گلوکونئوژنز: چیست و چرا نباید از آن در رژیم کتوژنیک بترسید

بدن شما می‌داند که نمی‌تواند همیشه روی دریافت ۳ وعده غذایی مبتنی بر کربوهیدرات در روز حساب کند – به هر حال، اجداد ما هرگز اینطور غذا نمی‌خوردند – بنابراین مکانیسمی برای ساخت گلوکز از مواد مختلف مانند لاکتات و اسیدهای آمینه ایجاد کرد.

این فرآیند گلوکونئوژنز نامیده می شود و علیرغم اینکه برای بقای شما بسیار مهم است، به شدت درک نشده است.

به عنوان مثال، ممکن است شنیده باشید که خوردن پروتئین بیش از حد روی کتو می تواند گلوکونئوژنز را “فعال” کند و قند خون شما را به یکباره افزایش دهد. این اشتباه است.

وقتی در کتوز هستید اصلاً نباید نگران گلوکونئوژنز باشید – و امروز دلیل آن را خواهید فهمید.

ما در حال بررسی همه چیزهایی هستیم که باید در مورد گلوکونئوژنز بدانید، در واقع در هنگام کتوز چه کاری انجام می دهد و چرا مشکلی نیست:

گلوکونئوژنز چیست؟

گلوکونئوژنز (GNG) یک مسیر متابولیک است که به کبد و کلیه های شما اجازه می دهد تا گلوکز را از منابع غیر کربوهیدراتی بسازند. این همیشه در بدن شما اتفاق می افتد، اما میزان آن بسته به وضعیت متابولیک شما می تواند افزایش یا کاهش یابد.

نام آن دارای سه جزء است:

• گلوکو: به معنی گلوکز.
• نئو: به معنای جدید.
• پیدایش: به معنای مبدأ یا خلقت.

در لغت به معنای منشا جدید گلوکز است. این تولید گلوکز از هر چیزی جز کربوهیدرات است.

این به این معنی است که حتی زمانی که از رژیم غذایی کم کربوهیدرات یا گوشتخواران استفاده می کنید، بدن شما همچنان قادر به ساخت گلوکز کافی برای زنده ماندن با تجزیه سایر ترکیبات است که به آنها سوبستراهای گلوکونئوژنیک می گویند (گلوکونوژنیک = می تواند به گلوکز تبدیل شود). این موارد اصلی هستند:

• لاکتات : لاکتات یا اسید لاکتیک سوبسترای اصلی گلوکونئوژنیک است . از پیروات – محصول مستقیم تجزیه گلوکز یا گلیکوژن – مشتق شده است. هنگامی که یک تمرین شدید انجام می دهید، سلول های شما در نهایت پیرووات را به لاکتات تبدیل می کنند زیرا می توان از آن برای انرژی استفاده کرد و لاکتات در عضلات شما تجمع می یابد. چیزی که بیشتر مردم نمی‌دانند این است که لاکتات می‌تواند یک بار دیگر به پیروات تبدیل شود و دوباره به گلوکز تبدیل شود – با نام مستعار گلوکونئوژنز .
• اسیدهای آمینه گلوکوژنیک (معروف به پروتئین): اسیدهای آمینه را می توان به کتوژنیک (تحریک تولید کتون)، گلوکوژنیک (تحریک تولید گلوکز) یا هر دو تقسیم کرد. هر اسید آمینه منفرد می تواند به گلوکز تبدیل شود به جز لیزین و لوسین که منحصراً کتوژنیک هستند. اسیدهای آمینه اصلی مورد استفاده برای گلوکونئوژنز آلانین و گلوتامین هستند . به طور متوسط ​​برای تولید ۱ گرم گلوکز به ۱.۶ گرم آمینو اسید نیاز دارید که گران است. این یکی از دلایلی است که بدن شما در طول رژیم کتوژنیک به جای گلوکز مشتق از اسید آمینه از کتون ها استفاده می کند. بیشتر در مورد آن بعدا.
• گلیسرول: پس از لاکتات و گلوتامین، گلیسرول سومین سوبسترای پر مصرف است. از تجزیه چربی ناشی می شود.
• تمام واسطه های چرخه اسید سیتریک. هر مولکولی که در چرخه کربس شرکت می کند ممکن است به گلوکز تبدیل شود.

