فیبروم های کلسیفیه چیست؟

با افزایش سن فیبروم ها شروع به تحلیل رفتن می کنند. معمولاً این باعث ایجاد مقداری کلسیفیکاسیون یا سفت شدن در لبه های فیبروم می شود. اما در برخی موارد، کل فیبروم ممکن است کلسیفیه شود و آن را به یک توده سخت تبدیل کند.

علائم فیبروم کلسیفیه

برخی از افراد مبتلا به فیبروم ممکن است به هیچ وجه علائمی را تجربه نکنند. علائم دیگران بارزتر است. شایع ترین علائم فیبروم عبارتند از:

• تغییرات در چرخه قاعدگی شما
• دوره های قاعدگی طولانی تر، مکرر یا سنگین تر
• خونریزی واژینال بین پریودها
• دردهای شدید قاعدگی
• کم خونی ناشی از از دست دادن خون
• درد هنگام رابطه جنسی
• درد مبهم، سنگین و دردناک در پشت
• مشکل در ادرار کردن، یا تکرر ادرار
• گرفتگی شکم
• حرکات روده دشوار
• بزرگ شدن رحم و شکم
• سقط جنین
• ناباروری

ممکن است قبل از تشخیص فیبروم کلسیفیه هیچ یک از این علائم را تجربه نکنید، یا ممکن است برخی یا همه آنها را تجربه کنید.

فیبروم کلسیفیه ممکن است باعث درد در شکم شود. آنها همچنین می توانند باعث افتادگی واژن شوند که در آن واژن مسدود می شود.

علل

فیبروم های کلسیفیه شده در اثر تخریب فیبروم های رحمی ایجاد می شوند که باعث سفت شدن یا کلسیفیه شدن آنها می شود. اگرچه علت دقیق فیبروم رحم به طور کامل شناخته نشده است، فرضیه هایی در مورد اینکه چه چیزی می تواند احتمال ابتلا به آنها را افزایش دهد وجود دارد:

• نژاد: سیاه پوستان بیشتر از سایر گروه های نژادی مستعد ابتلا به فیبروم رحم هستند.
• سن: با افزایش سن، احتمال ابتلا به فیبروم افزایش می یابد. بیشترین میزان ابتلا در سنین ۳۰ تا ۴۰ سالگی است.
• شروع قاعدگی: شروع قاعدگی زودتر در زندگی می تواند خطر ابتلا به فیبروم را افزایش دهد.
• بارداری: اگرچه مکانیسم آن به طور کامل شناخته نشده است، اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد بارداری اثر محافظتی روی رحم دارد. نشان داده شده است که زایمان خطر فیبروم را کاهش می دهد. این خطر با هر تولد بعدی کاهش می یابد.
• مصرف کافئین و الکل: نشان داده شده است که افزایش مصرف الکل و کافئین، به طور جداگانه یا همزمان، خطر ابتلا به فیبروم را افزایش می دهد.
• چاقی: اگر فردی بیش از ۲۰ درصد وزن بدن سالم داشته باشد، خطر افزایش می یابد.

فیبروم های کلسیفیه اغلب در افرادی که یائسه هستند تشکیل می شود. با این حال، آنها می توانند در هر نقطه از زمان رخ دهند. فیبروم در ۲۰ تا ۴۰ درصد از افراد دارای رحم در طول سال های باروری رخ می دهد. این تومورها از سلول های ماهیچه صاف رحم تشکیل می شوند و می توانند به صورت یک فیبروم منفرد یا چندتایی ظاهر شوند.

اگرچه به وضوح مشخص نیست که چرا فیبروم ها تشکیل می شوند، شواهد نشان می دهد که هورمون های استروژن و پروژسترون رشد این تومورها را تحریک می کنند. آنها به ندرت قبل از شروع قاعدگی ظاهر می شوند و اغلب پس از یائسگی فروکش می کنند.

تشخیص

تا زمانی که علائمی نداشته باشید، ممکن است ندانید که فیبروم دارید.

پزشک شما ممکن است فیبروم را در طول معاینه لگنی که اندازه و شکل رحم شما را بررسی می کند، کشف کند. پزشک معمولاً یافته ها را با سونوگرافی تأیید می کند. در این مورد، پزشک شما ممکن است یک رویکرد محافظه کارانه داشته باشد و به مرور زمان به مشاهده فیبروم ها ادامه دهد.

اگر علائمی دارید و پزشک شما مشکوک به فیبروم هستید اما نمی‌توانید فیبروم را در معاینه احساس کنید، ممکن است از شما خواسته شود که آزمایش‌های تصویربرداری برای به دست آوردن تصویر واضحی از رحم انجام دهید.

توده های کلسیفیه را می توان با استفاده از تکنیک های تصویربرداری زیر یافت:

• سونوگرافی
• سونوگرافی انفوزیون نمکی، که در آن محلول نمکی به داخل رحم تزریق می شود تا به ایجاد تصویر اولتراسوند کمک کند.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
• اشعه ایکس
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن

اگر فیبروم تشخیص داده شود، پزشک شما یک برنامه درمانی را با شما در میان می گذارد.

درمان

به طور معمول، درمان فیبروم ها مدیریت علائم درد و خونریزی از طریق مسکن ها و داروهای تجویزی بوده است. اگر مدیریت علائم باعث تسکین نشد، ممکن است نیاز به درمان فیبروم ها داشته باشید.

درمان قطعی برای اطمینان از عدم بازگشت فیبروم، هیسترکتومی کامل، برداشتن رحم با جراحی است. با این حال، این منجر به ناباروری می شود و ممکن است باعث شود در صورت تمایل به حفظ باروری خود تردید کنید.

