ADHD را درک کنید و والدینی باشید که فرزندتان به آن نیاز دارد

ADHD مخفف اختلال کمبود توجه بیش فعالی است. این یک اختلال عصبی رشدی است که باعث سطوح غیرعادی بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری می شود. در حالی که همه ما سطوح مختلفی از توجه و فعالیت را در یک نقطه یا نقطه دیگر تجربه می کنیم، اما برای کسانی که از ADHD رنج می برند، مکرر و شدیدتر است. کودکان بین ۳ تا ۱۲ سال بیشتر در معرض ابتلا به ADHD هستند. با این حال، در بیشتر موارد، علائم با افزایش سن بهتر یا کمتر مشهود می شوند، اما گاهی اوقات، ADHD می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. تشخیص زودهنگام و تلاش های آگاهانه می تواند به کسانی که از ADHD رنج می برند کمک کند. مقاله را بخوانید تا در مورد ADHD بدانید و به کسانی که از آنها مراقبت می کنید کمک کنید.

آیا کودک شما ADHD دارد؟

بی قراری و تکانشگری از ویژگی های رایج در بین کودکان است. شناخته شده است که آنها دامنه توجه کوتاهی دارند و هیچ فعالیتی نمی تواند آنها را برای مدت طولانی درگیر کند. حتی برای کودکان بزرگتر و نوجوانان، این علاقه آنهاست که بر دامنه توجه آنها تأثیر می گذارد.

در مورد بیش فعالی هم همینطور. کودکان به طور طبیعی تا حدی پرانرژی هستند که بزرگسالان از آنها احساس فرسودگی می کنند. به طور مشابه، برخی از کودکان ممکن است پرانرژی تر از دیگران باشند و این کاملاً خوب است. فقط به این دلیل که سطح انرژی کودک شما با همسالانش متفاوت است به این معنی نیست که او ADHD دارد.

به یاد داشته باشید، برای کودکان کاملاً طبیعی است که در تمرکز یا رفتار خود در یک نقطه یا نقطه دیگر مشکل داشته باشند. با این حال، کودکان مبتلا به ADHD نمی توانند این ویژگی های رفتاری را پشت سر بگذارند. چند نشانه دیگر نیز وجود دارد که نشان می دهد کودک شما ممکن است ADHD داشته باشد یا به آن مبتلا شود. بیایید در مورد آنها مفصل بحث کنیم.

درک ADHD

در حالی که این اختلال در هر سنی قابل تشخیص است، معمولا در دوران کودکی شروع می شود. با توجه به تشخیص آن، فرد مورد نظر باید قبل از ۱۲ سالگی علائم را داشته باشد. جنبه مهم دیگر این است که علائم باید بیش از یک تنظیم وجود داشته باشد. این بدان معناست که اگر کودکی در پیروی از دستورالعمل‌ها در مدرسه مشکل دارد و نمی‌تواند آنچه را که آموزش داده می‌شود درک کند، باید در خانه نیز همینطور باشد یا برعکس. با در نظر گرفتن این موضوع، ADHD را می توان به ۳ زیر گروه تقسیم کرد:

۱. ارائه عمدتاً بی توجه

اگر فردی به راحتی حواسش پرت می شود و بنابراین در تمرکز روی کارها یا فعالیت هایی مانند مکالمات طولانی یا سخنرانی مشکل دارد، می توانید آن را «بی توجه» در نظر بگیرید. آنها نمی توانند به دقت توجه کنند و به همین دلیل اشتباهات بی دقتی انجام می دهند. آنها حتی وقتی مستقیماً با آنها صحبت می کنید گوش نمی دهند و به نظر می رسد که در افکار آنها غرق شده اند. پیروی از دستورالعمل ها یا تکمیل کارهای محول شده برای آنها غیر ممکن به نظر می رسد. مدیریت زمان یکی دیگر از مسائلی است که منجر به برنامه ریزی سازماندهی نشده و مهلت های از دست رفته می شود. آنها از کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند، مانند تهیه گزارش یا تکمیل یک پروژه، اجتناب می کنند. حواس پرتی اطراف آنها باعث می شود چیزهای مهم دیگری مانند کارهای روزمره یا کارهای روزمره را از دست بدهند. آنها ممکن است فراموش کنند که تماس های شما را پاسخ دهند، قرار ملاقات ها را نگه دارند یا صورت حساب ها را پرداخت کنند. آنها همچنین نسبت به وسایل روزانه مانند کلید، کیف پول، تلفن همراه، عینک و غیره بی احتیاطی می کنند.