در حال حاضر، گلوکونئوژنز ممکن است مشکلی به نظر برسد زمانی که شما سعی می کنید به جای گلوکز از کتون استفاده کنید – و اطلاعات نادرست زیادی در اینترنت وجود دارد که چنین می گوید – اما حقیقت این است که گلوکونئوژنز یک هدف فوق العاده مهم دارد و نه، تداخلی نخواهد داشت.

چرا گلوکونئوژنز ضروری است؟

وقتی وعده‌های غذایی مبتنی بر کربوهیدرات می‌خورید، بدن شما به راحتی می‌تواند گلوکز جدیدی از آن کربوهیدرات‌ها بسازد. اما زمانی که مصرف کربوهیدرات را به دلیل ناشتا بودن یا پیروی از رژیم کتوژنیک متوقف کنید، چه اتفاقی می افتد؟ سلول های شما باید راه دیگری برای تامین گلوکز به بافت هایی که به آن نیاز دارند پیدا کنند.

وارد گلوکونئوژنز شوید – منبع گلوکز پشتیبان بدن شما.

اساساً، سلول‌های شما از گلوکونئوژنز استفاده می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که وقتی هیچ کربوهیدراتی در سیستم شما وجود ندارد نمی‌میرید .

گلوکونئوژنز دو وظیفه مهم دارد:

شماره ۱: جلوگیری از هیپوگلیسمی

بدن شما هرگز نمی تواند سطح گلوکز را حتی در صورت کتوزیس به صفر برساند. همانطور که گلوکز بیش از حد سمی است، مقدار بسیار کم نیز می تواند شما را بکشد.

به همین دلیل است که سطح گلوکز به شدت تنظیم می شود.

در افراد سالم، قند خون حدود ۵.۵ تا ۶ میلی مول در لیتر در طول ۲۴ ساعت باقی می ماند، حداکثر ۹ میلی مول در لیتر پس از وعده های غذایی مبتنی بر کربوهیدرات و حداقل ۳ میلی مول در لیتر در حالت ناشتای طولانی مدت.[ * ]

GNG از پایین آمدن سطح گلوکز در زمانی که کربوهیدرات نمی خورید، مانند رژیم کتوژنیک، ناشتا، یا رژیم گوشتخوار، جلوگیری می کند. بدون آن، ممکن است دچار هیپوگلیسمی شوید – حالتی از قند خون پایین خطرناک که می تواند باعث تشنج، گیجی، از دست دادن هوشیاری و مرگ شود.

شماره ۲: سوخت رسانی به بافت هایی که نمی توانند از کتون استفاده کنند

حتی اگر زمانی که با چربی سازگار هستید می‌توانید روی کتون بدوید، سلول‌های خاصی در بدن شما وجود دارند که فقط می‌توانند از گلوکز برای زنده ماندن استفاده کنند، مانند:

• سلول های قرمز خون
• مدولای کلیه (بخش داخلی کلیه)
• بیضه ها

درست است، این اندام‌ها نمی‌توانند کتون‌ها را متابولیزه کنند، بنابراین وقتی درگیر کتوز هستید، گلوکونئوژنز برای سالم ماندن گلوکز کافی برای آن‌ها فراهم می‌کند.

مغز نیز برای عملکرد بهینه به مقدار کمی گلوکز نیاز دارد، اما نه تنها به گلوکز. کتون ها می توانند تا ۷۰ درصد از نیازهای انرژی مغز شما را پوشش دهند (که عملکرد شناختی را بهبود می بخشد)، در حالی که گلوکز GNG می تواند بقیه را پوشش دهد.

چگونه گلوکونئوژنز کار می کند

گلوکونئوژنز هم در کبد و هم در کلیه ها با سرعت های متفاوتی بسته به مرحله متابولیکی که در آن هستید اتفاق می افتد. همانطور که قبلا ذکر شد، منابع غیر کربوهیدرات ترجیحی لاکتات، گلوتامین، آلانین و گلیسرول هستند.

