در این مقاله انواع شیرین کننده های مصنوعی مورد تایید FDA ذکر شده است:
شیرین کننده های مصنوعی مورد تایید FDA :
ساخارین (Saccharin)
نام تجاری ساخارین عبارتند از Sweet & Low®، Sweet Twin®، Sweet’N Low® و Necta Sweet®
ساخارین ۲۰۰ تا ۷۰۰ بار شیرین تر از قند (ساکارز) است و هیچ کالری ندارد.
ساخارین دارای طعمی ناخوشایند تلخ یا فلزی است.
در ابتدا در سال ۱۸۷۹ میلادی کشف و استفاده شد. در حال حاضر ساخارین در نوشیدنی ها، آبمیوهها، در غذاهای فراوری شده و … یا بطور مستقیم به عنوان جایگزین شکر در پخت و پز یا استفاده جداگانه مورد استفاده قرار می گیرد.
در اوایل دهه ۱۹۷۰ در مطالعات، ساخارین با ایجاد سرطان مثانه در موشهای آزمایشگاهی مرتبط بود. وجود برچسب هشدار دهنده روی محصولات حاوی ساخارین ضروری بود.
در نتیجه مطالعات بیشتری درباره ساخارین صورت گرفته است. از آن به بعد، بیش از ۳۰ مطالعات انسانی نشان دادند که نتایج در موش صحرایی به انسان مربوط نمی شود و مصرف ساخارین برای مصرف انسان ها امن است. در سال ۲۰۰۰، برنامه ملی سم شناسی مؤسسات ملی سلامت به این نتیجه رسید که باید از ساخارین را از لیست مواد بالقوه سرطانزا حذف شود. محصولات حاوی ساخاراین دیگر نباید برچسب هشدار دهنده داشته باشند.
مصرف روزانه قابل قبول(ADI)
۱۵ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۱۵mg / kg bw / d)
آسپارتام (Aspartame)
نام های تجاری آسپارتام عبارتند از Nutrasweet®، Equal® و Sugar Twin®
کالری دارد، به همین دلیل جز شیرین کننده های مغذی دسته بندی می شود. اما به دلیل آن که حدود ۲۰۰ بار شیرینتر از قند است، مقدار مصرف آن بسیار کم و کالری دریافتی از آن نیز ناچیز است.
FDA در سال ۱۹۸۱ برای استفاده، تحت شرایط خاص، به عنوان یک شیرین کننده در آدامس، استفاده سر میز غذا، غلات آماده صبحانه و در سایر غذاها (مانند نوشیدنی ها، قهوه و چای فوری، ژلاتین، پودینگ ها، محصولات لبنی و چاشنیها) تایید کرد. در سال ۱۹۸۳ استفاده از آسپارتام در نوشیدنی های گازدار تأیید شد و در سال ۱۹۹۶ FDA آن را برای استفاده به عنوان “شیرین کننده عمومی” تأیید کرد.
در گرما با ثبات نیست و شیرینش را هنگام گرم شدن از دست می دهد، بنابراین به طور معمول در محصولات پخته استفاده نمی شود.
آسپارتام یکی از موادی است که تحقیقات زیادی روی ان شده است. بیش از ۱۰۰ مطالعه در زمینه ایمنی آن انجام شده است.
پس از آزمایش های متعدد نشان داده شد که باعث ایجاد سرطان یا سایر عوارض جانبی در حیوانات آزمایشگاهی نمی شود.
یک مطالعه در سال ۲۰۰۵ نشان داد که دوزهای بسیار بالای آسپارتام باعث ایجاد لنفوم و لوسمی در موش صحرایی می شود. اما پس از مرور این تحقیق، FDA نقاط ضعف بسیاری را در آن مشخص کرد و نتیجه گیری قبلی خود را مبنی بر اینکه آسپارتام در خطری ندارد را تغییر نداده است. در سال ۲۰۰۵، برنامه ملی سم شناسی گزارش داد که آسپارتام باعث ایجاد تومور در دو نوع از موشهای اصلاح شده ژنتیکی نمی شود.
در سال ۲۰۰۶، داده های انسانی روی بیش از نیم میلیون فرد، نشان داد؛ افزایش مصرف نوشیدنی های حاوی آسپارتام با افزایش لنفوم، لوسمی یا سرطان مغز همراه نبود.
در یک مطالعه مروری نیز در سال ۲۰۱۳ شواهد اپیدمیولوژیک نشان داد که ارتباطی بین استفاده از آسپارتام و خطر ابتلا به سرطان وجود ندارد.
دانشمندان FDA اطلاعات علمی مربوط به ایمنی آسپارتام در غذاها را مرور کرده اند و نتیجه گرفتند که در شرایط خاصی برای جمعیت عمومی ایمن است. با این حال، در افراد مبتلا به بیماری ارثی نادر شناخته شده به عنوان فنیل کتونوری (PKU) که نقص در متابولیسم فنیل آلانین است، بایستی مصرف نشود. چرا فنیل آلانین جزء آسپارتام است. برچسبهای غذای حاوی آسپارتام و نوشیدنی باید حاوی یک پیام باشد که افراد با PKU را مطلع سازد که این محصول حاوی فنیل آلانین است.
آسپارتام ۴ کالری در گرم انرژی دارد. آسپارتام در اثر حرارت طولانی مدت، ناپایدار است و بنابراین نمی تواند در پخت استفاده شود. این همچنین در مایعات، در طی زمان نگهداری تجزیه می شود.
