گیرنده های مواد مخدر یا افیونی: تعریف، انواع، عملکردها

گیرنده های اپیوئیدی مو در سراسر رخ می دهد CNS شما، به ویژه در مناطقی که با ادراک حسی سروکار دارند.

اینها بودند اولین گیرنده های مواد افیونی کشف شود. کسانی که آنها را پیدا کردند، آنها را به دلیل حساسیت آنها به مورفین نامگذاری کردند.

اما بعداً، متخصصان دریافتند که بیشتر داروهای مخدر می توانند گیرنده های مو را فعال کنند و این می تواند منجر به وابستگی شود در برخی موارد روی این داروها عوارض جانبی مانند مشکلات تنفسی و یبوست نیز ممکن است رخ دهد.

با این حال، اینها همچنین گیرنده های اصلی برای مواد افیونی بدن هستند که سیگنال های شیمیایی را ارسال می کنند که فعالیت نورون های مغز را کاهش می دهد. این منجر به تسکین درد و تحریک سیستم پاداش می شود که می تواند منجر به تولید دوپامین و احساس سرخوشی شود.

وجود دارد گیرنده های دلتا مواد افیونی کمتر در سراسر بدن شما تمایل به تجمع در قسمت جلویی مغز دارند.

هنگامی که آنها با برخی از مواد افیونی بدن به نام انکفالین متصل می شوند، می توانند کاهش اضطراب و همچنین درد. این نشان می دهد که گیرنده ها در تنظیم خلق و خو نقش دارند.

یک مطالعه دریافتند که هدف قرار دادن گیرنده های افیونی دلتا می تواند درد را برای مدت طولانی تری کاهش دهد و ممکن است در درمان درد عوارض جانبی کمتری داشته باشد.

گیرنده های دلتا ممکن است نقش های دیگری نیز داشته باشند که شامل تنظیم قلبی عروقی و حرکت غذا از طریق سیستم گوارشی می شود. با این حال، این نقش ها نیاز به تحقیقات بیشتری دارند.

گیرنده های اپیوئیدی کاپا با مواد افیونی طبیعی در بدن به نام دینورفین متصل می شوند.

آنها تنها گیرنده مواد افیونی هستند که باعث نمی شود دپرسیون تنفسی. آنها همچنین می توانند یک اثر ضد پاداش و ناخوشایند داشته باشند که اثر معکوس گیرنده های mu است.

بنابراین، در حالی که آنها مانند سایر گیرنده های مواد افیونی باعث تسکین درد می شوند، عوارض جانبی آنها عموماً شدیدتر است. همچنین احتمال کمتری دارد که به دارویی وابسته شوید که به گیرنده کاپا متصل می شود.

این همه بدان معنی است که آنها ممکن است کاندیدای خوبی برای اشکال جدیدتر درمان درد باشند. تحقیقات در این زمینه ادامه دارد.

با این حال، یک بررسی اشاره می کند که ترک مواد افیونی می تواند باعث استرس در بدن شود، عملکرد گیرنده های کاپا را تقویت کرده و به طور بالقوه احتمال عود را به دلیل ادامه خلق و خوی ناخوشایند افزایش می دهد.

داروهای مخدر، که پزشکان معمولاً برای تسکین درد تجویز می‌کنند، می‌توانند گیرنده‌های اپیوئیدی را درست مانند مواد افیونی طبیعی بدن فعال کنند. اما وجود دارد تحقیق برای پیشنهاد که آنها به روشی کمی متفاوت با مواد افیونی درون زا عمل می کنند.

در حالی که مواد افیونی تولید شده به طور طبیعی گیرنده های روی سطح و داخل سلول های عصبی را فعال می کنند، داروهای مخدر نیز ممکن است قسمت های اضافی سلول های عصبی را فعال کنند. و این فعال سازی اضافی است که ممکن است منجر به عوارض جانبی مشکل ساز شود.

با استفاده طولانی مدت، داروهای مخدر مانند اکسی کدون و مورفین نیز می توانند به دلیل سرخوشی که افراد هنگام مصرف آنها احساس می کنند، منجر به اعتیاد شوند.

اعتیاد به مواد افیونی توسط گیرنده های مواد افیونی تحریک می شود که سلول های عصبی خاصی را در مغز میانی خاموش می کنند و به دوپامین اجازه می دهند تا کنترل شود.

دوپامین باعث می‌شود که داروی اپیوئیدی احساس سودمندی داشته باشد و افراد تمایل به مصرف بیشتر داشته باشند. هنگامی که فرد دیگر این داروها را مصرف نمی کند، بدن راه دیگری را تغییر می دهد و باعث ایجاد احساس ناخوشایند و اضطراب می شود و منجر به میل بیشتر به مواد افیونی می شود.

سه نوع اصلی گیرنده های اپیوئیدی – مو، دلتا و کاپا – در بدن وجود دارند.

مواد افیونی که بدن به طور طبیعی تولید می کند و مواد افیونی که شما به شکل دارو یا ماده مصرف می کنید می توانند این گیرنده ها را فعال کنند.

تمام گیرنده های مواد افیونی تأثیر مثبتی بر درد دارند. اما برخی با عوارض جانبی ناخواسته از جمله اعتیاد همراه هستند، به خصوص اگر گیرنده ها بارها و بارها در دراز مدت فعال شوند.

Source link