این میزان سهم هر ماده در کل GNG در هنگام ناشتا بودن و سهم تک تک کبد و کلیه‌های شما است:

• لاکتات: ۱.۸۸ میکرومول/(کیلوگرم دقیقه). کبد شما مسئول ۵۳ درصد و کلیه ها ۴۷ درصد هستند.
• آلانین: ۰.۶۸ میکرومول/(کیلوگرم دقیقه). کبد شما ۹۷ درصد از گلوکز مشتق شده از آلانین را تشکیل می دهد و کلیه ها ۳ درصد از گلوکز را تشکیل می دهند.
• گلوتامین: ۰.۵۸ میکرومول/(کیلوگرم دقیقه). کلیه های شما ۶۲ درصد گلوکز مشتق شده از گلوتامین را می سازند، در حالی که کبد ۳۸ درصد از گلوکز را می سازد.
• گلیسرول: ۰.۵۳ میکرومول/(کیلوگرم دقیقه). کبد ۶۸٪ در حالی که کلیه ها ۳۲٪ هستند.

نرخ گلوکونئوژنز از کبد و کلیه ها نیز هر چه بیشتر روزه بگیرید تغییر می کند: بعد از یک شب ناشتا، بیشتر گلوکز از کبد می آید. پس از یک روزه کوتاه، کبد و کلیه ها به مقدار مساوی تولید می کنند. با طولانی شدن روزه، کلیه ممکن است گلوکز بیشتری نسبت به کبد تولید کند.[ * ]

این به این دلیل است که کبد و کلیه ها برای حفظ تعادل گلوکز با هم متحد می شوند. بنابراین، اگر کلیه نتواند گلوکز کافی بسازد، کبد شروع به تولید گلوکز بیشتری برای جبران آن می کند و بالعکس. این پدیده واکنش متقابل گلوکز کبدی نامیده می شود.[ * ]

بر اساس آن اعداد، ما می توانیم چهار چیز در مورد گلوکونئوژنز بگوییم:

1. کبد شما جایی است که بیشتر گلوکونئوژنز در آن اتفاق می افتد و لاکتات ماده مورد علاقه آن است.
2. کلیه دومین منبع مهم گلوکونئوژنز است.
3. لاکتات ۲.۷ برابر بیشتر از اسید آمینه آلانین و ۳.۲ برابر بیشتر از گلوتامین استفاده می شود. این بدان معناست که بدن شما آنقدر سریع که اکثر مردم فکر می کنند شروع به ساخت گلوکز از پروتئین (اسیدهای آمینه) نمی کند.
4. کلیه های شما گلوتامین را ترجیح می دهند، در حالی که کبد آلانین را ترجیح می دهد.

مسیر گلوکونئوژنز

مسیر گلوکونئوژنز از یازده واکنش شیمیایی تشکیل شده است و اساساً فرآیند معکوس گلیکولیز (تجزیه گلیکوژن) است، به جز با چند تغییر.

به این موضوع فکر کنید: اگر گلیکولیز گلوکز را تجزیه کند، گلوکونئوژنز باعث ایجاد گلوکز می شود.

با این حال، بدن شما نمی تواند به سادگی هر مرحله از گلیکولیز را ردیابی کند زیرا به انرژی بیش از حد نیاز دارد.

برای حل این مشکل، سلول های انسانی سه آنزیم منحصر به فرد را تکامل دادند که گلوکونئوژنز را ممکن می کند: PEPCK، PC و MDH.

به طور خلاصه، گلوکونئوژنز اینگونه اتفاق می افتد:

• مواد خام (لاکتات، آلانین، گلوتامین یا گلیسرول) به کبد یا کلیه می روند و در آنجا به پیروات تبدیل می شوند – اولین ماده در گلوکونئوژنز.
• در میتوکندری، پیرووات به اگزالواستات تبدیل می شود.
• اگزالواستات توسط یکی از آنزیم های منحصر به فرد به فسفونول پیروات (PEP) تبدیل می شود.
• سپس PEP مراحل معکوس گلیکولیز را دنبال می کند.
• در نهایت گلوکز-۶-فسفات به گلوکز آزاد تبدیل می شود.
• گلوکز از طریق جریان خون به ماهیچه ها می رود و در آنجا وارد گلیکولیز می شود.