آسپارتام یک دی پپتید است از دو اسید آمینه اسید آسپارتیک و فنیل آلانین که بشکل صنعتی تولید می شود. پس از مصرف خوراکی، آسپارتام به اجزای طبیعی باقی مانده، از جمله آسپارتیک اسید، فنیل آلانین، متانول و محصولاتی از قبیل فرمالدئید، اسید فرمیک و دیکتوپپیرازین تجزیه می شود. هر کدام از آنها پس از آن متابولیزه می شوند، درست همانطور که از منابع دیگر رژیم گرفته شده است و در رژیم های غذایی طبیعی مصرف می شوند.
حداکثر مصرف روزانه قابل قبول (ADI)
۵۰ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۵۰mg / kg bw / d)
آسه سولفام پتاسیم (Acesulfame potassium)
بر روی برچسب غذا به عنوان acesulfame K، acesulfame potassium یا Ace-K موجود است.
آسه سولفام پتاسیم تحت نام تجاری Sunett® و Sweet One® فروخته می شود.
تقریبا ۲۰۰ برابر شیرین تر از شکر است و اغلب با شیرین کننده های دیگر ترکیب می شود.
با روشهای شیمیای تولید می شود. در بدن انسان متابولیزه نمی شود؛ بنابراین کالری ندارد و بر میزان مصرف پتاسیم خون، با وجود محتوای پتاسیم آن، تاثیر نمی گذارد.
FDA آسه سولفام پتاسیم را برای استفاده در غذاها و نوشیدنی خاصی در سال ۱۹۸۸ تأیید کرد و در سال ۲۰۰۳ آن را به عنوان یک شیرین کننده عمومی در غذا، به جز گوشت و مرغ، تحت شرایط خاصی تأیید کرد. در گرما با ثبات است، به این معنی که شیرینی خود را حتی زمانی که در دمای بالا در طول پخت، حفظ می کند، بنابراین به عنوان یک جایگزین شکر در محصولات پخته مناسب می کند.
آسه سولفام پتاسیم معمولا در دسر های یخ زده، آب نبات، نوشیدنی ها و محصولات پخته شده استفاده می شود. بیش از ۹۰ مطالعه از ایمنی آن حمایت می کند.
مصرف روزانه قابل قبول (ADI)
۱۵ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۱۵mg / kg bw / d)
سوکرالوز (Sucralose)
تحت نام تجاری Splenda® به فروش می رسد.
ساکرالوز حدود ۶۰۰ برابر شیرین تر از شکر است.
اگر چه سوکرالوز از قند (سوکروز) ساخته شده است، بدن انسان آن را به عنوان یک قند تشخیص نمی دهد و آن را متابولیزه نمی کند، بنابراین کالری ندارد. بخش عمده ای از سوکرالوز به طور مستقیم در مدفوع دفع می شود؛ در حالی که ۱۱ تا ۲۷ درصد از آن جذب می شود. مقدار جذب شده از دستگاه گوارش از جریان خون توسط کلیه ها خارج می شود و از طریق ادرار حذف می شود. سوکرالوز سمی نیست.
FDA سوکرالوز را برای استفاده در ۱۵ دسته غذا در سال ۱۹۹۸ و برای استفاده به عنوان یک شیرین کننده عمومی برای غذاها در سال ۱۹۹۹ تحت شرایط خاصی تأیید کرد. سوکرالوز یک شیرین کننده عمومی است که می تواند در غذاهای مختلف از جمله محصولات پخته، نوشیدنی، آدامس، ژلاتین و دسرهای لبنی منجمد یافت شود. در گرما با ثبات است، به این معنی که شیرین آن حتی در دمای بالای پخت، حفظ می کند، بنابراین به عنوان یک جایگزین شکر در محصولات پخته مناسب می کند.
سوکرالوز به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته و در بیش از ۱۱۰ مطالعات ایمنی بررسی شده است.
در سال ۲۰۱۶، آزمایشگاه مشابهی که مطالعه ای که آسپارتام را انجام داد، که در بالا مورد بررسی قرار گرفت ، افزایش شیوع سلولهای سرطانی خون ا در موشهای نر با دوز بالا سوکرالوز گزارش کرد. با این حال، مثل مطالعات آسپارتام، FDA بعلت علل نقص علمی در مورد نتایج گزارش شده، این گزارش را تایید نکرد.
مصرف روزانه قابل قبول (ADI)
۵ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۵mg / kg bw / d)
نئوتام (Neotame)
تحت نام تجاری Newtame® فروخته می شود.
تقریبا ۷،۰۰۰ تا ۱۳،۰۰۰ بار شیرین تر از قند است.
FDA برای استفاده در شیرین کننده ها و طعم دهنده در غذاها (به جز گوشت و مرغ)، در سال ۲۰۰۲ تحت شرایط خاصی، تایید کرد. در حرارت پایدار است.
در تعیین ایمنی نوتام، FDA اطلاعاتی را از بیش از ۱۱۳ مطالعۀ حیوانی و انسانی که برای شناسایی اثرات بالقوه سمی آن، از جمله اثرات بر سیستم ایمنی بدن، سیستم تولید مثل و سیستم عصبی بررسی شده است.