خبر خوب این است که پیشرفت در پزشکی و تکنیک های جراحی منجر به درمان های جدیدی شده است.

یکی از این درمان‌های پزشکی از داروهای خوراکی معروف به تعدیل‌کننده‌های گیرنده پروژسترون انتخابی (SPRMs) استفاده می‌کند و شامل میفپریستون، اولیپریستال استات و آسوپرینیل است. نشان داده شده است که اینها فیبروم ها را کوچک می کنند، خونریزی شدید قاعدگی را کنترل می کنند و کم خونی را اصلاح می کنند.

بسته به اندازه و محل فیبروم، میومکتومی یا برداشتن خود فیبروم و نه کل رحم با جراحی می تواند برای درمان فیبروم استفاده شود. این جراحی معمولاً با لاپاراسکوپی انجام می شود، به این معنی که برش های کوچکی ایجاد می شود و ابزار جراحی برای برداشتن فیبروم وارد می شود.

آمبولیزاسیون شریان رحمی  و جراحی سونوگرافی متمرکز با هدایت MR با فرکانس بالا (گاهی اوقات به عنوان MRgFUS شناخته می شود) دو مداخله غیرجراحی هستند که می توانند از ادامه رشد فیبروم ها جلوگیری کنند. آنها حتی می توانند فیبروم ها را از بین ببرند تا دیگر علائمی ایجاد نکنند.

هورمون های آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) نیز در درمان استفاده شده است. این داروهای تجویزی باعث علائم یائسگی می شوند که می تواند فیبروم ها را کوچک کند اما همچنین ممکن است باعث پوکی استخوان یا ناباروری شود.

در مورد فیبروم های کلسیفیه که باعث افتادگی شده اند (زمانی که عضلات کف لگن دیگر نمی توانند رحم را حمایت کنند)، هیسترکتومی ممکن است بهترین گزینه باشد.

پیش بینی

فیبروم ها شایع هستند و تحقیقات در مورد علل و بهترین درمان ها ادامه دارد. اگر فیبروم دارید و علائمی ندارید، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد به مرور زمان شما را تحت نظر بگیرد.

اگر فیبروم شما کلسیفیه شده باشد، ممکن است به جراحی یا روش درمانی دیگری نیاز داشته باشید. در حالی که برخی از درمان‌های فیبروم و خود فیبروم‌ها می‌توانند باعث ناباروری شوند، بیشتر کلسیفیکاسیون فیبروم‌ها پس از یائسگی، زمانی که فرد دیگر بارور نیست، اتفاق می‌افتد.

مقابله

زندگی با فیبروم های کلسیفیه در صورت ایجاد علائم می تواند دشوار باشد. داشتن درد مزمن می تواند بر وضعیت روانی شما تأثیر بگذارد و در زندگی روزمره شما اختلال ایجاد کند. بهتر است در مورد هر گونه نگرانی با پزشک خود صحبت کنید.

اگر در مورد باروری خود نگران هستید، بدانید که تمرکز زیادی روی جایگزین های جراحی برای درمان فیبروم وجود دارد. اکنون گزینه های بیشتری نسبت به گذشته وجود دارد.

در حالی که هیچ یک از اینها آسان نیست، می توانید مطمئن باشید که پزشکان و دانشمندان به تأثیرات قابل توجهی که فیبروم ها می توانند بر کیفیت زندگی افراد داشته باشند توجه دارند.

سوالات متداول:

چگونه از شر فیبروم کلسیفیه خلاص شوید؟

فیبروم های کلسیفیه را می توان از طریق هیسترکتومی یا میومکتومی، دو روش جراحی، برداشت.

آیا می توانید فیبروم های کلسیفیه را با منیزیم حل کنید؟

در حالی که منیزیم به بسیاری از بیماری‌های زنان کمک می‌کند، شواهد مشخصی وجود ندارد که فیبروم‌های کلسیفیه را می‌توان با منیزیم حل کرد.

چرا فیبروم ها کلسیفیه می شوند؟

فیبروم ها با تحلیل رفتن کلسیفیه می شوند. وقتی فیبروم کوچک و تحلیل می‌رود، جریان خون را از دست می‌دهد و شروع به سفت شدن می‌کند. کلسیفیکاسیون در مراحل پایانی چرخه زندگی فیبروم صورت می گیرد.

خلاصه

فیبروم های کلسیفیه تومورهای غیر سرطانی رحمی هستند که تحلیل رفته اند. فیبروم ها معمولاً در پایان چرخه زندگی خود کلسیفیک می شوند. این معمولا پس از یائسگی رخ می دهد. آنها ممکن است باعث درد و سایر علائم شوند. آنها را می توان با دارو، روش های غیر جراحی یا جراحی درمان کرد.

بسیاری از فیبروم ها مورد توجه قرار نمی گیرند. ممکن است تا زمانی که یائسگی را سپری کرده اید و فیبروم های شما کلسیفیه نشده اند، علائم ایجاد نمی شود. اگر در هر زمانی دچار افزایش درد شکم یا لگن شدید با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است نیاز به درمان یا برداشتن فیبروم های کلسیفیه داشته باشید.

اگر در طول سال‌های باروری، فیبروم‌های شما تشخیص داده شد، به توصیه‌های پزشک خود ادامه دهید و همیشه در مورد علائم یا علائم جدیدی که بدتر می‌شوند با پزشک خود صحبت کنید. سلامتی شما مهم است. بسیار مهم است که علائمی را که نشان می دهد چیزی اشتباه است نادیده نگیرید.