این فرآیند به شدت کنترل می شود تا از گلیکولیز و گلوکونئوژنز از خنثی کردن یکدیگر جلوگیری شود.

میزان گلوکونئوژنز

نرخ GNG به شدت پایدار است و به سختی می توان آن را مختل کرد. مطالعات نشان می دهد که حتی زمانی که مواد خام بیشتری در دسترس باشد – مانند پروتئین -، نرخ تقریباً ثابت می ماند.[ * ]

حتی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، میزان گلوکونئوژنز مشابه افراد غیر دیابتی است.

این یکی از دلایلی است که خوردن پروتئین “بیش از حد” روی کتو برای افزایش GNG کافی نیست – اما بعداً بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد.

بیایید ببینیم که گلوکونئوژنز در شرایط مختلف چگونه کار می کند:

چه زمانی گلوکونئوژنز اتفاق می افتد؟

گلوکونئوژنز همیشه در حال وقوع است، با این حال، زمانی که مصرف کربوهیدرات شما کم باشد، به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.

به این صورت است که گلوکونئوژنز در ۵ حالت متابولیک مختلف عمل می کند:

شماره ۱: بعد از غذا

اگرچه درست است که بدن شما بعد از یک وعده غذایی مبتنی بر کربوهیدرات بیشتر به گلوکز خارجی کربوهیدرات ها متکی است، تولید گلوکز داخلی (گلوکونئوژنز) هنوز هم در حال انجام است، هرچند با سرعت کمی.

گلوکونئوژنز در اینجا مهم نیست، اما وجود دارد.

شماره ۲: در هنگام خواب

بدن شما مجبور است در طول ۷ تا ۸ ساعتی که هر شب می خوابید، گلوکز را به صورت داخلی بسازد. این گلوکز از دو مکانیسم به دست می آید:

• گلیکوژنولیز – تجزیه گلیکوژن.
• گلوکونئوژنز

برای افرادی که رژیم غذایی مبتنی بر کربوهیدرات دارند، GNG حدود ۳۰ درصد از کل گلوکز ساخته شده در هنگام خواب را تشکیل می دهد، در حالی که ۷۰ درصد دیگر از گلیکوژنولیز حاصل می شود.

این به این دلیل است که بدن شما همیشه ترجیح می دهد گلیکوژن ذخیره شده را قبل از هر ماده دیگری بسوزاند.

با این حال، برای فردی که مبتلا به کتوز است، GNG مسئول تولید گلوکز بیشتر است.

غذای آماده: در طول خواب، بدن شما گلوکز را از دو مکانیسم تولید می کند: گلیکوژنولیز و گلوکونئوژنز. برای فردی که رژیم غذایی مبتنی بر کربوهیدرات دارد، گلیکوژنولیز باعث تولید گلوکز داخلی بیشتر از گلوکونئوژنز می شود.

شماره ۳: در طول روزه متناوب

روزه داری متناوب سرعت گلوکونئوژنز را تا حدودی افزایش می دهد.

در این مورد، گلوکونئوژنز به نیمی از کل گلوکز کمک می کند، در حالی که نیمی دیگر از گلیکوژنولیز حاصل می شود.

مطالعات نشان می دهد که در طول یک روزه متناوب ۱۵ تا ۲۰ ساعته، GNG می تواند ۵۰ تا ۷۱ درصد از کل گلوکز را تشکیل دهد.

هنگامی که روزه شما بیش از یک روز باشد، گلوکونئوژنز مسئولیت بیشتری را برای تولید گلوکز به عهده می گیرد، همانطور که در زیر خواهید دید.

شماره ۴: در طول روزه طولانی

با ادامه روزه داری، قند خون به تدریج کاهش می یابد. با این حال، سرعت گلوکونئوژنز ثابت می ماند.