مصرف روزانه قابل قبول (ADI)
۰.۳ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۰.۳mg / kg bw / d)
ادونتام (Advantame)
تقریبا ۲۰،۰۰۰ بار شیرین تر از قند است.
FDA برای استفاده بعنوان شیرین کننده و طعم دهنده در غذاها (به جز گوشت و مرغ) در سال ۲۰۱۴تایید کرده است و چون به حرارت مقاوم است به عنوان جایگزین قند در محصولات پخته مناسب است.
در تعیین ایمنی ادونتام، FDA داده های۳۷ مطالعه روی حیوانات و انسان ها برای شناسایی اثرات سمی ، از جمله اثرات بر سیستم ایمنی، سیستم های تولید مثل و رشد و سیستم عصبی بررسی کرد. FDA نیز تحقیقات فارماکوکینتیک و سرطان زایی، و همچنین چند مطالعه اکتشافی و غربالگری دیگر را مورد بررسی قرار داد.
مصرف روزانه قابل قبول (ADI)
۳۲.۸ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۳۲.۸mg / kg bw / d)
گلیکوزیدهای استویول (Steviol glycosides)
گلیکوزیدها استویول جزء طبیعی برگ های گیاه برتونی Stevia rebaudiana) Bertoni) است. این گیاه که بومی آمریکای جنوبی است و معمولا به عنوان استویا شناخته می شود. با وجود اینکه بشدت تصفیه می شود، بعضی؛ از آنجا که منشاء گیاهی دارد، در شیرین کننده های طبیعی دسته بندی می کنند.
استویا شیرین کننده غیر مغذی است و ۲۰۰ تا ۴۰۰ برابر شیرین تر از قند است.
FDAبرای استفاده از خلوص بالا (حداقل ۹۵ درصد خلوص) استیوول گلیکوزیدها از جمله Rebaudioside A (Reb A)، Stevioside، Rebaudioside D، و یا ترکیب مخلوط استویول گلیکوزیدها را تایید کرده است.
استفاده از عصاره استویا و استویا خام مورد تایید نیست و واردات آنها به آمریکا برای استفاده از آن به عنوان شیرین کننده مجاز نیست.
حداکثر مصرف روزانه قابل قبول (ADI)
۴ میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در روز (۴mg / kg bw / d)
عصاره میوه Hang Guo Luo Han Guo
عصاره میوه Siraitia Siraitia grosvenorii Swingle (SGFE) حاوی موگروزیدهایی (mogrosides) است ، که به عنوان مواد شیرین کننده غیر تغذیه ای باعث ایجاد طمع شیرین می شوند.
بسته به محتوای آن، ۱۰۰ تا ۲۵۰ بار شیرین تر از شکر است.
Siraitia grosvenorii Swingle، که معمولا به نام Luo Han Guo شناخته می شود یا میوه ی راهب، گیاهی است که بومی جنوب چین است.
FDA هنوز آن را تایید نکرده است اما در حال بررسی است.
آیا شیرین کننده هایی وجود دارد که در حال حاضر توسط FDA در آمریکا ممنوع است، اما در کشورهای دیگر استفاده می شود؟
بله سیکلامات (Cyclamates)و نمک های آن (مانند سیکلامات کلسیم ، سیکلامات سدیم، سیکلامات منیزیم و سیکلامات پتاسیم) در حال حاضر در ایالات متحده ممنوع است.
برگ و عصاره های خام استویا تحت هشدار واردات قرار می گیرند و همچنین برای استفاده به عنوان شیرین کننده ها مجاز نیستند.
مردم به قصد کاهش دریافت قند و کالری رژیم غذایی خود، ممکن است به شیرینی کننده های مصنوعی یا جایگزین های قند روی می آورند.
هم مصرف کنندگان و هم تولید کنندگان مواد غذایی علاقه مند به شیرین کننده های جایگزین اند.
شیرین کننده های جایگزین های قند در انواع غذاها و نوشیدنی هایی که به صورت “بدون قند” یا “زیرو” یا “رژیمی” به فروش می رسند، استفاده می شوند.
اینها را می تواند در دو دسته طبیعی و مصنوعی دسته بدنی کرد. شیرین کننده های مصنوعی در طبیعت وجود ندارند اما بطور شیمیایی تولید می شوند.
در دسته بندی دیگر بر اساس محتوای کالری به دو دسته مغذی و غیر مغذی طبقه بندی می شوند.یک رژیم غذایی بسیار کمتر از آن است.
شیرین کننده های مغذی
تمام قندها را شامل می شود که تمام آنها ۴ کیلوکالری در هر گرم انرژی دارند. شامل:
ساکاروز، که یک کربوهیدرات در شکر، قند، شکر نیشکر، شکر قهوه ای است. قندی است که در ملاس وجود دارد و شامل ۵۰٪ گلوکز و ۵۰٪ فروکتوز است.
فروکتوز، یا قند میوه نوعی قند در بسیاری از گیاهان است. شیرین تر از سوکروز است و بنابراین بیشتر به عنوان یک شیرین کننده استفاده می شود.
دکستروز ، نام دیگر گلوکز است.
قند ذرت، همچنین به عنوان شربت ذرت نیز شناخته شده است، این قند از ذرت گرفته می شود و دارای گلوکز بالایی است.
شربت ذرت با فروکتوز بالا (HFCS)،شیرین تر از ساکاروز است و معمولاً به نوشیدنی ها و نوشابه ها اضافه می شود.