این نوع ADHD عمدتاً تشخیص داده نمی شود زیرا آسیب زیادی به اطرافیان وارد نمی کند. کودکان بی توجه به اشتباه علاقه کمی به مطالعه دارند و اغلب نادیده گرفته می شوند زیرا کلاس درس را مختل نمی کنند.

۲. ارائه عمدتاً بیش فعال/ تکانشی

حرکات زیاد مانند بی قراری با دست یا پا و حرف زدن بی وقفه از نشانه های بیش فعالی است. تکانشگری به عمل بدون فکر کردن به عواقب آن اشاره دارد.

اگر فردی نتواند برای مدت طولانی در یک مکان بنشیند و با دست ها یا پاها بیحرکت یا ضربه بزند، یا روی صندلی خود تکان بخورد، می تواند به عنوان “بیش فعال” یا “تکانشگر” در نظر گرفته شود. ممکن است به نظر برسد که آنها همیشه در حال حرکت هستند، گویی توسط یک موتور هدایت می شوند. آنها را می بینید که در حال دویدن یا بالا رفتن از جایی هستند که نه تنها نامناسب بلکه خطرناک است. بچه های بیش فعال عاشق صحبت کردن هستند و حتی نمی توانند فعالیت های اوقات فراغت را بی سر و صدا یا به تنهایی انجام دهند. سؤالات آنها هرگز تمام نمی شود و سؤال بعدی ممکن است حتی قبل از اینکه به سؤال قبلی پاسخ دهید ظاهر شود. آنها از انتظار برای نوبت خود متنفرند. این ممکن است مانند یک رفتار مزاحم به نظر برسد که در آن مکالمات، بازی‌ها یا فعالیت‌ها را قطع می‌کنند و زمانی که دیگران در حال صحبت کردن هستند با افکار و ایده‌های خود می‌پرند.

مطابق با پژوهشعلائم قطعی ADHD بیش فعال/ تکانشی احتمالاً تا زمانی که کودک به ۷ سالگی می رسد خود را نشان می دهد.

۳. ارائه ترکیبی

افراد مبتلا به ADHD ترکیبی علائم بی توجهی و بیش فعالی را نشان می دهند. اینها شامل به راحتی پرت شدن و تکانشی بودن و داشتن سطح فعالیت و انرژی بالاتر از حد متوسط ​​است.

اکنون که علائم ADHD را می‌دانید، تشخیص کودک یا بزرگسال مبتلا به ADHD آسان است، درست است؟ ممکن است در ابتدا بدون ابهام به نظر برسد، اما اگر دقت کنید، این علائم ممکن است تقریباً در همه کودکان تا حدودی وجود داشته باشد. پس چگونه بچه ها را از هم جدا کنیم؟ ما به آن خواهیم رسید، اما ابتدا، بیایید به ریشه ها بپردازیم، یعنی بدانیم که در واقع چه چیزی باعث ADHD می شود.

علل ADHD

علت دقیق ADHD هنوز ناشناخته است. با این حال، محققان پیشنهاد می‌کنند که تعدادی از عوامل ممکن است دلیل ابتلای کودک به ADHD باشد.

۱. ژن ها

علمی وجود دارد شواهد و مدارک که ADHD یک اختلال ژنتیکی است. مشخص شده است که بستگان نزدیک افراد مبتلا به این اختلال را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، توجه به این نکته مهم است که ADHD در افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری را ندارند نیز تشخیص داده شده است. این نشان می‌دهد که محیط یک فرد و ترکیبی از عوامل دیگر نیز می‌تواند بر ابتلای فرد به این اختلال تأثیر بگذارد.