کل گلوکز فقط به این دلیل کاهش می یابد که گلیکوژنولیز با تمام شدن ذخایر گلیکوژن کاهش می یابد.

گلیکوژنولیز از ۲.۶-۸.۲μmol/kg/min در روزه متناوب به ۰.۳-۱.۸μmol/kg/min در ناشتای طولانی می رسد که باعث می شود سطح گلوکز از ۷.۲-۱۸μmol/kg/min به ۷.۵-۹.۸μmol/kg/kg کاهش یابد. دقیقه در همین حال، سطوح GNG ثابت می ماند.[ * ]

این بدان معنی است که وقتی بدن شما گلیکوژن تمام می شود، کاملاً به گلوکونئوژنز متکی است.

اینگونه است که GNG به آرامی تولید گلوکز را تصاحب می کند:

• پس از ۴۰ ساعت ناشتایی (کمتر از ۲ روز)، GNG 90 درصد کل گلوکز خون را می سازد.
• پس از یک روزه بین ۴۲ تا ۶۴ ساعت (۲ تا ۲.۵ روز)، GNG مسئول ۹۶٪ از کل گلوکز است.
• پس از ۶۶ ساعت ناشتا (۲.۷ روز)، GNG 97 درصد کل گلوکز را می سازد.

شماره ۵: در طول رژیم کتوژنیک

رژیم کتو، گلیکوژنولیز را از بین می‌برد و باعث می‌شود که گلوکونئوژنز، درست مانند روزه‌داری طولانی‌مدت، فراگیر شود. با این حال، مکانیسم های دقیق متفاوت است.

هنگامی که برای اولین بار رژیم کتو را شروع می کنید، دو مرحله متابولیک وجود دارد:

• دوره انطباق چربی شما
• در واقع در کتوز بودن

GNG در هر دو به این صورت است:

شماره ۱: گلوکونئوژنز در طول سازگاری با چربی

هنگامی که چندین روز وارد رژیم کتو می شوید، ذخایر گلیکوژن شما کاهش می یابد و سطح کل گلوکز شما کاهش می یابد، اما هنوز به اندازه کافی کتون تولید نمی کنید، بنابراین بدن شما همچنان برای زنده ماندن به گلوکز داخلی متکی است.

تحقیقات نشان می دهد که بعد از ۵-۶ هفته بدون کربوهیدرات، تمام گلوکز داخلی به گلوکونئوژنز می رسد – دیگر گلیکوژنولیز نمی شود.[ * ]

شماره ۲: گلوکونئوژنز در طی کتوز

هنگامی که چاق شده اید و شروع به دویدن روی کتون می کنید، همه چیز تغییر می کند.

یک مطالعه نشان داد که افراد سالمی که رژیم غذایی پرچرب حاوی ۸۳ درصد کالری از چربی و ۲ درصد از کربوهیدرات را به مدت ۱۱ روز مصرف کردند، در کل گلوکز کاهش یافتند اما در گلوکونئوژنز ۱۵ درصد افزایش داشتند.[ * ]

در حال حاضر این ضربه واقعی است: گلوکونئوژنز در طول کتوز ۲ برابر بیشتر از حالت تطبیق سریع یا چربی طولانی بود.

در حالی که بیماران چاق اما در غیر این صورت سالم، نرخ GNG 3.6 میکرومول بر کیلوگرم در دقیقه پس از ۴ تا ۵ هفته عدم مصرف کربوهیدرات داشتند، افرادی که رژیم کتو داشتند، نرخ GNG 9.7 میکرومول بر کیلوگرم در دقیقه داشتند.

با وجود این افزایش، افرادی که از رژیم کتو استفاده می کنند، همچنان می توانند بدون مشکل از کتون ها (مانند BHB) استفاده کنند.

