالاً شامل تیمی از متخصصان مراقبت های بهداشتی، از جمله متخصصین پوست و متخصصان سرطان جراحی، پزشکی و رادیولوژی است.

گزینه های درمانی ممکن است شامل روش های جراحی، شیمیایی و جایگزین باشد.

عمل جراحی

گزینه های جراحی برای درمان سرطان عبارتند از:

• کورتاژ و الکترودیکاسیون: این یک روش استاندارد برای برداشتن ضایعه کوچک است. پزشک از از ابزار کوچک، تیز، قاشقی یا حلقه‌ای شکل به نام کورت برای خراش دادن کارسینوم قبل از سوزاندن محل با سوزن الکتریکی استفاده می‌کند. ممکن است برای برداشتن کامل سلول‌های سرطانی بیش از یک دور کورتاژ و خشک‌کردن طول بکشد.
• برش جراحی: جراح ضایعه را برمی‌دارد، گاهی اوقات در روشی به نام جراحی Mohs که روی ضایعات بزرگ‌تر بهتر عمل می‌کند. در طی این روش، جراح پس از برداشتن هر لایه، وجود سلول های سرطانی را بررسی می کند. جراحی Mohs به ویژه در مواردی که نیاز به برداشتن کمترین پوست ممکن است مانند ضایعات نزدیک چشم مفید است. پزشکان همچنین از آن برای ضایعات با خطر بالای عود استفاده خواهند کرد.
• Cryosurgery: برای تومورهای کوچک، پزشکان ممکن است از این روش استفاده کنند، که شامل استفاده از نیتروژن مایع برای منجمد کردن و کشتن سلول‌های سرطانی است. سپس ضایعه تاول می زند و در هفته های بعد از درمان می افتد.

شیمی درمانی و دارو درمانی

این درمان ها عبارتند از:

• شیمی درمانی موضعی: پزشک ممکن است تجویز کند که فردمواد شیمیایی یا داروهایی که سلول‌های سرطانی را مستقیماً روی پوست می‌کشند استفاده کند. 
• . گزینه شیمی درمانی ۵-fluorouracil است که شامل Carac، Efudex، Fluoroplex و سایر داروها است. پزشک می تواند این داروی کشنده سرطان را یک یا دو بار در روز به مدت چند هفته روی پوست بمالد. از آنجایی که این درمان موضعی به سایر سیستم‌های بدن نمی‌رسد، عوارض جانبی که اغلب با شیمی‌درمانی برای انواع دیگر سرطان رخ می‌دهد، ایجاد نمی‌کند.
• کرم Imiquimod: این کرم با نام‌های تجاری Aldara و Zyclara موجود است. این یک اصلاح کننده پاسخ ایمنی است که برای درمان BCC های کوچک کافی است. این کار با تشویق بدن به تولید اینترفرون، که باعث می‌شود سیستم ایمنی به تومور حمله کند، عمل می‌کند.
• اینترفرون: این یک پروتئین طبیعی است که سیستم ایمنی برای مبارزه با یک ارگانیسم مهاجم آزاد می‌کند، مانند یک . پزشکان همچنین می توانند اینترفرون را برای درمان انواع بیماری ها به فرد بدهند. پزشک ممکن است اینترفرون را مستقیماً به ضایعه سرطانی تزریق کند.

سایر گزینه های درمانی

سایر درمان‌های سرطان عبارتند از:

• پرتودرمانی: تیم درمان می‌تواند ضایعات بزرگ یا برداشتن مشکل را با پرتوهای متمرکز هدف قرار دهد.
• فتودینامیک درمانی: پزشکان گاهی از این درمان دو مرحله‌ای برای درمان BCC استفاده می‌کنند. آنها یک کرم حساس به نور را روی ناحیه آسیب دیده پوست اعمال می کنند و سپس آن را در معرض یک منبع نور قدرتمند قرار می دهند. نور دارای طول موج خاصی از نور آبی است که منجر به مرگ سلول های سرطانی می شود. از آنجایی که پوست تا ۴۸ ساعت آینده به نور حساس می ماند، افراد باید در این مدت از نور UV اجتناب کنند تا خطر آفتاب سوختگی شدید به حداقل برسد.
• لیزر درمانی: این روش شامل استفاده از انواع مختلف لیزر برای از بین بردن سلول‌های سرطانی است. برخی از لیزرها، لایه بالایی پوست را تبخیر یا از بین می‌برند و هر ضایعه‌ای را که در آنجا وجود دارد از بین می‌برند. سایر لیزرها غیر سایشی هستند و بدون برداشتن لایه بالایی به پوست نفوذ می کنند. شواهدی مبنی بر موفقیت آنها در درمان BCCهای کوچک و سطحی وجود دارد. سازمان غذا و دارو (FDA) هنوز لیزر درمانی را برای BCC تأیید نکرده است. با این حال، اگر درمان‌های دیگر موفقیت‌آمیز نبودند، گاهی پزشکان ممکن است از آن به عنوان یک درمان ثانویه استفاده کنند.