مالتوز، مالتوز یک قند قوی است که در مالت و آبجو یافت می شود. از ۲ مولکول گلوکز تشکیل شده است.
عسل، عسل از ۳۵٪ گلوکز و ۴۰٪ فروکتوز تشکیل شده است.
قندهای الکلی
برخلاف نامشان حاوی الکل نیستند. اینها نوعی کربوهیدراتی به نام “پلی اول” هستند که به عنوان شیرین کننده های جایگزین در مواد غذایی استفاده می شوند.
در واقع آنها قند نیستند. از این رو غذاهایی که حاوی قندهای الکلی اند اغلب به عنوان “بدون قند” شناخته می شوند. اما آنها کالری دارند، آنها به راحتی به گلوکز در کبد تبدیل می شوند، به ویژه هنگامی که قند خون بالا است و عدم تحمل کربوهیدرات وجود دارد.
قندهای الکلی ، به عنوان جایگزین های قند قابل استفاده هستند. نمونه های آن شامل سوربیتول ، زایلیتول ، لاکتیتول ، مانیتول ، اریتریتول و مالتیتول است. شیرینی قندهای الکلی از ۲۵٪ تا ۱۰۰٪ متفاوت است. قندهای الکلی کالری کمی پایین تر از قندها دارند و باعث پوسیدگی دندان نمی شوند و یا باعث افزایش ناگهانی قند خون نمی شوند. آنها در درجه اول برای شیرین کردن آب نبات ها ، کوکی ها و آدامس های بدون قند استفاده می شوند.
با این حال، آنها همچنین می توانند به چربی تبدیل شوند و اگر به مقدار زیاد خورده شوند، می توانند باعث افزایش وزن شوند.
آنها همچنین دارای اثرات ملین در صورت مصرف بیش از حد هستند. از آنجا که الکلهای قندی تا حدی در مقابل هضم مقاوم هستند ، مانند فیبر رژیم غذایی عمل می کنند. آنها همچنین نوعی FODMAP هستند که ممکن است باعث ناراحتی و نفخ معده در برخی افراد شوند.
قندهای الکلی ممکن است باکتریهای مفید موجود در روده شما را تغذیه کنند و دارای یک اثر پریبیوتیک مانند فیبر رژیم غذایی داشته باشند.
انواع قندهای الکلی
سوربتول، این شیرین کننده از گلوکز مشتق شده و ۶۰٪ شیرینی ساکاوز دارد.
زیلیتول، شیرینی ان به اندازه ساکاروز است. زایلیتول به دلیل تأثیرات مفید آن بر سلامت دندان مشهور است و کاملاً مورد مطالعه قرار گرفته است . در حقیقت ، باکتری های بد دهان از زایلیتول تغذیه می کنند اما قادر به متابولیسم آن نیستند ، بنابراین در نهایت باعث مهار رشد آنها می شود.
البته زایلیتول ، اریتریتول و سوربیتول در سلامت دندان مفید اند. اما زایلیتول بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته است ، اما برخی شواهد نشان می دهد که اریتریتول موثرتر است.
ایزومالت، ترکیبی از ساکارز، این قند الکلی حدود ۶۰٪ شیرینی ساکارز دارد.
مانیتول، حدود ۷۰٪ شیرینی ساکارز دارد.
هیدرولیزاتهای نشاسته هیدروژنه (HSH)، حاصل از ذرت، گندم یا نشاسته سیب زمینی، این شیرینی ها بین ۴۰٪ تا ۹۰٪ ساکارز دارند.
شیرین کننده های غیر مغذی چه هستند؟
این مواد از خود قند خیلی شیرین تر و تقریبا بدون کالری هستند.
شیرین کننده های غیر مغذی که به شیرین کننده های مصنوعی معروف اند، شامل موادی از چندین کلاس شیمیایی متفاوت اند که باعث تحریک گیرندههای چشائی زبان می شوند و معمولا ۳۰ تا ۲۰۰۰۰ بار از قند شیرین تر اند.
استفاده از شیرین کننده های مصنوعی
شیرین کننده های مصنوعی به طور گسترده ای در غذاهای فرآوری شده مورد استفاده قرار می گیرند، از جمله:
نوشابه، پودرهای تهیه نوشیدنی و سایر نوشیدنی ها
محصولات پخته شده
آب نبات
پودینگ
مواد غذایی کنسرو شده
مربا و ژله
محصولات لبنی
حتی می توانند در پخت یا پخت و پز در منزل استفاده شوند.
مزایای سلامتی ممکن است از شیرین کننده های مصنوعی
شیرین کننده های مصنوعی باعث خراب شدن دندان نمی شوند.
کنترل وزن. شیرین کننده های مصنوعی تقریبا بدون کالری هستند. در مقابل، یک قاشق چای خوری شکر که حدود ۱۶ کالری دارد (مثلاً یک قوطی کولا با ۱۰ قاشق چای خوری شکر اضافه شده حدود ۱۶۰ کالری دارد)، بنابراین تفاوت زیادی در دریافت کالری ایجاد می کند.
اگر شما در حال تلاش برای کاهش وزن یا جلوگیری از افزایش وزن هستید، محصولاتی که با شیرین کننده های مصنوعی شیرین شده اند، ممکن است یک گزینه جذاب باشند، اگر چه اثربخش بودن آنها برای کاهش وزن در درازمدت مشخص نیست.
