پنج نشانه اعتیاد به مواد غذایی و نحوه برخورد با آن

خوردن یا سایر فعالیت‌هایی که به بقای ما کمک می‌کنند – مانند رابطه جنسی، تعامل اجتماعی و ورزش – همه توسط همان نوع انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز ما هدایت می‌شوند. دوپامین، سروتونین و اندورفین مسیرهای عصبی خاصی دارند که بر خلق و خوی ما تأثیر می گذارد و به ما احساس رضایت، هیجان، امنیت یا شادی می دهد.

• دوپامین در احساساتی مانند خواستن، ولع خوردن، انگیزه و یادگیری نقش دارد. من آن را جوهر «خواستن» می نامم و ما را به دنبال پاداش سوق می دهد.
• سروتونین با شادی، امنیت و آرامش مرتبط است. من آن را ماده «رضایت» می نامم که به ما احساس امنیت و رضایت می دهد.
• اندورفین ها در تسکین درد، کاهش استرس و تندرستی نقش دارند که می توانند به ما کمک کنند دوره های استرس یا درد را پشت سر بگذاریم. آن‌ها ما را بی‌حس می‌کنند و به ما کمک می‌کنند در زمان‌های سخت کنار بیاییم.

در حالی که برخی داروها تنها به یک انتقال دهنده عصبی متصل می شوند (مانند مواد افیونی که به اندورفین ها متصل می شوند)، تحقیقات نشان می دهد که شکر، کربوهیدرات های تصفیه شده و ترکیب چربی، شکر و نمک بر هر سه ماده تأثیر می گذارد و آزاد می کند. جای تعجب نیست که غذا اعتیاد آور است. این بر تمام انتقال دهنده های عصبی که به ما لذت، امنیت و رضایت می دهند، تأثیر می گذارد!

مواد هورمونی مانند لپتین و گرلین نیز به ما کمک می کنند تا با کنترل اشتها، مصرف غذا را تنظیم کنیم. اعتیاد به غذا می تواند بر این هورمون ها غلبه کند. اعتیاد به غذا زمانی اتفاق می‌افتد که لذت غذا به قدری بر شیمی مغز تسلط داشته باشد که بر انگیزه طبیعی ما برای ترک خوردن در زمانی که احساس سیری و سیری می‌کنیم غالب شود.

اعتیاد به غذا چیست؟

به طور خلاصه، مغز ما طوری طراحی شده است که از غذا به عنوان یک مکانیسم اساسی بقا احساس لذت کند. ما احتمالاً از غذاهای سرشار از چربی و قند لذت می بریم – که همچنین پرانرژی هستند – زیرا دریافت انرژی کافی به ما اطمینان می دهد که در زمان قحطی بقا خواهیم داشت. مکانیزمی که هزاران سال پیش بسیار مفید بود، اما امروزه بیشتر به ما آسیب می رساند، زیرا غذاهای پر انرژی و محرک همیشه در اطراف ما هستند.

در واقع، صنایع غذایی مدرن عمداً از سیستم‌های پاداش مغز ما سوءاستفاده می‌کنند که غذاهای فرآوری‌شده را تولید می‌کنند – به‌ویژه غذاهای فوق‌فرآوری‌شده سرشار از قند، کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده، چربی و نمک – که به نظر ما غیرقابل مقاومت هستند. آنها از مغزهای باستانی ما که برای زنده ماندن بیشتر از این نوع غذا می خواهند، پول زیادی به دست می آورند.

و برخی از ما بیشتر از دیگران مستعد این هستیم.

آنچه رفتار اعتیاد آور را متمایز می کند میزان تمایل فرد به خوردن این غذا و میزان ناتوانی در کنترل مصرف آن است. برخی از ما وسوسه می شویم و گاهی جای خود را به وسوسه می دهیم. دیگران در معرض خطر ابتلا به اعتیاد آشکار هستند.

حساسیت به وابستگی و جابجایی آن

چرا برخی دچار اعتیاد می شوند که آنها را به خوردن بیشتر از آنچه واقعا می خواهند سوق می دهد، در حالی که برخی دیگر می توانند مصرف خوراکی ها و غذاهای خاص خود را تنظیم کنند؟

مانند سایر گرایش‌های اعتیادآور، تحقیقات نشان می‌دهد که استعداد ابتلا به اعتیاد ترکیبی پیچیده از عوامل خطر است که شامل ژنتیک، تجربیات منفی دوران کودکی، قرار گرفتن در معرض محیط‌های استرس‌زا، آسیب‌های گذشته و شرایط سلامت روانی و سایر عوامل مستعدکننده است.

بسیاری از افرادی که اعتیاد به شکر یا مواد غذایی دارند، سابقه اعتیادهای دیگری مانند تنباکو یا الکل دارند. در واقع، برای مدت طولانی توصیه در جلسات الکلی های گمنام این بود که هر زمان که هوس نوشیدنی کردند، یک شیرینی بخورند.

جابجایی وابستگی یک خطر قریب الوقوع است. مطالعات نشان داده است که افراد چاق (که برخی از آنها به مواد غذایی اعتیاد دارند) که تحت عمل جراحی چاقی قرار می‌گیرند، در آینده در خطر ابتلا به اعتیاد به الکل یا سایر رفتارهای اعتیادآور هستند.

نتیجه‌گیری من، که به طور فزاینده‌ای توسط سایر متخصصان پزشکی اعتیاد پذیرفته می‌شود، این است که همه اعتیادها تظاهرات متفاوتی از یک اختلال اساسی سیستم پاداش مغز هستند. به همین دلیل است که تغییر از یک نوع اعتیاد به نوع دیگر بسیار رایج است.