درمان سرطان در مواردی که فرد تغییرات پوستی را در مراحل اولیه تشخیص می‌دهد و مراقبت‌های پزشکی فوری دریافت می‌کند، احتمالاً مؤثرتر است.

در مواردی که سرطان مسئول تغییرات پوستی است، درمان زودهنگام به میزان قابل توجهی شانس زنده ماندن را بهبود می بخشد و احتمال ضربه و تغییر شکل قابل توجه بافت را کاهش می دهد.

BCC نرخ بقای بسیار خوبی دارد، زیرا به ندرت فراتر از سایت اصلی منتشر می شود . پزشکان اغلب می توانند آن را در مطب درمان کنند.

اگرچه SCC احتمال شیوع بیشتری دارد، اما در مراحل اولیه قابل درمان است. اکثر درمان ها بیش از ۹۵% موثر هستند.

با این حال، اگر SCC فراتر از محل اصلی گسترش یابد و به سایر سیستم های بدن برسد، بسیار تهدید کننده زندگی می شود. در این مرحله، کمتر از نیمی از افرادی که تشخیص داده می شوند، احتمالاً حتی با درمان تهاجمی خواهند مرد.

شناسایی زودهنگام برای بهبود دیدگاه یک فرد ضروری است.

در زیر به چند سوال رایج در مورد سرطان پاسخ می دهیم.

چگونه می توانم از سرطان پیشگیری کنم؟

عامل خطر اصلی برای هر دو نوع سرطان نور UV است.

بهترین استراتژی پیشگیری، محافظت از پوست در برابر نور خورشید است. این شامل ماندن در سایه در ساعات اوج آفتاب، پوشیدن کلاه و عینک آفتابی، و استفاده از یک ضد آفتاب با طیف وسیع با SPF ۱۵ یا بالاتر.

همچنین فرد باید از استفاده از تخت‌های برنزه، سالن‌های برنزه کننده و لامپ‌های آفتابی اجتناب کند. علاوه بر این، افراد باید به طور منظم پوست خود را معاینه کنند.

چگونه سرطان پوست را جستجو کنم؟

به طور کلی، فرد باید به دنبال تغییر اندازه، شکل، رنگ یا بافت در هر نقطه از پوست آنها.

افرادی که پوست تیره دارند ممکن است متوجه علائم سرطان پوست سخت تر شوند. AAD توصیه می‌کند که به دنبال لکه‌های تیره‌ای باشند که رشد می‌کنند، خونریزی می‌کنند یا به نظر می‌رسد در حال تغییر هستند، زخم‌هایی که بهبود نمی‌یابند، لکه‌های خشک یا زبر پوست، یا یک خط تیره در زیر یا اطراف ناخن دست یا پا.

چگونه پزشکان مرحله سرطان کارسینوما را تعیین می کنند؟

برای تعیین مرحله سرطان، پزشک اندازه و عمق ضایعه کارسینوما و میزان گسترش آن به نقاط محلی و دوردست بدن، مانند غدد لنفاوی نزدیک یا سایر اندام ها را ارزیابی می کند.

پزشک همچنین ممکن است بافت غدد لنفاوی نزدیک محل کارسینوم و برای بررسی آزمایشگاهی از بیوپسی با سوزن ظریف استفاده کند.

آیا سرطان همیشه بدخیم است؟

کارسینوم سرطان بدخیمی است که از پوست یا بافت هایی که اندام های داخل بدن را پوشانده اند شروع می شود.

تفاوت بین کارسینوم و سارکوم چیست؟

سارکوم سرطانی است که در استخوان‌ها یا بافت‌های همبند داخل بدن شروع می‌شود. این همچنین می‌تواند شامل رگ‌های خونی، اعصاب یا عضلات باشد.