دیابت. شیرین کننده های مصنوعی کربوهیدرات ندارند. بنابراین بر خلاف قند، شیرین کننده های مصنوعی سطح قند خون را افزایش نمی دهند.
اگر دچار دیابت هستید قبل از استفاده از هر جایگزین قند از دکتر یا متخصص تغذیه خود مشورت بگیرید.
نگرانی های احتمالی سلامت شیرین کننده های مصنوعی
شیرین کننده های مصنوعی برای دهه ها به شدت مورد توجه قرار گرفته اند.
منتقدان شیرین کننده های مصنوعی می گویند که آنها انواع مشکلات بهداشتی، از جمله سرطان را ایجاد می کنند. این به علت مطالعاتی است که در دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت، که نشان داد؛ شیرین کننده مصنوعی ساخاراین با سرطان مثانه در موش آزمایشگاهی ارتباط دارد. با توجه به این مطالعات ، روی لیبل مواد حاوی ساخارین، علامت اخطاری است که “ممکن است برای سلامتی شما خطرناک باشد”.
از آنجایی که تومورهای مثانه در موش صحرایی ناشی از مکانیسمهای مثل انسان نیستند و به دلیل وجود شواهد واضحی مبنی بر اینکه ساخارین باعث ایجاد سرطان در انسان ها نمی شود، ساخارین در سال ۲۰۰۰ از موادسرطان زا حذف شده است.
اما بر اساس نظر موسسه ملی سرطان و سایر سازمان های بهداشتی، هیچ شواهد علمی وجود ندارد که هیچ یک از شیرین کننده های مصنوعی که برای استفاده مورد تایید قرار گرفته اند؛ باعث سرطان یا سایر مشکلات جدی در سلامتی می شود.
مطالعات متعدد نشان می دهد که شیرین کننده های مصنوعی در مقادیر محدود حتی برای زنان باردار ایمن هستند. در نتیجه، برچسب هشدار دهنده برای ساخارین کاهش یافت.
شیرین کننده های مصنوعی توسط اداره غذا و دارو آمریکا (FDA) به عنوان مکمل های غذایی کنترل می شوند و قبل از اینکه برای فروش عرضه شوند، باید توسط FDA بررسی و تایید شوند.
گاهی اوقات FDA ماده ای را “به طور کلی امن” ارزیابی می کند (GRAS). این مواد در صورتی تعریف می شوند که هر یک از این معیارها را برآورده کند:
-متخصصان واجد شرایط بر اساس اطلاعات علمی، مواد را برای استفاده ایمن می دانند.
-مواد دارای تاریخچه ای طولانی مصرف در رژیم غذایی دارند به طور کلی ایمن در نظر گرفته می شوند.
FDA یک مقدار مصرف قابل قبول (ADI) برای هر شیرین کننده مصنوعی تعریف کرده است. ADI حداکثر مقدار قابل اطمینان است که در هر روز می توان مصرف کند. ADI ها در سطح بسیار محافظه کارانه ارائه می شوند. و مصرف معمول در یک رژیم غذایی بسیار کمتر از آن است.
آیا شیرین کننده های مصنوعی بی خطر اند؟
این شیرین کننده های مصنوعی یا غیر مغذی که کم کالری (یا بدون کالری) هستند برای استفاده به ظاهر بی خطر هستند، چرا که فقط طمع شیرینی را بدون دریافت کالری می دهند و ادعا می شود جذب بدن نمی شوند، و به افرادی که نمی توانند از مواد غذایی شیرین اجتناب کنند، امکان انتخاب و مصرف غذاهای شیرین را می دهند.
با این حال، اگر چه شیرین کننده های مصنوعی دریافت کالری را از قند محدود می کنند، اکثر آنها ممکن است اثرات مفیدی نداشته باشند. نگرانی هایی در خصوص احتمال افزایش خطر ابتلا به سرطان و دیابت ناشی از مصرف شیرین کننده های مصنوعی وجود دارد.
گفته شده بیش از ۶۰۰۰ محصول غذایی در سرتاسر جهان حاوی شیرین کننده های مصنوعی اند. گزارش شده، بیش از ۳۰ درصد از آمریکایی ها روزانه شیرین کننده های مصنوعی مصرف می کنند و این در حال افزایش است.
چاقی یک چالش عمده بهداشت عمومی است که باعث افزایش بروز انواع بیماریها از جمله دیابت نوع ۲ و بیماری های قلبی می شود. از آنجا که افزایش مصرف قندها یکی از عوامل افزایش چاقی است؛ مصرف شیرین کننده های جایگزین قند که کالری ندارند بیشتر شده است.
اما از آنجا که هنوز چاقی شیوع دارد، محققان پیشنهاد کرده اند که این شیرین کننده ها ممکن است، روی متابولیسم گلوکز، میکروبهای روده و مکانیسمهای کنترل اشتها اثر داشته باشند.
علاوه بر این، مطالعات روی حیوانات گزارش داده اند که مصرف مداوم شیرین کننده ها سبب افزایش مصرف مواد غذایی، افزایش وزن و چاقی می شود.
نظر آکادمی تغذیه و رژیم غذایی (Academy of Nutrition and Dietetics) این است که شیرین کننده های مصنوعی می توانند به کاهش مصرف انرژی برای مدیریت وزن یا قند خون کمک کنند. با این حال، مصرف آنها در بعضی مطالعات با افزایش وزن و چاقی همراه بوده است.
