مقیاس درد ابزاری است که پزشکان برای کمک به ارزیابی درد افراد از آن استفاده می کنند. یک فرد معمولاً درد خود را با استفاده از مقیاسی که مخصوصاً طراحی شده است، گاهی اوقات با کمک پزشک، والدین یا قیم گزارش می دهد. مقیاس های درد ممکن است در هنگام بستری در بیمارستان، در طول ویزیت پزشک، در حین فعالیت بدنی یا بعد از عمل جراحی مورد استفاده قرار گیرد.
پزشکان از مقیاس درد برای درک بهتر جنبه های خاصی از درد افراد استفاده می کنند. برخی از این جنبه ها مدت، شدت و نوع درد هستند.
مقیاس های درد همچنین می توانند به پزشکان در تشخیص دقیق، ایجاد یک برنامه درمانی و سنجش اثربخشی درمان کمک کنند. مقیاس های درد برای افراد در هر سنی، از نوزادان تا سالمندان، و همچنین افرادی با مهارت های ارتباطی مختل وجود دارد.
دو دسته وجود دارد که شامل چندین نوع مقیاس درد می شود.
مقیاس های درد تک بعدی
این مقیاس های درد راهی ساده برای افراد برای ارزیابی شدت دردشان است. آنها از کلمات، تصاویر یا توصیف کننده ها برای اندازه گیری درد یا تسکین درد استفاده می کنند. برخی از مقیاس های رایج درد تک بعدی عبارتند از:
مقیاس های رتبه بندی عددی (NRS)
این مقیاس درد بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. یک فرد درد خود را در مقیاسی از ۰ تا ۱۰ یا ۰ تا ۵ ارزیابی می کند. صفر به معنای “بدون درد” و ۵ یا ۱۰ به معنای “بدترین درد ممکن است.”
این سطوح شدت درد ممکن است در درمان اولیه یا به صورت دوره ای پس از درمان ارزیابی شود.
مقیاس آنالوگ بصری (VAS)
این مقیاس درد یک خط ۱۰ سانتی‌متری را نشان می‌دهد که روی یک تکه کاغذ چاپ شده و در دو انتهای آن لنگرها وجود دارد. در یک انتها “بدون درد” و در سر دیگر “دردی به بدترین حد ممکن” یا “بدترین درد قابل تصور” است.
فرد یک نقطه یا X را روی خط علامت گذاری می کند تا شدت درد خود را نشان دهد. سپس یک پزشک خط را با یک خط کش اندازه می گیرد تا به نمره درد برسد.
مقیاس های طبقه بندی شده
این مقیاس‌های درد به افراد راه ساده‌ای برای ارزیابی شدت درد با استفاده از توصیف‌کننده کلامی یا بصری دردشان می‌دهد. برخی از مثال‌ها عبارت‌اند از کلمات “خفیف”، “ناراحت کننده”، “ناراحت کننده”، “وحشتناک” و “طاقت‌آور”.
برای کودکان معمولاً از مقیاس های درد با استفاده از تصاویر صورت استفاده می شود. ممکن است یک کودک با تصاویر هشت چهره مختلف با عبارات مختلف نمایش داده شود. کودک چهره‌ای را انتخاب می‌کند که احساس می‌کند با سطح درد فعلی‌اش سازگاری بیشتری دارد.
ابزارهای چند بعدی
ابزارهای چند بعدی برای ارزیابی درد همیشه معمولاً مورد استفاده قرار نمی گیرند. با این حال، بسیاری از کارشناسان استدلال می کنند که آنها بسیار ارزشمند هستند، فقط کمتر از آنها استفاده می شود. برخی از نمونه ها عبارتند از:
ابزار ارزیابی اولیه درد
این ابزار برای استفاده در هنگام ارزیابی اولیه طراحی شده است. این به پزشک کمک می‌کند تا اطلاعاتی را از فرد در مورد ویژگی‌های درد، روشی که فرد درد خود را بیان می‌کند و اینکه چگونه درد بر زندگی روزمره فرد تأثیر می‌گذارد، دریافت کند.
این مقیاس درد شامل استفاده از نمودار کاغذی است. این بدنه ای را نشان می دهد که افراد می توانند محل درد خود را مشخص کنند، همچنین مقیاسی برای ارزیابی شدت درد و فضایی برای نظرات بیشتر.
فهرست مختصر درد (BPI)
استفاده از این ابزار برای افراد برای کمک به اندازه گیری شدت درد و ناتوانی مرتبط بسیار سریع و ساده است. این شامل مجموعه ای از سؤالات است که به جنبه های درد احساس شده در ۲۴ ساعت گذشته می پردازد.
پرسشنامه درد مک گیل (MPQ)
این یکی از پرکاربردترین مقیاس های درد چند بعدی است. در فرم پرسشنامه ظاهر می شود و درد فرد را بر اساس کلماتی که برای توصیف درد خود استفاده می کند ارزیابی می کند.
مقیاس های درد می تواند در ارزیابی درد حاد یا ناگهانی فرد مفید باشد. با این حال، این ابزارها گاهی اوقات می توانند فرآیند ارزیابی درد را بیش از حد ساده کنند.
درد می تواند چند بعدی باشد. می تواند ویژگی های متفاوتی داشته باشد و بخش های مختلف زندگی افراد را تحت تاثیر قرار دهد. به همین دلیل، مقیاس‌های درد چند بعدی از جمله مفیدترین و مؤثرترین مقیاس‌ها هستند که برای ارزیابی درد پیچیده یا مزمن (دراز مدت) استفاده می‌شوند.