چرا؟

زیرا در کتوز، گلوکز حاصل از گلوکونئوژنز دیگر به عنوان سوخت اصلی استفاده نمی شود. در عوض، فقط برای موارد زیر استفاده می شود:

• بافت های معدودی را که نمی توانند از کتون ها استفاده کنند، پرورش دهید
• جلوگیری از هیپوگلیسمی
• ذخایر گلیکوژن را دوباره تامین کنید

این آخری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. محققان از دیدن این که در کتو، گلوکز اضافی ساخته شده از گلوکونئوژنز به جای استفاده به عنوان سوخت، به عنوان گلیکوژن ذخیره می شود ، شگفت زده شدند.

گلیکوژن برای ریکاوری عضلات بعد از تمرین بسیار مهم است و بسیاری از مردم بر این باورند که تنها راه برای تامین مجدد آن خوردن کربوهیدرات به محض اتمام تمرین است. اما این قوانین در مورد کتوئرها اعمال نمی شود.

این یافته‌ها ثابت می‌کنند که می‌توانید در واقع گلیکوژن را از طریق GNG که در طول کتوز اتفاق می‌افتد، دوباره پر کنید – حداقل اگر یک ورزشکار حرفه‌ای نیستید یا در مسابقات شرکت نمی‌کنید.

این در طول روزه داری یا در دوره سازگاری با چربی اتفاق نمی افتد زیرا بدن شما از تمام گلوکز حاصل از گلوکونئوژنز برای سوخت استفاده می کند. در کتو، بدن شما از قبل سوخت بهتر و تمیزتری – کتون – دارد، بنابراین می تواند گلوکز اضافی را به عنوان گلیکوژن ذخیره کند.

این الگوی ذخیره سازی دقیقا برعکس تجمع چربی است:

• در یک رژیم غذایی مبتنی بر کربوهیدرات، شما با گلوکز کار می کنید و چربی ذخیره می کنید.
• در یک رژیم کم کربوهیدرات و پرچرب، شما روی کتون ها کار می کنید و گلوکز (به شکل گلیکوژن) ذخیره می کنید.

احتمالاً می توانید قبول کنید که ذخیره گلوکز (برای ریکاوری عضلات) مفیدتر از ذخیره چربی اضافی است.

به همین دلیل است که رژیم کتوژنیک برای کاهش وزن، چربی سوزی و بهبود عملکرد تمرینی شگفت انگیز است.

متأسفانه، با وجود این شواهد، مقامات بهداشتی و برخی از رسانه ها همچنان ادعا می کنند که کتوز ممکن است به دلیل کمبود گلوکز و گلیکوژن باعث از دست دادن عضله شود.

این واقعیت ساده که بدن شما می تواند گلوکز و گلیکوژن را از طریق گلوکونئوژنز بسازد، نشان می دهد که این درست نیست.

پس چرا اطلاعات غلط؟

معلوم شد، داده‌هایی که «نشان می‌دهد» رژیم‌های کم کربوهیدرات باعث از دست دادن عضله می‌شود، از مطالعه عمیقاً ناقص بوقلمون می‌آید، که به نظر می‌رسد ثابت می‌کند که کاهش کربوهیدرات‌ها باعث کاهش ماهیچه‌ها می‌شود، در حالی که در واقع افراد به سادگی پروتئین کافی دریافت نمی‌کردند، که علت واقعی از دست دادن عضله بود. .[ * ]

کتون ها در مقابل گلوکونئوژنز

گلوکونئوژنز و کتون ها اغلب ناسازگار دیده می شوند، اما اینطور نیست.

در مورد کتوز، بدن شما به سادگی کتون‌ها را به سوخت اصلی تبدیل می‌کند، زیرا آنها از گلوکز مؤثرتر هستند، اما همانطور که یاد گرفتید GNG همچنان در پس‌زمینه کار می‌کند.

در نظر بگیرید که گلوکونئوژنز کاهش یافته است، در حالی که کتون ها به منبع اصلی انرژی ارتقا می یابند.

این به این دلیل اتفاق می افتد که در مقایسه با گلوکز، اجسام کتون مانند BHB انرژی کل بیشتری را فراهم می کنند، با اکسیداسیون مبارزه می کنند و از سلول های شما محافظت می کنند.