شیرین کننده های مغذی و غیرمغذی مطالعات چه می گویند؟
نگرانی های بی خطر بودن آنها، هم در مطالعات اپیدمیولوژیک بزرگ و همچنین مطالعات فیزیولوژیکی کوچک در انسان دیده شده است.
در یک گزارش مروری در سال ۲۰۱۷ میلادی که روی ۷ مطالعه مداخله ای (با ۱۰۰۳ شرکت کننده؛ و با متوسط پیگیری ۶ ماهه) و ۳۰ مطالعه کوهورت (با ۴۰۵۹۰۷ شرکت کننده؛ و با متوسط پیگیری ۱۰ ساله) آنالیز انجام شد. نتیجه به این صورت بود:
شیرین کننده های مصنوعی در مطالعات مداخله ای اثر معنی داری بر وزن، دورکمر و شاخص توده بدنی نداشتند.
اما در مطالعات کوهورت، مصرف آنها با افزایش معنی دار در شاخص توده بدنی، دور کمر، شیوع چاقی، فشار خون بالا، سندرم متابولیک، دیابت نوع ۲ و بیماریهای قلبی عروقی همراه بود.
در مطالعات فیزیولوژیک شیرین کننده های مصنوعی آسپارتام و سوکرالوز در مقایسه با استویا با هیپرگلیسمی (افزایش قند خون) بعد از غذا ارتباط داشته است. افزایش سطح انسولین بعد از مصرف شیرین کننده های مصنوعی نشان می دهد که شیرین کننده های مصنوعی ممکن است باعث تغییری غیر طبیعی در متابولیسم بدن شوند.
در یک متا آنالیز بزرگ دیگر روی مطالعات آینده نگر (۱۷ مطالعه کوهورت با ۳۸۲۵۳ فرد) نشان داد که شیرین کننده های مصنوعی با خطر دیابت نوع دو همراه بودند.
علاوه بر قند خون و چاقی؛ همچنین دانشمندان در مورد رابطه بین شیرین کننده ها با ابتلا به بیماریهای لنفوم، لوسمی، سرطان مثانه و مغز، سندرم خستگی مزمن، پارکینسون، آلزایمر، مولتیپل اسکلروز، اوتیسم و لوپوس سیستمیک نگران اند.
چگونه شیرین کننده های مصنوعی چاق می کنند؟
نظریه هایی وجود دارد که می گویند شیرینی های مصنوعی نیز می توانند به یک اعتیاد تبدیل شوند. اینها تا ۲۰۰۰۰ برابر شیرین تر از قند هستند. با گذشت زمان، مصرف این شیرین کننده های مصنوعی ممکن است جوانه های چشایی زبان را تغییر دهند و منجر به کاهش حساسیت به غذاهای شیرین شود.
غذاهای مغذی از قبیل میوه ها و سبزیجات بی مزه می شوند، و فرد به جای آنها، این شیرین کننده ها و کربوهیدرات بیشتری مصرف می کند. در نتیجه، خطرات کمبود مواد مغذی و افزایش وزن افزایش می یابد.
از سوئی دیگر وقتی بی خطر بودن این شیرین کننده ها اعلام می شود مردم شاید فکر کنند محصولاتی که حاوی این مواد هستند بدون کالری و سالم اند؛ و درمصرف آنها زیاده روی کنند. درصورتیکه غذاهای فرآوری شده عمدتأ حاوی کالری و یا ناسالم اند.
مشکل کار در کجاست؟
گفته شده است FDA برای تأیید مصرف یک ماده غذایی، اغلب بر روی اثرات و سمی بودن کوتاه مدت متمرکز است. در صورتیکه باید اثرات بر باروری، تولید مثل، رشد جنین، تراتوژنیک بودن، سرطان زایی، جهش زایی، اثرات بر سیستم عصبی، سیستم قلبی عروقی و سایر اندام ها نیز در مصرف طولانی مدت بررسی شود.
مطالعات انجام شده، محدود و ناقص هستند و حتی با نتایج متفاوت؛ بنابراین هنوز دانشمندان بر سر اینکه این شیرین کننده ها، در صورت مصرف طولانی مدت بی خطر هستند به توافق کامل نرسیده اند. مطالعات عمدتاً با حجم نمونه کم، زمان کوتاه و همراه با اثرات عوامل مخدوشگر بوده اند.
در حقیقت انجام مطالعات طولانی مدت و دقیق روی شیرین کننده دشوار است. چرا که بررسی ارزیابی اپیدمیولوژیک یا ارزیابی خطر نیاز به برآورد دقیق مصرف شیرین کننده در جمعیت دارد که این کار مشکلی است. گفته شده بیش از ۶۰۰۰ محصول غذایی در سرتاسر جهان حاوی شیرین کننده های مصنوعی اند.
صنعت تولید شیرین کننده ها در جهان بسیار پردرآمد است و ممکن است در نتایج مطالعات تأثیر گذار بوده اند. بسیاری از مطالعات در مورد ایمنی محصولات، توسط شرکت هایی انجام شده که این محصولات را تولید می کنند.
همچنین مصرف روزانه قابل قبول برای مواد افزودنی غذایی اغلب بر اساس داده های حاصل از مدل های حیوانی تحت عنوان “هیچ اثرات جانبی مشاهده نشده” درصورت مصرف روزانه است.
