فیبروم ها رشد غیرطبیعی هستند که در داخل یا روی رحم ایجاد می شوند.
گاهی اوقات این تومورها بسیار بزرگ می شوند و باعث درد شدید شکم و پریودهای سنگین می شوند. در بیشتر موارد، آنها اصلاً هیچ علامت یا علامتی ایجاد نمی کنند.
توده ها معمولاً خوش خیم یا غیرسرطانی هستند. علت فیبروم ناشناخته است.
فیبروم ها با نام های زیر نیز شناخته می شوند:
- فیبروئید رحم
- فیبروم ها
- میوم ها
- لیومیوم ها
- میوم رحم
به گزارش دفتر سلامت زنان، حدود ۲۰ تا ۸۰ درصد زنان تا سن ۵۰ سالگی آنها را دارند. با این حال، اکثر مردم هیچ علامتی ندارند و ممکن است هرگز متوجه فیبروم خود نشوند.
فیبروم ها انواع مختلفی دارند. انواع بسته به محل آنها در رحم یا روی رحم متفاوت است.
- فیبروم داخل دیواره: فیبروم های داخل دیواره شایع ترین نوع هستند. آنها در دیواره عضلانی رحم ظاهر می شوند. فیبروم های داخل دیواره ممکن است بزرگتر شوند و رحم شما را کشیده شوند.
- فیبروم ساب سروزال: فیبروم های ساب سروزال در قسمت بیرونی رحم شما تشکیل می شوند که به آن سروزا می گویند. آنها ممکن است به اندازه ای بزرگ شوند که رحم شما را از یک طرف بزرگتر نشان دهند.
- فیبروم ساقه دار: فیبروم ساب سروزال می تواند یک ساقه ایجاد کند، یک پایه باریک که از تومور حمایت می کند. هنگامی که آنها این کار را انجام می دهند، به عنوان فیبروم ساقه دار شناخته می شوند.
- فیبروم های زیر مخاطی: این نوع تومورها در میومتر، لایه ماهیچه ای میانی رحم شما ایجاد می شوند. تومورهای زیر مخاطی به اندازه انواع دیگر رایج نیستند.
- فیبروم دهانه رحم: فیبروم های دهانه رحم روی دهانه رحم ایجاد می شود که رحم را به واژن متصل می کند. آنها نیز نادر هستند.
علائم شما به تعداد تومورها و همچنین محل و اندازه آنها بستگی دارد. به عنوان مثال، فیبروم های زیر مخاطی ممکن است باعث خونریزی شدید قاعدگی و مشکل در بارداری شود.
اگر تومور شما بسیار کوچک است یا در حال یائسگی هستید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید. فیبروم ها حتی ممکن است در دوران یائسگی و بعد از یائسگی کوچک شوند. این به این دلیل است که سطح استروژن و پروژسترون شما در دوران یائسگی کاهش می یابد. این هورمون ها رشد فیبروم را تحریک می کنند.
علائم فیبروم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- خونریزی شدید بین قاعدگی یا در طی آن
- لخته های قاعدگی
- قاعدگی که بیشتر از حد معمول طول بکشد
- افزایش دردهای قاعدگی
- درد در لگن یا کمر
- فشار یا پری در زیر شکم شما
- تورم یا بزرگ شدن شکم
- افزایش ادرار
- درد در هنگام مقاربت
مشخص نیست که چرا فیبروم ها ایجاد می شوند. چند عامل مختلف ممکن است بر شکل گیری آنها تأثیر بگذارد:
- هورمون ها: تخمدان ها استروژن و پروژسترون تولید می کنند. این هورمون ها باعث می شوند که پوشش رحم در هر دوره قاعدگی بازسازی شود و رشد فیبروم ها را تحریک کند.
- سابقه خانوادگی: فیبروم ممکن است در خانواده وجود داشته باشد. اگر مادر، خواهر یا مادربزرگ شما سابقه این بیماری را داشته باشد، ممکن است شما نیز به آن مبتلا شوید.