طبق تحقیقات، ۱۰۰ گرم گلوکز ۸.۷ کیلوگرم ATP تولید می کند، در حالی که ۱۰۰ گرم BHB می تواند ۱۰.۵ کیلوگرم ATP و ۱۰۰ گرم استواستات ۹.۴ کیلوگرم ATP تولید کند.[ * ]

اما دلیل دیگری وجود دارد که تغییر به کتون ها به معنای واقعی کلمه باعث نجات روز می شود: اگر بدن شما به طور نامحدود به استفاده از گلوکونئوژنز به عنوان منبع اصلی سوخت خود ادامه دهد، شما خواهید مرد.

فقط این را در نظر بگیرید:

اگر می‌خواهید سوخت مغزتان را فقط با GNG با نرخ بهینه ۱۱۰-۱۲۰ گرم در روز حفظ کنید، سلول‌های شما باید روزانه ۱۶۰ تا ۲۰۰ گرم پروتئین (نزدیک به ۱ کیلوگرم بافت عضلانی) تجزیه کنند. گلوکز.[ * ]

این به اندازه کافی بد به نظر می رسد، اما از دست دادن عضلات تا حد زیادی تنها مشکل است.

طبق تحقیقات، پوشش نیازهای مغز به گلوکز با پروتئین به تنهایی منجر به مرگ در حدود ۱۰ روز به جای ۵۷-۷۳ روز استاندارد می شود.[ * ]

دقیقاً به همین دلیل است که بدن شما برای ساختن کتون عجله می کند: برای کاهش نیاز به گلوکونئوژنز و در نتیجه جلوگیری از از دست دادن عضلات و مرگ.

این ما را به یکی از داغ ترین بحث ها در مورد دنیای کتو در حال حاضر هدایت می کند:

آیا خوردن بیش از حد پروتئین، گلوکونئوژنز را فعال می کند، من را از کتوز خارج می کند و عضله را از بین می برد؟

پاسخ کوتاه: خیر. اما برای یافتن پاسخ جالب‌تر در کنار آن باشید.

ممکن است جایی در اینترنت خوانده باشید که خوردن بیش از حد پروتئین روی کتو می تواند گلوکونئوژنز را تحریک کند و شما را به حالت سوزاندن گلوکز بازگرداند، اما حقیقت این است که این چیزی نیست که شما باید نگران آن باشید.

۳ دلیل وجود دارد که GNG یک تهدید واقعی برای حالت کتو چربی سوز و تقویت کننده مغز شما نیست:

شماره ۱: گلوکونئوژنز همیشه در کتوز اتفاق می افتد

برای پاسخ به بخش اول سوال، پروتئین نمی تواند گلوکونئوژنز را “فعال” کند، زیرا همانطور که در بالا یاد گرفتید GNG در طول کتوز اتفاق می افتد .

مسئله این است که با سرعت پایینی اتفاق می افتد که کتون ها را به عنوان سوخت اولیه نگه می دارد.

خلاصه: پروتئین یا بدون پروتئین، گلوکونئوژنز در حال وقوع است، مفید است، و آنقدر بالا نیست که شما را در حالت سوزاندن گلوکز قرار دهد.

#۲. کتوز گلوکونئوژنز را سرکوب می کند، نه برعکس

برای پاسخ به بخش دوم سوال، گلوکونئوژنز نمی تواند شما را به این راحتی از کتوز خارج کند.

بدن شما عدم تعادل را دوست ندارد، به همین دلیل است که همیشه به دنبال هموستاز است – حالتی از تعادل درونی.

کتون ها راه بدن شما برای تحت کنترل نگه داشتن گلوکونئوژنز و حفظ هموستاز هستند.

می‌داند که اگر GNG برای مدت طولانی کنترل نشود، در واقع شروع به شکستن ماهیچه‌ها می‌کند و شما را می‌کشد، بنابراین به موقع عمل می‌کند تا با آزاد کردن کتون‌ها از این اتفاق جلوگیری کند.

علاوه بر این، همانطور که قبلاً یاد گرفتید، نرخ گلوکونئوژنز بدون توجه به تعداد منابع موجود، ثابت و بدون مزاحمت است.