افرادی که ممکن است بیشتر آسیب ببینند:
جمعیت های حساس شامل افراد دیابتی، کودکان، زنان باردار، مادران شیرده و افرادی که دارای خطر تشنج یا ابتلا به میگرن می باشند، هستند. تمرکز بر کودکان مهم است زیرا مصرف بیشتری نسبت به هر کیلوگرم وزن بدن دارند.
نظر FDA
FDA دارای فهرستی از شیرین کننده های مصنوعی تایید شده است که به عنوان شیرین کننده های با شدت بالا نیز شناخته می شوند، که برای استفاده به عنوان مواد غذایی مورد تایید قرار می گیرند.
اینها شامل ساخارین، آسپارتام، پتاسیم آسه سولفام، سوکرالوز، نئوتام، ادونتام و استویا هستند. همه اینها برچسب GRAS (به طور کلی بی خطر از نظر FDA) دارند.
FDA آنها را کاملاً بی خطر اعلام کرده است؛ و فقط گفته کسانی که دارای فنیل کتونوری هستند، باید از مصرف آسپارتام خودداری کنند.
با این وجود انجمن تغذیه آمریکا معتقد است که کودکان زیر ۲ سال، زنان باردار و زنان شیرده باید از شیرین کننده های مصنوعی استفاده نکنند، حتی اگر FDA آنها را بی خطر می داند.
چه محصولات و غذاهایی حاوی شیرین کننده های مصنوعی هستند؟
بسیاری از محصولات فرآوری شده حاوی این شیرینی کننده های مصنوعی اند:
آدامس، نوشیدنی ها، محصولات لبنی، سس گوجه فرنگی، دسر، آب نبات، ژلاتین، خمیر دندان، دهانشویه، ماست، مکمل ها، ویتامین های کودکان، داروها، غلات صبحانه ، اسنکها، سوپ ها و شیرینی ها .
وجود این مواد در مواد غذایی برای مصرف کننده، به راحتی از روی برچسب غذایی تشخیص داده نمی شوند.
خلاصه
محققان خود در مورد شیرین کننده های مصنوعی اختلاف نظر دارند.
اما باید بدانید شیرین کننده های مصنوعی نه تنها هیچ خاصیتی ندارند و اثر معنی داری بر کنترل وزن و قند خون ندارند، ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشند است. توصیه به مصرف آنها نمی شود.
بنابراین هیچ ضرورتی به مصرف آنها نیست. بجای آن فعالیت بدنی (ورزش) مناسب و تغذیه صحیح زیر نظر مشاور تغذیه، معقول ترین و اثرگذارترین توصیه موجود می باشد.
آیا شیرین کننده های کم کالری یا بدون کالری بر قند خون اثر می گذارند؟
شیرین کننده های کم کالری یا بدون کالری که شامل شیرین کننده های طبیعی و مصنوعی هستند اغلب به عنوان جایگزین قندها در مواد غذایی و نوشیدنی ها مورد استفاده قرار می گیرند و برای افرادی که دیابت یا اضافه وزن دارند، گزینه های مناسبی هستند.
با وجود ارزیابی گسترده در مورد بی خطری این ترکیبات توسط نهادهای نظارتی، و تایید ۶ شیرین کننده توسط FDA هنوز بحث های زیادی در مورد اثرات احتمالی و زیان آور مصرف این شیرین کننده ها بر سلامتی وجود دارد.
عمده نگرانی های موجود عمدتاً بر اساس مطالعاتی بوده که روی حیوانات و بررسی هایی که بصورت مشاهده ای در انسان انجام شده می باشد، که دیده شده ممکن است مصرف شیرین کننده های کم کالری یا بدون کالری خطرات بیماری متابولیک، به ویژه چاقی و دیابت نوع ۲ را افزایش دهد.
اثر شیرین کننده ها بر قند و انسولین
یک دلیل مطرح بروز بیماری های متابولیک ناشی از مصرف این شیرین کننده های جایگزین قند؛ احتمال تحریک مکانیسم های پاسخ دهنده به محرک های شیرین و گلوکز یعنی افزایش انسولین است.
با این حال، این مکانیسم پیشنهادی یعنی تحریک ترشح انسولین ناشی از مصرف شیرین کننده های مصنوعی با مقادیر بالا و عمدتاً در شرایط آزمایشگاهی و با مدل های حیوانی نشان داده شده است.
اینکه آیا این اثرات از نظر فیزیولوژیکی در انسان ها مهم است یا خیر؛ داده ها در مداخلات انسانی نشان می دهد که به طور کلی ، مصرف شیرین کننده های کم کالری یا بدون کالری اثرات حاد یا مزمن قابل توجه ای روی قند و انسولین ندارد.
آخرین مطالعه جامع در خصوص اثر شیرین کننده ها بر قند و انسولین
برای بررسی دقیق تر یک مطالعه بسیار جدید روی بیست و شش مقاله جداگانه که این موضوع را ارزیابی و آزمایش کرده بودند، انجام شد.
محققان در این مطالعه تمام مقالاتی که از این کلمات کلیدی استفاده کرده بودند بررسی کردند: شیرین کننده های مصنوعی، شیرین کننده های غیر مغذی، شیرین کننده های کم کالری، شیرین کننده های کم انرژی، سوکرالوز، آسپارتام، استویا، استویول، ساخارین، آسه سولفام، اریتریتول، نوشابه کم کالری.