زمانی که فرد دیگر قادر به پرخوری نباشد، مثلاً پس از جراحی چاقی، به مواد یا رفتارهای دیگر روی می آورد تا راه هایی برای ارضای سیستم پاداش مغز پیدا کند. به همین ترتیب، خطر اعتیاد به قند زمانی که فردی سیگار یا الکل را ترک می کند، افزایش می یابد.

درمان: چگونه بر اعتیاد به غذا غلبه کنیم

اگر بخش‌های قبلی این راهنما به شما احساس ناامیدی داده است، اکنون آن را تغییر می‌دهیم! زندگی بدون اعتیاد به غذا و شکر وجود دارد.

اولین قدم این است که با توجه به علائم ذکر شده در بالا تشخیص دهید که مشکل دارید. هنگامی که متوجه می‌شوید در سطح عصب‌شیمیایی در مغزتان چه می‌گذرد، می‌توانید درک کنید که چرا کنترل هوس‌ها و انگیزه‌های خود برای پرخوری – با وجود احساس سیری و با وجود اثرات منفی بر سلامتی- بسیار دشوار است.

قدم بعدی این است که صادقانه به خودتان اعتراف کنید که چه نوع غذاهایی را نمی توانید در حد اعتدال مصرف کنید. غذایی که احساس می کنید به آن میل دارید و نمی توانید آن را کنترل کنید. این غذای محرک شماست.

رایج ترین غذاهای محرک عبارتند از شکر و شیرینی، آرد تصفیه شده و کربوهیدرات ها و ترکیبی از شکر، کربوهیدرات های تصفیه شده، چربی و نمک.

تجربه من این است که اعتیاد به غذا اغلب به عنوان یک اعتیاد به قند شروع می شود که سپس از اعتیاد خفیف، متوسط ​​تا شدید پیشرفت می کند. در ابتدا، فردی که به غذا معتاد است، ممکن است فقط با شکر تحریک شود و ممکن است در کنترل مصرف شیرینی ها و شیرینی ها مشکل داشته باشد.

اما با گذشت زمان، افزایش قرار گرفتن در معرض قند می تواند منجر به مشکلاتی حتی در غذاهای غنی از کربوهیدرات شود که به سرعت در بدن به قند تبدیل می شود. هر چه فرد معتادتر شود، غذاهای متفاوتی وجود دارد که باعث پرخوری می شود.

یک اعتیاد جدی به مواد غذایی می تواند شامل انواع مختلفی از غذاهای حاوی غلات، لبنیات یا شیرین کننده ها باشد. شما همچنین می توانید به رفتار زیاد خوردن یا خوردن مداوم میان وعده معتاد شوید.

غذای محرک شما چیست؟ به طور کلی، این غذایی است که تنها یک لقمه در آن منجر به پرخوری یا سایر رفتارهای غذایی ناسالم می شود.

اجتناب از محرک ها بسیار مهم است

برای غلبه بر اعتیاد به غذا، من معتقدم موثرترین درمان حذف کامل غذا و رفتاری است که شما را تحریک می کند و از آن اجتناب کنید. متأسفانه، این حقیقت سخت است. افرادی که به مواد غذایی اعتیاد دارند نمی توانند اعتدال را تحمل کنند. همانطور که فردی که اعتیاد به الکل دارد می تواند بعد از کمتر از یک نوشیدنی دوباره عود کند، فردی که اعتیاد به غذا دارد می تواند حتی بعد از یک لقمه کوچک از غذای محرک خود مانند یک لقمه دسر یا یک تکه نان یا پیتزا کنترل خود را از دست بدهد.

با این حال، خبر خوب این است که پرهیز کامل از غذای محرک خاص شما می‌تواند سیستم پاداش مغز را بازنشانی کند و به شما رهایی دهد از هوس و وسواس غذا. اگرچه چند روز اول پرهیز از این غذاها می تواند بسیار سخت باشد، اما پاداش این است که شدت این هوس کاهش می یابد و حتی ممکن است به مرور زمان از بین برود. چه مدت می تواند طول بکشد؟ متأسفانه، هیچ پاسخی برای آن وجود ندارد – فردی است. برخی از افراد بعد از چند روز کمتر احساس هوس می کنند. برخی دیگر برای سال‌ها احساس روشن و خاموش شدن می‌کنند، مخصوصاً در موقعیت‌های استرس‌زا. اما می توانید یاد بگیرید که استراتژی هایی برای منحرف کردن این احساسات ایجاد کنید.

حذف کامل غذاهای محرک از محیط‌هایی که در آن هستید، مانند خانه و محل کار، اجتناب از مکان‌هایی که می‌دانید این غذاها یافت می‌شوند، مانند مناطق خاصی از خواربارفروشی، و نخوردن حتی یک لقمه از آن غذاها می‌تواند به شما کمک کند تحریک نشوید. چرخه اعتیاد دوباره

رژیم کتوژنیک می تواند کمک کند

یک رژیم کم کربوهیدرات یا رژیم کتوژنیک روشی مؤثر برای حذف محرک‌ترین مواد غذایی از رژیم غذایی شماست و در عین حال تمام مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت می‌کنید و سرشار از غذاهای سالم و خوشمزه هستید. مطالعات بر روی افراد مبتلا به اعتیاد به مواد غذایی که رژیم کتوژنیک را شروع کرده اند، کاهش قابل توجهی در علائم معمول اعتیاد از جمله هوس و عدم کنترل را گزارش می دهند.