افزایش نرخ GNG با خوردن پروتئین بیشتر آسان نیست.

خلاصه: بدن شما برای حفظ کتون ها به عنوان سوخت اصلی و جلوگیری از تسخیر گلوکونئوژنز مبارزه می کند و به سختی می توان نرخ GNG را مختل کرد.

شماره ۳: منبع گلوکونوژنیک مورد علاقه بدن شما لاکتات است نه پروتئین

برای پاسخ به بخش آخر سوال، پروتئین حتی اولین انتخاب برای گلوکونئوژنز نیست و GNG در واقع به ساخت  عضله کمک می کند.

به یاد داشته باشید، لاکتات ماده گلوکونئوژن مورد علاقه کبد شما است و ۲ تا ۳ برابر بیشتر از اسیدهای آمینه مصرف می شود.

شواهد نشان می دهد که پس از ۱۲، ۲۰ و ۴۰ ساعت ناشتا، سهم لاکتات در GNG به ترتیب ۴۱، ۷۱ و ۹۲ درصد بود.[ * ]

علاوه بر این، گلوکونئوژنز در طول کتوز برای ساخت گلیکوژن عضلانی مفید است که پس از ورزش از عضلات محافظت کرده و آنها را التیام می بخشد.

خلاصه: نترسید که خوردن پروتئین زیاد روی کتو شما را در حالت سوزاندن گلوکز قرار می دهد.

یک دلیل دیگر وجود دارد که نباید مصرف پروتئین خود را در کتو کاهش دهید.

کم خوردن پروتئین برای سلامتی مضر است

از آنجایی که بسیاری از کتوکارهای جدید بر این باورند که پروتئین بیش از حد آنها را از کتوز خارج می کند، بیشتر آنها مصرف پروتئین خود را بیش از حد محدود می کنند – تا جایی که پروتئین کافی برای حفظ توده عضلانی و تنظیم سایر عملکردهای مهم در بدن را نمی خورند. بدن تو.

نخوردن پروتئین کافی روی کتو عوارض جانبی جدی دارد، از جمله:

• بدتر شدن عملکرد تمرینی: بدون پروتئین کافی، نمی‌توانید توده عضلانی خود را حفظ کنید، چه برسد به ساخت عضله. با از دست دادن توده عضلانی، احساس ضعف و توانایی کمتری برای ورزش در همان سطح قبلی خواهید داشت.
• آتروفی نورون: مغز شما برای عملکرد بهینه به اسیدهای آمینه نیاز دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که رژیم غذایی با کمبود پروتئین می‌تواند منجر به آتروفی و ​​از دست دادن نورون شود[ * ].
• سیستم ایمنی ضعیف تر: کمبود اسید آمینه آرژنین می تواند به اختلال عملکرد سلول های T شما کمک کند – سلول هایی که ایمنی شما را تنظیم می کنند.
• افزایش خطر ابتلا به بیماری ها: کمبود اسیدهای آمینه می تواند خطر ابتلا به برخی بیماری ها را افزایش دهد، از جمله: بیماری سلول داسی شکل، آسم حاد، فیبروز کیستیک، فشار خون ریوی، بیماری های قلبی عروقی و برخی سرطان ها [* ] .

گلوکونئوژنز یک مکانیسم ضروری است

تولید گلوکز از منابع غیر کربوهیدرات برای بقای شما در هنگام روزه‌داری، سازگاری با چربی یا کتوز بسیار مهم است. این به تغذیه بافت های نیاز به گلوکز، ساخت گلیکوژن ماهیچه ای و جلوگیری از هیپوگلیسمی کمک می کند.

روی ماکروهای پروتئینی در مورد کتو وسواس نداشته باشید – خوردن مقدار زیادی پروتئین برای افزایش سرعت بسیار پایدار گلوکونئوژنز کافی نیست و بدن شما ترجیح می دهد از لاکتات قبل از اسیدهای آمینه استفاده کند.

دفعه بعد، اگر هوس کردید گوشت را سنگین نکنید – به احتمال زیاد بدون مشکل در کتوز باقی خواهید ماند.