۲. قرار گرفتن در معرض نوروتوکسین

قرار گرفتن در معرض سموم عصبی مانند سرب و آفت کش های ارگانوفسفره همچنین ممکن است علت ADHD در برخی افراد باشد. تحقیقات نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض سرب به طور بالقوه مرتبط است بی توجهی و بیش فعالی و تکانشگری.

۳. سیگار کشیدن، مصرف الکل و مصرف مواد مخدر

پژوهش نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض سیگار، الکل یا مواد مخدر قبل از تولد، خطر ADHD را در بین کودکان افزایش می دهد.

۴. آسیب مغزی

آسیب به لوب فرونتال یعنی قسمت جلویی مغز در هنگام زایمان یا در غیر این صورت یکی دیگر از دلایل ADHD است. این باعث ایجاد مشکلاتی در کنترل تکانه ها و احساسات می شود که می تواند به ADHD تبدیل شود.

۵. عدم تعادل شیمیایی

دوپامین یک ماده شیمیایی مغز است که واکنش های احساسی را تنظیم می کند. مسئول احساس لذت و پاداش است. مطالعات نشان می دهد که سطح دوپامین در افراد مبتلا به ADHD کمتر از سایرین است که این اختلال را ندارند و بنابراین آنها بیشتر به دنبال رضایت خود هستند. در ارتباط با این، پژوهش نشان می دهد که افراد مبتلا به ADHD ماده خاکستری کمتری در مغز خود دارند. ماده خاکستری به طور مستقیم با گفتار، تصمیم گیری، کنترل عضلات و خودکنترلی مرتبط است.

شناسایی ADHD

اگر مشکوک هستید که فرزندتان ADHD دارد، برای ارزیابی با پزشک مشورت کنید. یادداشت ها و مشاهداتی در مورد رفتار فرزندتان که نشان دهنده ADHD است را به آنها ارائه دهید. پزشک، بر اساس بینش شما، ممکن است کودک شما را به متخصص ADHD یا روانپزشک ارجاع دهد.

هیچ آزمایشی وجود ندارد که بتواند مشخص کند که آیا کودک شما مبتلا به ADHD است و علائم آن گاهی اوقات با سایر شرایط سلامت همپوشانی دارند یا خیر. تعدادی از شرایط پزشکی یا درمان آنها ممکن است علائم و نشانه هایی مشابه علائم ADHD ایجاد کند. برخی از مثال‌ها عبارتند از مشکلات یادگیری یا زبان، اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اضطراب، اختلالات تشنج، مشکلات بینایی یا شنوایی، اختلال طیف اوتیسم، مشکلات پزشکی یا داروهایی که بر تفکر یا رفتار تأثیر می‌گذارند، اختلالات خواب، آسیب مغزی و غیره. مهم است که برای تشخیص و درمان دقیق کودک خود با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

برای تشخیص ADHD، متخصص مراقبت های بهداشتی علائمی را که فرزند شما در ۶ ماه گذشته داشته است، ارزیابی می کند. آنها احتمالاً اطلاعاتی را از معلمان یا اعضای خانواده جمع آوری می کنند و ممکن است از چک لیست ها و مقیاس های رتبه بندی برای بررسی علائم استفاده کنند.

علاوه بر این، متخصصان مراقبت های بهداشتی از نسخه پنجم راهنمای تشخیصی و آماری استفاده می کنند. (DSM-5) توسط انجمن روانپزشکی آمریکا به عنوان دستورالعمل برای تشخیص ADHD. این استاندارد تشخیصی کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که افراد به درستی برای ADHD تشخیص داده شده و به طور مناسب درمان می شوند.

علاوه بر این، کودک شما ممکن است مجبور باشد تعدادی آزمایش برای بررسی وضعیت عصبی و روانشناختی خود برای تأیید ADHD انجام دهد. این آزمایش ها باید توسط یک متخصص اطفال یا ارائه دهنده سلامت روان با تجربه در تشخیص و درمان ADHD انجام شود.

آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• غربالگری تاریخچه پزشکی و اجتماعی فرزند و خانواده شما.
• آ معاینه بدنی و ارزیابی عصبی شامل غربالگری بینایی، شنوایی و مهارت های کلامی و حرکتی است.
• ارزیابی هوش، استعداد و مهارت های پردازشی. این ممکن است شامل ویژگی های شخصیتی نیز باشد. اگر کودک در سن مدرسه باشد، اغلب با نظر والدین و معلمان انجام می شود.
• اسکنی به نام سیستم کمک ارزیابی مبتنی بر EEG عصبی (NEBA) که امواج مغزی تتا و بتا را اندازه گیری می کند. نسبت تتا/بتا در کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD بیشتر از کودکان بدون آن است.

بر اساس نتایج عملکرد فرزند شما و اطلاعاتی که از طریق تحقیقات آنها جمع آوری شده است، پزشک یک برنامه درمانی مناسب برای کمک به کودک شما را توصیه می کند.

این ما را به یک سوال بسیار مهم می رساند. آیا این تنها کاری است که باید برای کمک به فرزندتان که از ADHD رنج می برد انجام دهید؟ نه. این در واقع آغاز تلاش ماست. سردرگم؟ اجازه بدهید توضیح دهیم.

وظایف والدین

فرزندپروری آسان نیست و بزرگ کردن کودک مبتلا به ADHD به همان اندازه چالش برانگیز است. با این حال، برای شما مهم است که شرایط خاص فرزندتان را درک کنید و بر اساس آن عمل کنید. صبر را به بهترین دوست خود تبدیل کنید. برای فرزند خود نمونه باشید. هر کاری را آنطور که می خواهید انجام دهید. خود را آرام نگه دارید و رفتاری متمرکز داشته باشید. منضبط باشید، یک برنامه را دنبال کنید و مطمئن شوید که سایر مراقبان نیز به روش شما پایبند هستند.

فرزند شما ممکن است اعتماد به نفس پایینی داشته باشد زیرا اشتباهات احمقانه ای مرتکب می شود و در پردازش اطلاعات مشکل دارد. حفظ اعتماد به نفس آنها را مسئولیت خود قرار دهید. با کودک خود به زبان ساده صحبت کنید. آهسته صحبت کنید و دستورالعمل ها را برای درک آسان آنها تجزیه کنید. به جای گفتن «برای مهمانی آماده شو» بگویید «لباس خود را برای شب انتخاب کنید و لباس بپوشید». هنگام صحبت با آنها ارتباط چشمی برقرار کنید. به رفتار خوب آنها پاداش دهید و آنها را تشویق کنید تا کارهای بیشتری انجام دهند.

در حالی که ADHD یک ناتوانی یادگیری نیست، می تواند بر عملکرد تحصیلی فرزند شما تأثیر بگذارد. سرش سر و صدا نکن مشکلات رفتاری و رفتاری همچنین در بین کودکان مبتلا به ADHD نسبت به کودکان بدون آن شایع تر است. این اختلالات ناشی از احساس سوءتفاهم توسط اطرافیانشان است. با وضع قوانین ساده و روشن برای فرزندتان روشن کنید که چه رفتاری قابل قبول است. هر گونه نقض باید عواقبی مانند تایم اوت یا از دست دادن امتیازات را به دنبال داشته باشد. فاصله زمانی باید نسبتا کوتاه باشد، اما به اندازه ای طولانی باشد که کودک شما بتواند کنترل خود را دوباره به دست آورد. ایده این است که رفتارهای خارج از کنترل را قطع و منتشر کنید. وقتی انگیزه های خود را کنترل می کنند، از آنها قدردانی کنید.

کارشناسان پیشنهاد می کنند که ورزش به کنترل تکانه ها و سایر مشکلات رفتاری در کودکان مبتلا به ADHD کمک می کند. کودک خود را برای انجام ورزش هایی مانند بسکتبال، فوتبال یا بدمینتون تشویق کنید. این نه تنها یک تمرین خوب خواهد بود، بلکه مهارت های اجتماعی مانند پیروی از قوانین و نوبت را به آنها آموزش می دهد. علاوه بر این، پژوهش نشان می دهد که گذراندن وقت در خارج از منزل می تواند به آرامش ذهن های بیش فعال کمک کند و ممکن است علائم ADHD را کاهش دهد.