افراد در صورت داشتن یک یا چند مورد از عوامل خطر زیر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به فیبروم هستند:
- سابقه خانوادگی فیبروم
- ۳۰ سال یا بیشتر هستند
- وزن بدن بالا
افرادی که آمریکایی آفریقایی تبار هستند نیز نسبت به سایر اقوام در معرض خطر ابتلا به فیبروم هستند.
کیست تخمدان نوع دیگری از رشد است که می تواند در دستگاه تناسلی زنان ایجاد شود. این کیسه های پر از مایع غیرسرطانی و اغلب بدون علامت هستند، درست مانند فیبروم ها.
هنگامی که علائم ظاهر می شوند، می توانند منجر به درد لگن، نفخ و تغییر در چرخه قاعدگی شوند. درباره نحوه مقایسه فیبروم با کیست بیشتر بدانید.
بارداری باعث افزایش تولید استروژن و پروژسترون در بدن شما می شود. فیبروم ها ممکن است در دوران بارداری به سرعت رشد کرده و رشد کنند.
با این حال، احتمال ابتلا به فیبروم در افرادی که باردار هستند نسبت به افرادی که باردار نیستند، کمتر است. با توجه به مطالعه ۲۰۲۰فیبروم ها ۲۰ تا ۴۰ درصد از زنان و تنها ۰.۱ تا ۳.۹ درصد زنان باردار را تحت تاثیر قرار می دهند. درباره ارتباط فیبروم و بارداری بیشتر بدانید.
برای تشخیص صحیح، باید برای معاینه لگن به متخصص زنان مراجعه کنید. در طول این معاینه، آنها وضعیت، اندازه و شکل رحم شما را بررسی خواهند کرد.
همچنین ممکن است نیاز به آزمایش های تصویربرداری داشته باشید.
سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تولید تصاویری از رحم شما بر روی صفحه نمایش استفاده می کند. این به پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد تا ساختارهای داخلی رحم شما و همچنین فیبروم ها را ببیند.
سونوگرافی ترانس واژینال، که در آن یک گره اولتراسوند وارد واژن می شود، ممکن است تصاویر واضح تری ارائه دهد زیرا در طول عمل به رحم نزدیک تر است.
ام آر آی لگن یک آزمایش عمیق است که تصاویری از رحم، تخمدان ها و سایر اندام های لگنی شما تولید می کند.
یک پزشک بر اساس سن شما، اندازه فیبروم ها و سلامت کلی شما یک برنامه درمانی ایجاد می کند. ممکن است ترکیبی از درمان ها را دریافت کنید.
درمان های خانگی و درمان های طبیعی
برخی از درمان‌های خانگی و درمان‌های طبیعی می‌توانند تأثیر مثبتی بر فیبروم داشته باشند، از جمله:
- طب سوزنی
- ورزش هایی مانند یوگا
- ماساژ
- گوی ژی فو لینگ تانگ، فرمول طب سنتی چینی
- استفاده از گرما برای گرفتگی عضلات (در صورت خونریزی شدید از گرما خودداری کنید)
تغییرات رژیم غذایی نیز می تواند کمک کننده باشد.
از مصرف گوشت و غذاهای پرکالری خودداری کنید. در عوض، موارد زیر را انتخاب کنید:
- غذاها و نوشیدنی هایی که سرشار از فلاونوئید هستند
- سبزیجات سبز
- چای سبز
- ماهی های سردآبی مانند ماهی تن و سالمون
مدیریت سطح استرس و هدف گذاری برای وزن متوسط اگر اضافه وزن دارید نیز می تواند مفید باشد.
داروها
ممکن است داروهایی برای تنظیم سطح هورمون شما برای کوچک کردن فیبروم تجویز شود.
آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) مانند لوپرولید استات (Lupron Depot) باعث کاهش سطح استروژن و پروژسترون شما می شود. این در نهایت قاعدگی را متوقف می کند و فیبروم های شما را کوچک می کند.
آنتاگونیست های GnRH همچنین به کوچک شدن فیبروم ها کمک می کنند. این داروها با متوقف کردن بدن شما از تولید هورمون محرک فولیکول و هورمون لوتئین کننده عمل می کنند. مثالها عبارتند از:
- ستررولیکس استات (Cetrotide)، یک داروی تزریقی
- گانیرلیکس استات (Fyremadel)، یک داروی تزریقی
- الاگولیکس که در داروی خوراکی الاگولیکس/استرادیول/نورتیندرون استات (اوریان) وجود دارد.
گزینه های دیگری که می توانند به کنترل خونریزی و درد کمک کنند اما فیبروم ها را کوچک یا از بین نمی برند عبارتند از:
- مسکن های ضد التهابی بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین) و ناپروکسن (Aleve، Anaprox DS)
- قرص های ضد بارداری
- یک دستگاه داخل رحمی (IUD) که هورمون پروژسترون را آزاد می کند
روش های غیر تهاجمی یا کم تهاجمی
جراحی اجباری اولتراسوند یک روش جراحی جدیدتر و کاملاً غیرتهاجمی است. شما در داخل یک دستگاه MRI مخصوص دراز می کشید که به پزشک اجازه می دهد تا داخل رحم شما را تجسم کند. امواج صوتی پرانرژی و فرکانس بالا به سمت فیبروم ها هدایت می شوند تا آنها را از بین ببرند یا از بین ببرند.
روش‌های میولیز (مانند Acessa) فیبروم‌ها را با استفاده از منابع حرارتی مانند جریان الکتریکی یا لیزر کوچک می‌کنند، در حالی که کرایومیولیز فیبروم‌ها را منجمد می‌کند. در طول فرسایش آندومتر، یک متخصص مراقبت های بهداشتی ابزار خاصی را وارد رحم شما می کند تا با استفاده از گرما، جریان الکتریکی، آب داغ یا سرمای شدید، پوشش رحم را از بین ببرد.
یکی دیگر از گزینه های غیر جراحی آمبولیزاسیون فیبروم رحمی است. در این روش، ذرات ریز به داخل رحم تزریق می‌شوند تا جریان خون فیبروم‌ها قطع شود.
عمل جراحی
ممکن است برای برداشتن ضایعات بسیار بزرگ یا چندین تومور جراحی انجام دهید. این روش به عنوان میومکتومی شناخته می شود.
در طول میومکتومی شکمی، جراح یک برش بزرگ در شکم ایجاد می کند تا به رحم دسترسی پیدا کند و فیبروم ها را خارج کند. میومکتومی را می توان به روش لاپاراسکوپی نیز انجام داد. در طی یک روش لاپاراسکوپی، جراح چند برش کوچک ایجاد می کند و ابزار جراحی و یک دوربین را از طریق آن برش ها وارد می کند.
فیبروم ها ممکن است پس از میومکتومی دوباره رشد کنند.
اگر وضعیت شما بدتر شود یا هیچ درمان دیگری موثر نباشد، جراح ممکن است هیسترکتومی را انجام دهد. با این حال، این بدان معنی است که در آینده نمی توانید زایمان کنید.
چشم انداز شما به اندازه و محل فیبروم شما بستگی دارد. فیبروم ها اگر کوچک باشند یا علائمی ایجاد نکنند ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند.
اگر باردار هستید و فیبروم دارید، یا باردار شده اید و فیبروم دارید، پزشک وضعیت شما را به دقت بررسی می کند. در بیشتر موارد، فیبروم ها در دوران بارداری مشکلی ایجاد نمی کنند. اگر می خواهید باردار شوید و فیبروم داشته باشید با پزشک صحبت کنید.