در این مطالعه به اثرات مصرف این شیرین کننده ها روی قند خون ۲ ساعت بعد از غذا و انسولین، که یک آزمایش استاندارد برای بررسی وضعیت قند و انسولین است پرداخته شد.
نتایج
در مجموع در این ۲۶ مقاله، ۳۴ آزمایش مداخله ای تصادفی کنترل شده انجام شده بود و نتایج روی هم رفته نشان داد که مصرف شیرین کننده های کم کالری یا بدون کالری هیچگونه اثرات معنی دار آماری بر پاسخهای قند یا انسولین بعد از غذا یعنی افزایش قند و انسولین، در مقایسه با کنترل (به عنوان مثال آب) ندارد.
این نتایج با مطالعات قبلی نیز همخوانی دارد. بعنوان مثال بررسی ۱۸ مطالعه که در آن قند و انسولین برای دوره های زمانی کمتر از۱۲۰ دقیقه بعد از غذا اندازه گیری شد نیز نشان داد این شیرین کننده ها اثری بر پاسخ قند و انسولین ندارند.
در حقیقت بیشتر مطالعات یا هیچ تاثیری ندیده اند و یا تغییرات کوچک و بسیار کمی گزارش کرده اند.
مکانیسم پیشنهادی افزایش قند و انسولین، بعد از مصرف شیرین کننده ها که باعث نگرانی شده است
یک فرضیه ای که نگرانی افزایش قند و انسولین را بعد از مصرف شیرین کننده ها مطرح می کند این است که محرک های مزه شیرین روی زبان ممکن است باعث افزایش انسولین شوند اما طبق این یافته ها به نظر می رسد محرک های مزه شیرین به تنهایی برای پاسخهای قند خون کافی نیستند.
این موضوع دریک مرور جامع مطالعات نیز دیده شد که نشان داد تحریک طعم شیرین، اثرات محدود بر تعادل قند خون دارد
دلیل دیگر این نگرانی از مطالعاتی ناشی شده است که بین مصرف شیرین کننده ها و افزایش خطر ابتلا به بیماری های متابولیک در حال توسعه ، به ویژه دیابت نوع ۲ ارتباط وجود دارد. با این حال در این مطالعات خطاهایی در ارزیابی دقیق مصرف شیرین کننده و بروز و بیماری ها وجود دارد.
از جمله مطالعات مشاهده ای، قادر به کشف رابطه علت و معلولی نیستند. به این معنی که در این مطالعات همانگونه که از نام آنها مشخص است عده از افراد مورد مشاهده قرار می گیرند.
به عنوان مثال در ارتباط با این موضوع مشاهده کرده اند افرادی که دیابت دارند بیشتر شیرین کننده های مصنوعی مصرف میکنند. اما این یافته نشان نمیدهد که این شیرین کنندهها باعث دیابت شده است، بلکه فقط نشان می دهد افراد مبتلا به دیابت نسبت به افراد عادی بیشتر شیرین کننده های جایگزین قند استفاده می کنند که این امر قابل پیش بینی است چرا که در افراد دیابتی به جای مصرف قند و شکر معمولی مصرف این جایگزین ها پیشنهاد می شود.
خلاصه
در پایان طبق مطالعات تا به امروز و بررسی و مرور مطالعات مداخله انسانی و کنترل شده در مورد اثرات شیرین کننده ها بر قند و انسولین بعد از غذا شواهد نشان می دهد این شیرین کننده ها چه به تنهایی و چه در ترکیب با سایر مواد غذایی اثر مستقیمی بر روی پاسخهای گلوکز خون یا انسولین بعد از غذا ندارند. اگرچه هنوز نگرانی های دیگری بابت این شیرین کننده ها مطرح است.
سلام با تشکر از ارائه مقاله
لطفا فهرست منابع هم قرار میدید که بتونی، جایی ارجاع بدیم؟
واقعا مقاله کاملی بود و کاملا مشخسه fdaتحت فشار شرکتهای سازنده شیرین کننده ها ازمایش سرطان زا بودن ساخارین و سایر شیرین کننده ها رو لغو کروه و گفته برای انسان سزطان زا نیست و گویا بیشتر شکرهای معمولی مورد استفاده ما هم از این شیرین کننده ها استفاده میشه بویژه ساخارین و اصلا شکر نیشکر نیستند چون جواب مصرف رو نمیده
انجام آزمایشات در هر جایی از دنیا حتی در کوچکترین شهرهای ایران در هر دانشگاهی قابل انجام هست و هیچ ربطی به FDA ندارد. نهfda و نه هیچ شرکتی نمیتواند جلوی تحقیقات را بگیرد
وقت بخیر
کدام شیرین کننده سالم تر است؟ استویا یا شکر کدام بی خطرتر است؟
خیلی مقاله عالی هست واقعا سنگ تمام گذاشته اید آقای دکتر
با سلام و تشکر البته بنده هم نگفتم ممنوعه. بننده نوشتم: “FDA برای استفاده از خلوص بالا (حداقل ۹۵ درصد خلوص) استیوول گلیکوزیدها از جمله Rebaudioside A (Reb A)، Stevioside، Rebaudioside D، و یا ترکیب مخلوط استویول گلیکوزیدها را تایید کرده است.” و منبع هم سایت fda هست. این سایتی که فرستادید علاوه بر اینکه منبع علمی محسوب نمیشه، ناقص هم نوشته